Bana İrene derler. Ama insanlar genelde ismimi dile almakta zorlanırlar. Eğer amacına koştuğum şeyin içinde parmağın varsa, beni düşmanın olarak algılayabilirsin. Sonrasında korkusuzca karşıma çıkarsan işte o zaman korkuyu tadar ve düşmanım olamayacağını anlarsın. Adım attığım her zemine bir ceset gömülür, bunu tüm dünya kendi taşıdığı isminden daha çok iyi bilir. İrene, ne kadarda güzel bir isim... Öyle değil mi?

Uyuya kaldığından dolayı okulda kalan kızın macerası

"Ya kimsin sen? Amacın ne senin, derdin ne? Ne yapmaya çalışıyorsun anlamıyorum." Hıçkırıkların arasından zorlukla konuşurken başımı kaldırıp yüzüne baktım. Bakışları garipti. Az önce birini öldürmemiş gibi, masum bir adammış gibi. Üzülmüş gibi. "Benim derdim sensin." Uzanıp kolumu kavradığında hiçbir şey yapamadım. Kilitlenmiş gibi yalnızca onu izliyordum. Kolumu kendine çektiğinde gözlerini benim gözlerimden çekip koluma odaklandı. Kapüşonlumu sıyırıp kolumdaki kesiklere baş parmağıyla dokunmaya başladı. Tek tek hepsinin üzerinde parmaklarını gezdirirken ne yaptığını anlamaya çalışıyordum. "Benim derdim bu kesikler. Benim derdim bu kesiklerin, bu yaraların sebepleri. Bazen yaraları iyileştirmek için sebebini yok etmek gerekir. Yara bantları fayda etmez, merhemler bile iz bırakır. Ama sebepler ortadan kalktığında yaralar artık acımaz, sızlamaz hiç."

Nazlı için hayat oldukça basitti. Bir kimliği vardı; aynada yansıması, dağınık ailesi, düzenli odası ve arkasında da kocaman yalnızlığı. Bir de Batuhan Ezgir vardı. Batuhan hepsinden daha karmaşıktı. ❆ 31.08.17

"Minho," "Hm?" "Seni seviyorum." 27 Ekim 2023🌱 Yan shipler: Hyunin Changlix

TAMAMLANDI Bir arkadaş grubunun formatını biraz değiştirerek oynadığı şişe çevirme oyunu, herkesin kaderini değiştirecektir. 14 Nisan günü Simya, Eda, Alena ve Çağla'nın piknik yapmak için buluşmaya karar vermesiydi her şeyin başlangıcı. Bu dörtlü birkaç dakika sonra yapmaya karar verecekleri şeylerden bir haber meyveli gazozlarını içip aldıkları atıştırmalıkları yiyorlardı. Dakikalar sonra hepsinin hayatını değiştirecek o marjinal fikir Çağla'nın dudaklarından çıkmıştı: "Hey! Bakın şimdi, ne geldi aklıma. Okuldan birilerine mesaj atsak ama eğlencesine. Birkaç gün eğlenir sonra engelleriz." Simya, Alena ve Eda bu fikri dalga geçerek ve gülerek karşılamış ve reddetmişti. Reddetmişlerdi... Biraz sonra kabul edecekleriden habersiz... Başlangıç Tarihi: 12 Temmuz 2021 Yayımlama Tarihi: 16 Temmuz 2021 Bitiş Tarihi: 26 Eylül 2021

Ilgın: Hello Turtacı! Turtacı'm (gelecekteki sevgilim): Pardon? Sipariş verecektiniz sanırım, sipariş için iş yeri numarasını kullanmalısınız. Ilgın: Evet sipariş verecektim. İş yeri numarasına yazıyorum teşekkürler. ⚘ Başlangıç: 18 Eylül 2021 ⚘ Bitiş: ... Aktif olarak bölümler yükleniyor🦋 Sevgiyle kalın🧚🏻‍♀️

Helen ondan intikam istememişti. Helen asla ölümüne sebep olan kişinin sonunu istememişti. Bu David'in isteğiydi. Travis ve Luthor'un ölümü David'in planıydı. Bu onun hayaliydi. Nasıl Helen son nefesinde çaresizliğe boğulduysa aynısını onlarında yaşamasını istemişti. Ve olmuştu. Ama bunu yaparken karısının tek isteğini unutmuştu. Yalnızca bir istek. Tek nefeste söylemişti. Mükemmel gülümsemesi solmadan hemen önce, sadece Gabriella'yı istemişti. David hıçkırıklar içinde boş şişeyi fırlattı. Cam karşıdaki ağaca çarpıp paramparça olmuştu. "Onu kurtardığımı sandım!" "Bittiğini sandım!" Bağırışlarının ardından kısık sesle, "Özür dilerim." dedi yine. "Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim." "Senin için her şeyi yaparım." Ses tonu iyice düşmüştü. "Onun için de." "Ama bir insanı kendinden nasıl kurtarabilirim bilmiyorum Helen." "Bilmiyorum..."

Arkamı döndüğümde görmeyi umduğum son kişi orada duruyordu. Dağınık saçları, beni her gören kişide olan şaşkınlık ve bir çift siyah göz. Bütün beklediğim bu değil miydi? Koşup kollarına atılmam gerekiyordu. Tabii gerçek olsaydı. Brad bana doğru iki adım attı. Artık karşımda duruyordu. Adımı yineledi. Sabit siyah gözlerini benden bir an bile ayırmadan bakıyordu. Başımı iki yana salladım. Değildi. O değildi. Artık ona bakmak dayanılmaz bir hal alıyordu. Elini yanağıma koyarak parmağını yüzümde dolaştırdı. Dokunuşuyla gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Şefkat, özlem ve çaresizlik kalbime doldu ve boğucu bir çaresizlik hissettim. Ben ona bakınca, gözleri biraz irileşti, ama ifadesi ve duruşu değişmemişti. ''Gerçeksin.''

Oda çoktan dumanla kaplanmış görüşümü engelliyordu. Ciğerlerime hava çekmek için öksürüp hırlarken bir yandan da odadaki rafların arasında koşar adımlarla ilerleyip Brad'i arıyordum. Sonunda onu duvar boyunca uzanan dolabın dibine tünemiş bir şekilde buldum. Yanına eğilerek onu sarsmaya başladım ama kıpırdamıyordu bile. Canlı olduğunun tek belirtisi nefes alırken inip kalkan omuzlarıydı. "Brad!" Burada biraz daha kalırsam yanına da ben yığılacaktım. Kafamdaki bütün soruları bir kenara ittim, elimi çabuk tutmalıydım. Onu doğrultarak yüzüne vurmaya başladım. Uyanmalıydı. Tanımıyor olsam da onu burada bırakmazdım. Tüm vücudum yanıyor, durmaksızın öksürüyordum. Bilincimi kaybetmeden önce gördüğüm son şey Brad'in bağırarak burada ne aradığımı sormasıydı.