Sıradanlıktan uzak normal bi hayatım yoktu belki ama her sabah aynı şeyleri tekrar ettiğim, kendimce olağan bi hayatım vardı. Sadece kendimi düşünmek zorunda olduğum. Ne yapıyorum ben, diye bu aralar çok sorgulasam da kendimi yaptıklarıma mantıklı bi açıklama bulamıyordum. Ya da bulmak istemiyordum. İtiraf edemesem de kendime, uzun süre sonra böyle hissetmek bana iyi geliyordu. Yüzüme damlayan bi kaç yağmurla bölüyordum aklımda ki düşünceleri, kafamı kaldırıp gecenin bi yarısı olmasına rağmen aydınlık olan gökyüzüne baktım. Yağmur hızını arttırırken bir tüy gibi tenimi okşayan rüzgar da şiddetini arttırıyordu kapüşonu başıma geçirip yürümeye devam ettim. Sokaklar kendime dünyada sanki tek kalmışım gibi hissettirirken gerçekten böyle olmasını diledim. Geç kaldığımı hissedip adımlarımı hızlandırdığımda normal bi hayatım olmadığını bir kez daha kendime hatırlattım. Her seferine hayatını sorgulamaktan vaz geç desem de bir kez daha neden derken buluyordum kendimi. Bende bütün çocuklar gibi sokakta arkadaşlarıyla misket oynayan annesine karnesindeki bütün derslerin pekiyi olduğunu göstermeye heves eden sıradan bi çocuktum. Taki Silahlarla tanışana kadar....

İnsan hayatın ne getireceğini bilemez bazen.Neyle karşılaşacağı konusunda seçim yapması olanaksızdır... Birbirinden asla kopamayan iki kuzen..Kardeşten öte ilişkileri ve birbirlerine karşı ölçülemeyecek sevgileri....Hayatlarında en iyi yaptıkları şey her şeye rağmen gülebilmeyi başarmak olan bu iki kuzenin Seul'a taşınmasıyla başlıyor her şey...Yeni ev,yeni okul ve yeni insanlar..."Yeni insanlar"...İki kuzen acaba bu insanların hayatında ne gibi bir değişikliğe sebep olacaklar?Mutlu olmayı çok uzun zaman önce bırakmış HwangWoo ve SungChan'ın uzun zamandır beklediği mutluluk onlar mı?Peki bu mutluluk sonsuza kadar sürecek mi?