Akşam eve geldiniz, yerde canlı mı? Cansız mı ? bilmediğiniz bir adam yatıyor ne yapardınız? Ya iş göründüğünden farklı olsaydı.O sizin canınızdan çok sevdiğiniz kişi olsa. Umay bu olayı yaşamış , genç bir kız. Gözünü kırpmadan canını verebileceği kadar çok sevdiği kişi ameliyattayken , Umay'ı daha zorlu günler bekliyordu. "Benim her şeyim sensin " dediği adam , onu yuva sandığı cehenneminde tek başına bıraktı. O enkaz ,Umay'ın en acıyan yerine denk gelmişti. Yavaş, yavaş yok olmuştu içinde. Bir daha o cehennem yuva olur muydu? Enkazlar tek tek temizleyebilir miydi ? Kendini. İkinci şansı verir miydi insana...?

*Abimin arkadaşı konulu mahalle kitabı "Ah be küçük kız. Beni peşinden koşturmayı çok seviyorsun," dediğinde soluklanmak için durduğu kısa saniyede kaslı göğsü sertçe yükseldi. "Koşma o zaman!" Aramızdaki mesafeyi tek adımıyla kapattığında belimin arkasına avcunu yaslayıp esir aldı ve bedenimi kendine sertçe çekti. Göğsüm göğsüne çarptığında soluğum kesilerek başımı kaldırdım ve gözlerinin içine baktım. Bakışları alev almışçasına yanıyordu. "Dikkatimi hiç çekmemeliydin," diyerek sırtımı arkamdaki duvara yaslayarak gözlerimin önünü düşen saçımı çekerek kulağımın arkasına sokup yaklaştı. Dudaklarımızın arasında tek nefeslik yer vardı. "Bensiz bir hayatı unut. Seni almasına asla izin vermem!" AŞK ONLARI ÇOK HABERSİZ VURACAK

Henüz 6 yaşındayken, yine hayatımın herhangi bir gününe uyandığımı sanmıştım. O gün benim hayatımın dönüm noktasıydı. O gün benim kaderimin çizildiği noktaydı. Hayat, beni affetmemişti. Hayat, bana acımamıştı. Hayat beni en derin noktamdan yaralamıştı. Babam. GSO yani Görev Süresi Operasyonu İstihbarat başkanıydı. O gün her şey bir anda gelişmiş Dünya tersine dönmüştü. Birkaç günlüğüne şehir dışına gideceklerini söyleyen annem ve babam bir daha geri dönememişti. Sebebi ise bu istihbarattı. Herşeyi yok eden, varolması gereken bilgileri açığa sunan gizemlerle dolu bir istihbarat. Yıllar geçti, ben büyümedim. İntikamım için çalıştım, intikamım için çabaladım. Şimdi ise buradaydım. GSO yani Görev Süresi Operasyonu İstihbarat binasında. Amaçlarım için geldiğim bu noktada hayat yine affetmeyecekti beni. Önüme sunulan şartlar artık yeni kaderimin başlangıç noktası olacaktı. Bu istihbarat beni yıkmadan durmayacaktı. İntikam alınması gereken zamanda alınırdı. Yılların içinde biriktirdiği acının intikamı alınmak zorundaydı! *Bu hikayede geçen olay ve kurumlar hayal ürünü olup kurgudan ibarettir. *

-Hoş gelmişsin Dide kız. Hoşluk getirmişsin. Lakin ben... ' Ona odaklanmış elalardan mahcubiyetle kaçışmıştı. Toprakla uğraşmaktan nasırlaşmış avuçları sımsıkı kapatmıştı.'Ufaksın Dide kız. Yanaşamam ben sana. Evvelce büyüyesin isterim. Dilediğince de beklerim.' Duyduğu sözler karşısında şaşkınlıkla havalanmıştı uzun kirpikler. Ela gözler az evvel yanaklarına basan allık sebebiyle bakmaktan çekindiği o yüze dikkatle tutunmuştu. Yanaşmam ne demekti? Onu beğenmemiş, kadın gibi görmemiş, koynuna almaya layık mı bulmamıştı? Evet az evvel korkudan karnına ağrılar saplanmıştı. Fakat kocası olacak adamın ona yanaşmayacağını söylemesi kadınlık gururuna ağır gelmişti. Keskince sızlamıştı burnunun direği. Gözleri istemsizce dolmuş, ama yine de omuzlarını asla düşürmemişti. Elini belindeki al kuşağına uzatıp hışımla çözmüştü düğümünü. Ve kurdeleyi süslü gerdek yatağının üzerine bırakırken minicik bir gözyaşı eşliğinde söylenmişti. -O vakit buyurup kendin uyuyasın döşeğinde Yaman Ali Bey. Ufacık kızdan sana hanım olmazmış madem, keşkem almayaydın! " ✨Bu kurgu canımın içi, kız kardeşim S.K itahfen yazılmıştır💕* Başlama Tarihi: 13.06.2023 ~Dönem kurgusuuuu

