''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Ay ışığının altında elmas gibi parlayan gözlerle bana bakarken hipnoz olub öylece ona odaklandığımı o " iyi geceler sarı kafa" dediği an anladım. " Gerçekten iyi mi geceler?" Bize en ağır dersleri veren, hepimizin yalnız kalmak için sabrsızlıkla beklediği o karanlık geceler- gerçekten iyi miydi? Yoksa biz mi fazla kötüydük? " Kimileri için iyi, kimileri için de fazla kötü. Peki sen hangisi olmak isdersin?" Merakla benden beklenen o cevabı bekliyordu. Öyle bir bakışı vardı ki, sanki benim vereceğim cevapla 'bütün geceleri iyi yapacakdı' ama imkansız bir şeyin hayalini kuruyordu, çünki bu imkansızın da imkansızıydı.....