"Bir cesede baktığının farkındasın değil mi?" Acı sesimden dökülürken elimdeki silah kolumun titremesiyle düşecek gibi olduğunda, ruhumun iskeleti kalbime sıkı sıkı sarıldı. Silah gürültüyle parmaklarımın arsından kayarken dizlerim şiddetli bir deprem gibi zangırdadı ve bir adım geriye düştüğümde, içimdeki depremden arda kalan o yıkık bina gibi baktım ona. Beni tutmak için uzanmak istediğinde elimi kaldırarak başımı iki yana salladım. "Ben seni öldüremem ki, Ben senin gibi katil değilim ki." Avuç içlerimi yüzüme bastırdım. Ayaklarıma bulaşan kan başımı iyece döndürdüğünde zifiri karanlık onun göz bebeklerinin içinde derinleşti. Kimse Canı Yanmadan, Can Yakmazdı. Baş Belası Bölüm 1: Zifiri

Ben Efnan Zahredar. Kendimi ailemin biricik kızı, okulumun örnek öğrencisi, dostlarımın sığınağı sanırken yaşadığım her şeyin gittikçe çirkinleşen bir yalan olduğunu anladığımda artık çok geçti... Atıldığım karanlık kuyuda uzattığım ellerimi tutan adamın ellerine tutsak kaldım. Onun cehenneminde yanarken günahlarla kutsandım. Cennet beni kabul etmeyi bırakalı çok oldu. Cehennem ise efendisine sunabileceği en büyük hediye olarak beni kutsadı. ÖLÜ KENT benim cehennemim oldu.

"Şimdi ben nereye gidersem gideyim, sen benim peşimde mi olacaksın?" "Evet, efendim." "Efendim mi? Farkında mısın bilmiyorum ama sen benden büyüksün. Bu yüzden İzel demen yeterli." "Peki, İzel..." Ve hayatımın böyle süreceğini bilseydim, çok önceden bu korumayı kabul ederdim. Cinsellik ve yetişkin içerik mevcuttur! Yaş farkı içerir! Çok takılmayın, okuyun işte. Diğer kitaplarıma göz atmayı unutmayın ^_^

Revize edilip KİTAP OLDU... NOT: Kitapta artı on sekiz unsurlar mevcuttur. Gece ve ayın birbirlerine ait olduklarını düşünürdüm. Ta ki gecenin amacının ayı yutmak olduğunu fark edene dek! Kim derdi ki gece aslında ona ışık veren aya düşman! Birimiz karanlığın diğerimiz de aydınlığın varisiydik. Onun görevinin beni yok etmek olduğunu öğrenene kadar hayatımı çoktan ellerine teslim etmiştim, asıl amacını öğrendiğimdeyse, artık sadece hayatım değil ruhum da onun ellerinin arasındaydı. Ben bir arafta değildim. Araf demek cenneti de bir ihtimal kılmak demekti çünkü. Ben cehennemdeydim ve cehennemin en görkemli gardiyanı ile bir kumar oynuyorduk ve ikimizde biliyorduk! İkimizden birinin bu oyunu kazanması imkansız! Öyleyse bahisler açılsın, kalpler ortaya silahlar hemen yanına konulsun... Şimdi şeytanlarla dans zamanı...

"Sadece seni yok etmek istiyorum." dediğinde dudaklarımda kışkırtıcı bir gülüş oluştu. "Öyle mi?" dedim dudaklarına doğru fısıldayarak. "Daha çok beni nefesimi kesene kadar öpmek istiyormuş gibi bakıyorsun." dedim ama bakışlarını hiç değiştirmedi, bana öyle bakmaya devam etti. "Doğru başta amacın gerçekten beni yok etmekti, sonra baktın ki etrafımda bunu yapmaya meraklı insan çok, acıdın mı?" Konuşurken hafif alaylıydım, her bir kelimemde, her nefesimde amacım onu daha da çıldırtmaktı. "Aslında evet, seni ben mahvedecektim ama ortada mahvedilecek bir şey kalmamış." dedi eli çenemi hafif hafif okşarken. Ve onun dokunuşu mahvedilecek bir şeylerin kaldığını hissettiriyordu. Yine de bakışlarım düşmanca kısıldı. "Senin görevin beni korumaktı, değil mi? Dur o da oyundu, doğru ya." 07.04.2023

