"Çünkü bana binlerce kez gün batımında, esen ılık rüzgarın yüzüme değdiği anda kitap okumayı, göç eden kuşlar gibi gidip gelen umutlarımı, denizde boğulan hayallerimi ve annemi hatırlamamı sağlamıştı..." Bir solukta okunabilecek kısa ve güzel bir hikaye.
Elinde bir demet lavinia çiçeği beyaz elbisele içinde bana gülümsüyor ve elini uzatıyor gel dercesine... Sonunda kendimi ölümün soğuk ama bir o kadar da sıcak kollarına bırakıyorum...sessizce...
Bu sabah hiç birşeyden habersiz insanların ve Güneşin olmadığı kapkaranlık bir Dünyaya gözümü açmıştım. Bu soğuk ve ıssız sokaklarda ailemi ve diğer insanları arıyordum. Haber merkezindeyken içerisinden ses gelen odanın kapısını başıma geleceklerden habersiz açmıştım. Artık geri dönüşü olmayan bir oyunun içindeydim...