"Eğer burası benim mabedime giden bir yolsa tapınağım sensin." diye fısıldadı, sesi koyu bir gecenin içinde yankılanan bir dua gibiydi. Onu soluksuz izledim. "Eğer burası benim inancımın sınırlarıysa sen de sorgusuz teslim oluşumun tek sebebisin." Gözleri gözlerime kenetlenmiş, elleri tenimde sabırsız bir sabırla bekliyordu. "Eğer bu bir inanışsa benim taptığım sensin." ❝Bana aşık olma, bana aşık öl. ❞

Tek davası okumak olan Avin Mirşad. Bin derdin dermanı olan Maran Mirşad. "Mardin şahidim Maran yüreğimin güneşisin. Dışımı aydınlatırken yüreğimi yakansın." Hayatın acımasız döngüsü içerisinde birbirlerine denk gelen iki insan. "Mezopotamya şahidim Avin. Hem gecem hem gündüzümsün. Sen benim gökyüzümsün." Herkesin bir yarası var. Güneş kadar yakıcı, gece kadar karanlık.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Hafızanı kaybedersen düşmanına âşık olabilir misin? Karaca Yıldırım, ailesini kaybettiği kazadan aylar sonra iyileştiğinde teyzesinin yanına taşınır. Hayatına devam etmek için üniversiteye kaydolup güzel sanatlar bölümüne gitmeye başlar. Başlangıçta her şey iyidir. Onu çok seven bir teyzesi, samimi arkadaşları ve başarılı olduğu bir üniversitesi vardır. Ta ki geçmişinden gelen gizemli bir çocuk işleri karıştırana dek. Şimdi, her şey değişmiştir. Karaca artık ne arkadaşlarına, ne teyzesine ne de çok iyi bildiği hayatına güvenemez hale gelir. Sırlarla dolu Aram Alevyan, ansızın çıkıp geldiğinde Kar'ın hayatı tepetaklak olur. Artık geçmişten anılarla günümüzdeki hayatı iç içe geçmiştir. Karaca Yıldırım, gerçekten de sandığı kişi mi? Tabloların altına fiyakalı bir imza atan ressam öğrenci mi yoksa gerçek çok daha karanlık bir mahzende henüz çocukluğuna kazınmış bir gölge mi? Peki ya Aram? O, Karaca'nın neyi? Düşmanı mı? Peki, neden düşman olduğunu hatırlamıyorsa... Ona âşık olabilir mi?

"Delilerin sevdası hoyrat bir fırtına gibidir. Günün başında seni sarsan fırtına, gecenin şafağında ılık bir esintiye dönüşüp kaburgalarının arasına sokulur." Saka ve Sanrı'da tanıdığımız Gurur ve Farah'ın hikayesi. SVS'den bağımsız bir kurgu olduğu için Sarkaç'a başlamak için önce Saka ve Sanrı'yı okumanıza gerek yoktur.

TAMAMLANDI Ben : ilk olarak merhabalar efendim nasılsınız iyi misiniz ? Sağlığınız, sıhatiniz yerinde mi ? Benim yerimde vallaha sormanıza hiç ama hiç gerek yok . Ne kadar sıhhat ne bilmesem de . Öküz : kimsiniz ? Ben: o kadar şey söyledim insan bir iyiyim sağ ol sen nasılsın der . Öküz : kimsin . Ben : eben . Öküz : anlamadım . Ben : öhm öhm şaka . Şaka şaka gül diye. Ben Ezginin arkadaşıyım . Bize gelecekti kız kıza akşam eğlencesi yapacaktık ama abisinin izin vermediğini söyledi . Bende dedim senin abin bir melek ,öyle anlatın nasıl vermedi diye . O da dedi vallahi bilmiyorum. Öküz : bacım sen ne anlatıyorsun ? Ben : ya bir dinle. Devam ediyorum her neyse . Dedim sen abinin numarasını ver ben konuşurum . O da dedi izin vermez ,ben de dedim verir . Öküz : işimin gücümün arasında neyle uğraşıyorum kısa kesecek misin ? Ben : kız kardeşin bize gelsin işte . İzin ver . Lütfen . Öküz : kız kardeşimi tanımadığım insanların evine izim vermem gitmesine. Ben : tatlı tatlı konuşacağım dedim ama ben onun 7 yıllık arkadaşıyım be ! Benden mi zarar gelecek ona ! Öküz : nereden bilim kimsin sen ? Ben: haspin Allah. Lan biz liseden beri tanışıyoruz, Ezgi hep bize geldi şimdi ne diye kızıyorsun . Öküz: konuşmana dikkat et sen ilk önce . Ben seni tanımıyorum neden izin verim evine gelmesine . Ben : evine uğrasaydın öğrenirdin kim olduğumu . Yok bir iştir diye uğramıyorsun, Hayırsız evlatlıktan master yapmışsınız tebrikler . Hayır insan bir sorar kız kardeşim öldü mü kaldı mı yaşıyor mu ? Ne ya senin mesleğin ? Tuturmuş bir iş yüzünden uzaklarda diye Ezgi. Öküz : sanırım yazmadan önce Ezgi den adımı öğrenmemişsin. Tanışalım o zaman . Üsteğmen Baran Bozkurt. Ben : hasiktir Üsteğmen mi?