Gittiği son görevde timini şehit vermiş, hayattaki tek ailesini kaybetmişti. Kıdemli Üsteğmen Gülce İzem Öztürk. Her şeye rağmen yıkılmamış bir kadın. Aile sevgisi görmemiş, kimsesiz büyümüş bir kız çocuğu. Aile sıcaklığını kardeşlerinde bulmuştu o, oysa şimdi kardeşleri yoktu. İntikam hırsı bütün bedenini ele geçirmişti. Yeni timi ve hayatına giren biyolojik ailesiyle işler karışmıştı. Kardeşlerinden sonra aile vatandı. Fazlası olamazdı. Vatan için yaşayıp vatan için ölecekti. Unutulacağını bilse bile. ... "Her askerin bir lakabı olur ya... Seninki ne?" "Asena."dedim sert sesimle. "Asena..."diye mırıldandı. "Dişi kurt." Dudağımın kenarı hafifçe kıvrıldı. Önüme dönüp seri adımlarla ilerlemeye başladım. Asena. Dişi kurt. Bana dişi kurt derler. Gücüm tükenirse karanlıktan alırım ışığı. Yılmam, Türk askeriyim. Bu adı iyi yaz, bir daha unutamayacaksın.

"Fuoco," dedim bir kez daha, dilim damağım kupkuru bir hâlde. "Sen, ateşin yakacağını öğrendiğinde kaç yaşındaydın?" "Sen çok sarhoşsun!" "Ben on sekiz." O, on sekiz yaşımın hayal kırıklığıydı. 🏚 "Lorenzo... o kadar çok özledim ki... Allah bana acıdı, Allah bana acıdı ve ben o kadar sarhoş oldum ki, gözlerini gördükten sonra sesini de duyuyorum." Duraksadı genç adam, "Kurban olurum sana," derken içi titredi, sesi gibi. Kucağındaki kızı bar tezgahına oturttu. Boynunu sabit tutamayan kızın yüzüne bir kez olsun bakabilmek için yandı, tutuştu. Yüzüne dökülen o kısacık sarı saçları dokunmaktan korka korka kulağının ardına sıkıştırırken saçların yumuşaklığı parmaklarının arasında kaldı. Genç adam yandı, yandı, yandı... "ne olurdu gözlerini açsan?" Sena'nın kollarını nazikçe kavrayıp boynuna sardığında kızın "özledim," diye sayıklayışı durmuyordu Ve O, Ateş, bıkmadan, usanmadan her özledim kelimesinin ardına "bende,"' yi ekliyordu. "Senden çok, senden çok, bende..." DÜZENLENMİŞTİR!

~ AVAILABLE ON AMAZON: https://www.amazon.com/dp/164434193X ~ She hated riding the subway. It was cramped, smelled, and the seats were extremely uncomfortable to sit on for hours on end. Now add a group of crazy mask-wearing, weapon-wielding, maniacs to the ever growing list of reasons why Gemma hated riding the subway. Gemma Conners is your average eighteen year old and for the past two years she's been riding the subway to and from school with no problem. She always expected the same ol' same ol'. Cramped spaces, hard seats, and perverts staring her up and down and "accidentally" bumping into her and blaming it on the train as it jostled people into one another. Never did she expect a group of masked men to rush in and hold everyone onboard hostage, demanding that they all play along with their sick and twisted idea of a "game". It was either that or die. To add on to her ever growing list of problems, one of the passengers onboard just so happens to be Archer Daniels, your typical high school "heartthrob" and Gemma's classmate. Her day just kept getting better and better. With Gemma's luck, she'd be lucky if she lasted five minutes. Yep. She really hated the subway. *Book Cover Credit: Irah Marie* Thanks again for making such an AMAZING cover!❤️