*Nefret, aşka dönüşebilen güçlü bir duygudur* Annesinin tayini dolayısıyla İstanbul'a taşınmak zorunda kalan Öykü, burada daha önce hiç karşılaşmadığı bir şeyle karşılaşır. Bir çeteyle. Bu durum ilk başta pek hoşuna gitmese de daha sonra onları terk edip giden babasından intikam almak için bu çetenin içinde olmak ister. Fakat bilmediği çok şey vardır. Bu çeteye girmek öyle zannettiği kadar kolay değildir. Çetenin lideri olan BARLAS KARAMAN'ın koyduğu bazı zorlu görevleri yerine getirmek zorundadır. Ve bu görevlerin hiçbiri de öyle herkesin yapabileceği kadar basit görevler değildir. Öykü'nün de öyle. Tüm hakları bana aittir©

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Avukat Gökçe Eraslan, yanlışlıkla müvekkili yerine bir askeri arar ve o askerin hayatını kurtarır. Ardından olan olaylar nedeniyle Gökçe, geçmişiyle yüzleşmek zorunda kalırken şehit ve asker çocuklarını eğiten gizli Oğuz Teşkilatı'nın varlığını öğrenmesi hayatında birçok şeyi değiştirir. Diz kapağımız yara olduğunda, "Öpünce, geçer." der annelerimiz. Peki ya yüreğimizdeki yara, ruhumuzdaki yara? Onların öpülmesi mümkün değil. O yaralar; öpülünce geçen yaralar değil, sevilince geçen yaralardır. Ama sevgi her yarayı iyileştirebilir mi? "Kızların en çok diz kapakları acırmış, benim en çok yüreğim acırdı." "İyileşmek, yaralılara özgü bir şeydir. Ölüler, iyileşemez." 🌼 "Güçlü, olmayı ben istememiştim. Hayat, beni güçlü olmak zorunda bırakmıştı. Bazı kızlar annelerinin savaşçısı, bazıları ise babalarının prensesi olurken ben ne annemin savaşçısı olmuştum ne de babamın prensesi... Ama ben aldığı her davayı kazanan, zor durumda olan kadınlara, küçük kızlara yardım eden, güçlü ama aynı zamanda ruhu ölü bir kadın olmuştum. Ve bu da benim Dilhun Kalbimin Davasıydı." 🐺 "Türk Askerinin tek aşkı, vatandır." "Vatanımız, verilen binlerce şehite nasıl değiyorsa sende sevgime o kadar değiyorsun..." 🐺 & 🌼 ~ Bu kitaptaki kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. ~ (Yayınlanma Tarihi: 04.02.2023) Dilhun Kalbimin Davası adıyla yayımlanan ilk hikayedir!

"Bu o, bu o!" deyip heyecanla beni çekiştirmeye başladı. "Ne diyorsun hiçbir şey anlamıyorum, ayrıca kolumu koparmaya çalışmaktan vazgeçebilir misin lütfen," diyerek kolumu elinden kurtarıp kızgın bir bakış fırlattım arkadaşıma doğru. Beni hiç umursamadı. "Bu o diyorum sana! O işte!" Bezgince iç çekerek bakışlarımı tekrar çocuğa çevirdim. Boyu oldukça uzundu, omuzları geniş, kolları kaslıydı. Ellerini ceplerine koyup başını kaldırdığında şapkanın altına gizlediği yüzü ortaya çıktı. Tek kelimeyle mükemmeldi. Dalgalı siyah saçları kapkaraydı ve kısa tutamlar halinde gri şapkasının kenarından çıkmış kusursuz yüzünü çevreliyordu. Gözleri koyu renkti, baktıkça insanın içini titreten fırtınalı bir gece kadar soğukluk barındırıyordu. Hafif çatık duran kaşları ise ona sert bir hava katıyordu. Tıpkı sonsuzluğu vaat eden bakışları gibi.. Gözlerimiz buluşunca damarlarımda hafif bir sıcaklığın gezindiğini hissettim, işte o an benim için zaman durdu ve nefes almayı bırakıp donmuşçasına karşımdaki çocuğa bakakaldım. Bu gerçekten oydu ve karşımdaydı. Alperen Bozkurt.