Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Bir gün bir çocuk evde ailesi ile birlikte oturuyormuş.Daha sonra annesi ve babasının çok önemli bir işi çıkmış.Annesi ve babası çocuğunu almadan evden gitmişler.Çocuk evde yalnız kalınca evi hayaletlerin bastığını sanmış.Televizyon izlerken dışarıdan ses geliyormuş.Bunları da hayaletlerin sesi olduğunu sanıyormuş.Elektrik bir anda kesildi ve televizyon aniden kapandı .Çocuk aniden odasına kaçtı ve yatağının altına saklandı.Orası da karanlık olduğundan korkup çıktı.Daha sonra dolaptan bir şey düştü ve çocuk çığlık attı.Bir defter düştü ve içinde şöyle yazıyordu...