açık bir şekilde konuşayım, burada mutlu bir hikaye okumayacaksınız. Beni kimse görmez, duymaz ya da varlığımdan dahi haberleri olmaz. Buna rağmen beni görüp ışığıyla yolumu bulan ve oralarda bir yerlerde olduğunu unuttuğum sevgili kalbimin atmasına neden olan o adam... -Beni tekrardan görebilir misiniz beyefendi? -Beni tekrardan hatırlayabilir misiniz hanımefendi? Kendi içimdeki kayıp şehire gömülmüş, insanların kırıp attığı kalbimi toparlarken bir parçamı da güllere sarıp bana geri getiren gül kokulu adamı okuyun istedim. Bu, kayıp şehirde birbirlerinin ışığı olan iki insanın hikayesi. Bu benim kayıp şehirdeki gül bahçemin hikayesi...

Ben en büyük hatayı onu unuttuğumda yaptım. nasıl unutabilirdim ki? Nasıl da unutmuştum? Oysa o beni hiç aklından çıkarmamış, yıllar geçse de üstünden beni hiç unutmamış. Ben değişip ruhumu bir uçurumdan attığımda da beni hiç unutmamış. Peki ben? Onu tekrar hatırlamayı çok isterdim. Araya giren onca dikenli tellere rağmen onun eski çocukluk arkadaşı olmayı çok isterdim. Neler yaşanmıştı böyle benden habersiz? Bilmediğim neler olmuş? Beni kim kurtarabilir ki bu bataklıktan. Ben erimek üzere olan bir kar tanesiyim. Beni kimse kurtaramaz. "Ben sigarayı, o da beni yakmayı tercih etti işte" zehirinden bir nefes daha çekip bana baktı. "Ne yaparsan yap sakın beni kendinle sınama Mahinur" O bir uçta ben bir uçta... Biz birbirimizin kafesi olacaktık. Ben onu öldürecek o da beni yakıp kül edecekti. Ve günün sonunda ikimiz de tutuşan kalplerimizle bir kenara çekilecektik...