❝Ben hiçbir zaman sana yalan söylemedim. Saklanan sözler, yalandan sayılmadı hiçbir zaman.❞

❝Önüm dumanlarla kaplı, arkam kor ateş. Söylesene, Hades? Kör kaldığım bu dünyada, hangimiz gerçek kim söyleyecek? Ya da dur... Ölümün imzalı kaderi ensemizdeyken, Hangimiz söyleyebilecek cesareti gösterebilecek? ❞ ⠀

"Sen beni beyaz gibi görebilirsin. Sen bende beyazın iki yüzlülüğünü de görebilirsin ama Güz," dedi ve elleriyle yanaklarımı daha sıkı kavradı. Onun elleri güçlülüğü simgeliyordu benim için. Gücünü bana veriyordu. "Sana olan bu şefkatim gerçek. Yemin ederim gerçek." Onun bu bakışını tablolarıma çizmek isterken bu sözlerini aklıma kazıdım. Gözlerinin içindeki parıltılarda zevkle boğulurken başımı salladım. Onu inanıyordum, ona inanmamak imkânsızdı. Bana gösterdiği bir baba şefkati olabilirdi, anne şefkati ya da bir yabancının vicdan direnişi de olabilirdi. Ama bu şefkate ben beyaz diyecektim. Onun şefkati benim için beyaz şefkatti. 23.05.2021- Saat: 00:56

Kütüphanedeki kitaplarla ördüğü duvarları çöküktü, tıpkı bir cennet gibi çöküyordu. Piyanosunun tuşlarıyla döşediği yolları yarım yamalaktı, tıpkı ruhu gibi dökülüyordu. Refakatçılık ettiği kalbi henüz yirmisindeydi lâkin bir huzurevinde yatıyordu. Rapsodi Karaarslan, bir maça asının içindeki adrese düştüğünde bunun bir ölüm labirenti olduğundan habersizdi. Rapsodi Karaarslan, bir bahse kurban edilmiş olan Akrep Cebren'in avuçlarındaki ringe düştüğünde o ringde kalbini, en aslı ruhunu bırakacağından habersizdi. Haberler, uçan kuşlarla yayıldı. Bahisler, binbir gece masallarına döndü. Yumruklar, kumar masalarında bilardo topları gibi savruldu. Bir maça ası, cehennemin ateşiyle harlandı. Bir kupa kızı, şeytanın evlatlarına gebe düştü. Cennet çöktü. Dinle, bu cennetin çöküşü... Bu, cennet çöküğü. Q 11 NİSAN 2015

Doğruluğun kalemi Tanrı'nın nemli kollarında kırılmış, kötülüğün rahmine akıtılan kan damlaları gecenin göğsünü ihtirasla ikiye ayırmıştı. Genç kızın yorgun gözleri karanlığın ruhunu doğrulduğu yerden bükerken karşısındaki saf kötülük zihin duvarlarına sızıyordu. Genç adamın yoğun bakışları, genç kızın zihin duvarlarına sızan yegane şey; saf kötülüktü. Onlar zamanı durdurmak istediler lakin kendi cehennemlerini bir paradoksa sürüklediler. Yaşam çarkı döndü, döndü ve döndü. İhtirasın nokta atışı yaptığı o gözler, karanlığı yardı ve zihninde biriktirdiği kurşunları karşısındaki bedene yağdırdı. Kurşunlar, kelimelerdi. Ve kelimeler, sizi bir kurşun gibi delip geçerdi. "Yanan her şey kül olur." Diye fısıldadı genç kızın yorgun kalbi. "Bu yangını sen başlattın." Gecenin intihara gittiğinde dili, Ölüyorum; uzat elini.

