𝐆𝐞𝐜𝐞, birbirine geçmiş sırlar, ihanetler ve aile miraslarıyla yüzleşen gençlerin karanlık yolculuğunu konu alıyor. Hikâye, dışarıdan elit ve prestijli görünen gizemli bir akademide, 𝑵𝒐𝒙 𝑺𝒆𝒓𝒑𝒆𝒏𝒕𝒊𝒔'te geçiyor. Bu akademi, aslında geçmişten gelen büyük bir sırrı ve ölümcül bir gücü saklamakta. 𝐃𝐞𝐧𝐢𝐳 𝐕𝐞𝐫𝐚 𝐕𝐚𝐬𝐢𝐥𝐞𝐯𝐬𝐤𝐲, görünürde Yıldırım soyadına sahip disiplinli bir asker olsa da, gerçekte akademinin sahibi olan ailenin gizli üç vârisinden biri ve karmaşık, kanla yazılmış bir soyun mirasçısıydı. Damarlarında yalnızca güç değil, büyük bir günahın anahtarı ve nesiller boyu ihanetle hayatta kalmış bir soyun mirası akıyordu. O bir yılandı ve ihanet onun damarlarında dolaşan en eski mirastı. 𝐄𝐦𝐢𝐫 𝐑𝐮𝐬𝐥𝐚𝐧 𝐒𝐨𝐤𝐨𝐥𝐨𝐯, acımasız bir Rus askeriydi. Sakindi, kontrollüydü ve mantığıyla hareket ediyordu. Sokolov soyadı onun omuzlarına ihaneti ve asla unutulmayan bir öfkenin yükünü bırakmıştı. Mavi insana can veren bir renkken Emir Ruslan Sokolov gözlerindeki mavilerde ölümü taşıyordu. Annesinin favori çocuğu değildi belki ama Tanrı'nın favori çocuğu oydu. Deniz'in abisi 𝐓𝐨𝐥𝐠𝐚, kuzeni 𝐄𝐦𝐫𝐞 ve çocukluk arkadaşları 𝐄𝐦𝐢𝐫, 𝐄𝐝𝐚, 𝐃𝐞𝐫𝐢𝐧 ve 𝐃𝐨𝐫𝐮𝐤 yıllardır birlikte büyümüş, birbirlerinden hiç kopmamışlardı. Geçmişleri sadece dostlukla değil; kanla, ihanete uğramış ailelerle ve yıkıcı sırlarla örülüydü. Bir gece yarısı Deniz'in ani bir kararla Emir'i terk edip Rusya'ya gitmesi ve yıllar sonra dönüşüyle birlikte dengeler bozulmuş ve geçmişin karanlık sırları gün yüzüne çıkmaya başlamıştı. Gizlenen ne varsa sürünerek ışığa ulaşacaktı.

"Simsiyah bir gece kelebeğisin sen. En fazla yirmi dört saatlik bir ömrü uçarsın." 🌿 "Ben öldürmedim!" Korkunç bir titremeye esir düştü bedeni. Gözleri, kendisine inanacak birini aradı etrafında. "Onu ben öldürmedim!" diye haykırdı birkez daha. Sustu. Ne kadar bağırırsa bağırsın sesini duyuramadığını fark etti. Hayatı boyunca dimdik tuttuğu omuzları düştü iki yanına. Gözleri buğulandı, görmesinler diye yere, kirli postalarının ucuna kaçırdı bakışlarını. Dudakları kıpırdandı ruhsuzca. Sesi çıkmadı. Dili varmadı konuşmaya ama yüreği çığlık çığlığa haykırdı. "Ben katil değilim!" 🌿 Hani ya sen beni unutmayacaktın? Hani dört bir yanım, Her taraftan yağacaktın..? Hani umutlarım, çocuklarım, Kaçamak günahlarım olacaktın..? Hani ya geceleyin yıldızlarım olacaktın? İşte böyle, her ayak sesinden ürperirken... Hani ya sen benim cesaretim olacaktın? ▪️Yayımlanma tarihi 16 Ekim 2020

"Her insan kendi yolunu kendisi seçer. Yollar daima temiz olmaz, dikenler de muhakkak olacaktır. Biz bu yoldan başarıyla çıkabildiysek sadece iki şey sayesinde oldu: Dostluğumuz ve müziğimiz. Sevgilerimle, Ozan Soygazi."

"Sabaha kadar konuşmanın sabaha kadar sevişmekten daha tehlikeli olabileceğini kim tahmin ederdi ki? Her gece çiftliktekiler uyuduktan sonra Elif gizlice odama gelip yatağın diğer ucuna geçiyordu. Işıkları yakmayı hiç teklif etmemiştim, o da durumdan şikayetçi değildi. Binbir gece masallarındaki gibi karanlıkta başlayıp aydınlıkta son bulan gece buluşmalarıydı bunlar, ve nedense gizli kalmasını istemiştik. Oysa ortada gizlemeyi gerektirecek bir şey yoktu, onca gece yanımdaydı fakat elim onun eline bile değmemişti. Biz sadece konuşuyorduk... Sadece konuşuyorduk ve sanırım tüm sorun buydu. Belki konuşmak yerine sevişseydik bu kadar kök salmazdık birbirimize. Ben bile anlatacak bu kadar çok şey biriktirdiğimden habersizdim. Konu konuyu, kapı kapıyı açıyor ve konuştukça söylenecek daha fazla söz açığa çıkıyordu aramızda. Bazen attığımız kahkahalar duyulmasın diye ellerimizi ağzımıza kapatmak zorunda kalıyorduk. Bazense Elif mutfağa inip gizlice yiyecek bir şeyler getiriyordu ikimize. Biri duyar diye ekmeği bile sessizce böldüğüm, çocukluğumdan bile daha çocuk olduğum, hayatımda ilk kez bir kadının yüzünde kaybolduğum gecelerdi. Bir erkeğin neden binbir gece boyunca masal dinlemek isteyebileceğini ilk kez o gecelerde anladım. Ve tarihteki onca adamı eline kalem almaya iten, tüm bunları bana yazdıran şeyi ilk kez o gecelerde buldum. Bazen bir kahkahanın ortasında, bazen birbirine çarpan iki bakışta, bazense saçını kulağının arkasına sıkıştırmasını izlerken ansızın beliriveren o sızıyı... İçimdeki edebiyatı uyandıran bir ağrıydı bu. İnkâr edip kaçsam da, durup kapılsam da gözlerine bakarken hissettiğim gerçek hiç değişmiyordu. Elif bir Balkan ağıdı gibi göğsümde büyüyordu."

"zamanın geçiremediği izleri kimse geçiremez." Rusya'nın en büyük mafyalarından olan Demirhan ailesinden, geriye kızları Talya Milan Demirhan kaldığında bu soyun getirdiği laneti taşımak zorundadır. Yaşadığı kayıplar ve acılara daha fazla dayanamayarak dedesinin bu ütopik fikrini kabul eder. Ve hafızasını sildirir, beş yıl boyunca farklı bir kimlik ve kişilikle hayatını sürdürdüğü sırada geçmişin laneti onun peşini bırakmamaya ant içmiş gibidir. Ailesinin düşmanları onu bulmadan önce bir örgüt üyesi tarafından korunmaya alınır. Zehir serisi

Wattys2023 Yarı Finalisti Ölüler arkasından ağlayan olmadığında dans etmeyi bırakırlardı. Yirmi dört yaşındaki Efnan, ailesi ile birlikte yaşayarak hayatını sürdürürken tek uğraşı her gün arkadaşları ile buluşup eğlenmek olur. Günleri hep böyle geçerken bir gün beklenmedik bir olay gerçekleşir ve Efnan'ın hayatı tepetaklak olur. En yakın arkadaşının tavandan asılan cansız bedeni, ruhunu parçalara ayırmıştır. Bir intihar vakası olarak gözüken bu trajik olay Efnan'ın bulutlarını griye boyarken, olaya değen başka bir nefes bulutların gri olmadığını, asıl renginin siyah olduğunu gösterir. Bu bir intihar vakası değildi, cinayetti. Katilin kim olduğunu bulmaya çalışan Efnan, en yakın arkadaşının bilmediği sırlarıyla yüzleşirken onun yanında olacak tek kişi bulutların siyah olduğunu fısıldayan adamdı. Gerçekten en yakın arkadaşı mıydı ölen yoksa bir yabancı mı, kendisi bile bilmiyordu. "Boğazına dolanan ip celladın değildi, geçmişindi. Celladın, sen oldun." 29.01.23' Uyarı; bu kitapta intihar gibi tetikleyici unsurlar vardır. bu sebepten 18 yaşından küçüklerin okumamasını rica ederim.

VURGUN I, Kelebek Çiçekler çok yakında Lapis Yayınları ile raflarda!.. Geçmiş; yazılmayı bekleyen bir romanın ilk cümlelerini kulağıma fısıldadığında kurtarıcım olan adamın rahesinde ağzımdan akan kan vardı. ''Seni bulduğum gün kollarıma almasaydım, bunca kan durmazdı,'' dedi, sesi çığ düşüren dağların aşınmaz karlarını taşıyordu. Dağlar onun yuvasıydı, sinesine sakladığı yalnızlık ise bendim. Ondan ağabeyini alan acımasızlar benden de zihnimde taşıdığım hatıraları almıştı. ''Seni bulduğum günden sağ kurtulurdum ama affet, Leylifer. Sadece enkaz altında kalırım sanırken, sana bakarken titreyen sol yanımdan vuruldum.'' Bir eşikten öbürüne atlarken anladım; kanatları siyah benekli, kırmızı zehirli kelebek, ben senin dağlanan yarana vurgundum. Eğer bir gün ümit etmekten vazgeçecek olursan hatırla; göğsünün içindeki ağrılar seni bulduğum uçurumun kalbinde sızlamaya başlar. 🌨

Kitap olduğu için ilk üç bölüm hariç diğer bölümler yayımdan kaldırılmıştır. Bir güneşe hayrandım bir de onu gölgede bırakan ay yıldızlı bayrağa. Ya sarı saçlarım toprak kokacaktı ya da mavi gözlerim kana bulanacaktı. Bordo prensesin vatan aşkıydı benimkisi. Omzumdaki her bir yıldız gökyüzünden düşerek kalbime yuva yapmıştı. "Sandım ki gidersen yaralanmazsın. Sandım ki gidersen bağlanmam. Dedim ki giderse acımaz. Gitseydin ya Bahar. Başka bir herifin elini tutmasından daha az acırdı canım." PALA & GÜNEŞ "Ölüm bize masal gelir." (Bu kitaptaki her şey hayal ürünüdür.) #1 güneş 27.04.2021 #1 askerikurgu 28.06.2021 #1 pala 28.06.2021 #1 bordobere 01.08.2021 #1 kadınasker 01.08.2021 #1 özelkuvvetler 04.09.2021 #1 romantik 05.10.2021 #1 gölge 04.03.2022 26.10.2020

Kızlar yurdunda kalan bir genç kızın başına en fazla ne gelebilir ki? diye sormayın. Çünkü kimse kendini organ ticareti yaparken bulmayı hayal etmez. ~ Yayımlanma tarihi: 29 Kasım 2021