Mavi gözlü bir dev, Yeşil gözlü ruhu güzel katil bir kadın. "Bir hikaye başlıyor; okursan ölürsün. Ölürsen, ölürüm." Kor adam, yanık bir hanın mahzeninden, gül tenli Dolunay'a sesleniyor. Kadın duymuyor, adam gülüyor. Gülüşleri kadının dikenlerine batıyor. Dolunay, karanlığın göğsünde, siyaha karışıyor. Hayır! Hayır! Bedenine dokunan yabancı eller, ölü yanının portresini çiziyor. Kadın bedenine dokunan ellerde ölüyor, adam ailesinin gözleri önünde katledilişini izliyor. Kor bir gecede, ruhlar yıldızlarla savaşırken, kadın ruhunu bulduğu adamın önünde dizleri üstüne çöküyor. Adam önünde diz çöken kadının yollarına seriliyor. Boğulduğu okyanusa aşık olmuş, kuyruğundan yanan omurgasına kadar acıya boyanmış bir kız. Kemiklerinde cehennemi kaynatmış, intikam ateşi ile yanmış değil, ateş olup intikamla yanan ve çocukluğunun külleriyle doğan bir adam. Çehresinde büyüttüğü soğuk; karanlık ve dipsiz bir kuyu kadar tehlikeli. Kalbi, cenneten bir dünya gibi. Ölümün Düşler Sahnesi cehennemin zehrini kusuyor. Bu zehir adamın avuç içlerine akıyor. Avuçlarında şifanın doğurduğu varlık, siyaha karışıyor. "Ruhumun koğuşlarında bir gardiyan dolanıyor, o gardiyan hücre, hücre seni sorguluyor. Unutursa fısılda ona; sorgulanan katil, benim kalbimin altın kafesinde yüreğimi on ikiden vuruyor."

"Sen ve ben muhtemelen bir olamazdık." diye fısıldadı ve bana doğru eğildi, dudakları dudaklarıma değiyordu. "Ama seninle geçirdiğim her saniyeyi salisesine kadar seviyorum." titreyen dudaklarım söyledikleriyle biraz daha azıyordu ve ben kontrol altına alamıyordum. "Sonuçları ne olursa olsun, pişman değilim." derin bir nefes aldı, "Değilim."

03.02.2021 Vazgeçme düşüncesi zihne bir kere düştü mü, yokluyordu bütün gerçekliklerini. Yavaş yavaş yapmıyordu, canını acıtacak kadar hızlı ve sert yapıyordu ama sen yavaş yavaş hissediyordun. Zihni ele geçiriyordu, başka düşüncelere dalmana izin vermiyordu ve sen tamamen her şeyden vazgeçene kadar tırnaklarını düşüncelerine batırıyordu. Düşüncelerinden kan yerine kötü anıların akıyordu. O düşünceyi harlayan bir sürü olay oluyordu ve o olaylar da kendilerini o anlarda hatırlatıyordu. O an fark edemesen de zihninin kuklası oluyordun. Ama şöyle bir gerçek vardı ki, kendi zihnim benim kuklamdı ve ben onu parmaklarımın arasında oynatabiliyordum. 🌸 Tüm hakları saklıdır.

"Yok olacak kadar azalan bir insan, en tehlikelisidir." Aylar önce kurtlar sofrasına bir sandalye çekmiş, kanlı bir ziyafetin içine oturmuştum. Senelerce bastırılmış bir açlıkla doluydum; iştahla intikam yemeğinin önüme serilmesini bekliyordum. Fakat bir süre sonra anladım ki, burası acıkınca oturulan bir masa değildi. Aksine, burası güçsüz olanın sofraya serildiği, üstüne de kadehlerin tokuşturulduğu bir masaydı. İntikam yemeği hiçbir zaman gelmeyecekti; çünkü burası zaten intikamın ta kendisiydi. ⚠️ Kitapta bazı tetikleyici unsurlar bulunmaktadır, lütfen bunun bilinciyle okuyunuz. Yayınlanma Tarihi: 16 Mart 2023

İdil, söyleyemediği tüm hislerin kalbine yük olduğunu bilmiyordu. Onu zincirlere dolayıp boğduğunu da.