Yüzlerce yıl cadılar toplumda daima yanlış anlaşıldı. Başta minnet sonrasında haset ve en sonunda korkuları düşmanlığa dönüştü. Bazıları güç edinmek için ona taptı bazıları korkularından ırkımızı avladı. Gölgelere saklanmaya mecbur bırakılan diğer ırklar gibi... Sonunda dünyaya hükmeden insanlık kendi yok oluşunu getirdi. Yüzlerce yıl uyuyan Kadim Cadı Valerec Eilese de Bretia ruhunu sakladığı çanağı bulan kişi tarafından uyandı.

GİRİŞ BÖLÜMÜNÜN BİLGİ KISMINI OKURSANIZ SEVİNİRİM. "Benden beslenecek misin? Bunun için mi beni karın yaptın?!" diye bağırdım gözlerinin karşısında. Bana çok yakın duruyordu, doğaüstü bir varlık tam gözlerimin önünde gözlerini benden ayırmadan bakıyordu. Boğazıma oturan yumru yüzünden yutkunmakta zorlandım, ondan çok uzaklara gitmek ve bu lanetli yere geri dönmek istemiyordum. Fakat o elini kaldırıp omuzlarıma dökülen dalgalı saçlarımın bir tutamını tutarak geriye attırdı. "Asla böyle bir şey yapmayı düşünmedim küçük Dolores," Rumen aksanı her zamankine göre sakin çıkıyordu. Sakin ve yumuşak. "Amacım sadece seni babandan kurtarmaktı ama bu yaşlı kalbim son günlerde seni gördüğü an fazla hızlı atmaya başladı." Gözlerini benden ayırmadan konuşuyordu. "Ben senin lanetinim ama sen benim cennetimsin, Dolores." [ FİNAL BÖLÜMÜNDEN SONRA TÜM BÖLÜMLERİ DÜZENLEYECEĞİM, işte mantıksız yazılan paragraflar veya yazım yanlışları.. çünkü henüz acemi olduğumu ve gittikçe iyi olacağımı düşünüyorum. ❤️ Ayrı olarak hikayede kendi hikayenizin reklamını yapmayın otomatik olarak kaldırılacaktır.]

Suyun hafızası vardır derler. İnsanlar üzgün olduklarında bir denize dert yanarlar. Dalgalar alsın götürsün ve bir daha getirmesin isterler... Fakat yine aynı karada, aynı acıyı çekerken deniz dalgalarıyla getirirmiş dertlerini. Peki suyun hafızası bu mudur? Ölü bir deniz ve ölü bir adam. Suya anlattın mı herşeyi? Anlattıysan eğer sana dokunmasını bekle ve gör gerçeği! Boğulmaya hazır ol sevgili dostum zira burada nefes alanlar ölü sayılmakta... Rose Brown, eski adıyla Ralefin adındaki kasabada sıkışıp kalan genç bir kadındır. Dedesiyle beraber yaşamakta olan Rose, anne ve babasını hiç görmemiştir zira anne ve babası o daha küçükken denizde kaybolmuşlardır... Kasabanın bir efsanesi ve bu efsane ile başlayan bir laneti vardır. İnanılışa göre çok eski zamanlarda kasaba halkı, denizlerin tanrısını görebilmek için bir insanı denize kurban eder. Tanrı bu duruma öfkelenir ve denizin himayesini sözde Tanrı'dan alarak, onun uğruna ölen adama verir ve böylelikle lanet başlar. Her on yılda bir, ölü deniz' in ölü Tanrısı karaya çıkar ve evin en sevilenini alıp denize götürürmüş... Wattpad'de, Ölü deniz'in şarkısı adlı ilk kitap. Kapak Tasarımı - @Lyralotus 🤍🦋 Başlangıç- 18.10.2024 Yayınlama- 30.03.2025 Bitiş- #efsane 1. #yaşamak 1. #ölmek 1. #okyanus 1. #hayalet 1. #nefret 1. #masal 1. #büyü 5. Kitap şahsıma aittir izinsiz alma, kopyalama, çalma gibi durumlarda yasal işlem başlatacağım!

Bir anda kendimi bilmediğim bir çağda, bilmediğim bir toprakta buldum. Gökyüzü bambaşkaydı, rüzgâr kurdun sesini fısıldıyordu. Beni şaman sandılar... Oysa ben sadece yanlış zamanda, yanlış yerde kalmış biriydim. Ama onu gördüm. Bir şifacı, bozkırın soğuk rüzgârında gözlerimdeki korkuyu okuyacak kadar derin bakan bir adam. Kalbim bu topraklarda kalmak isterken, aklım kendi dünyama dönmek için çırpınıyor. Kurdun çağrısına kulak verecek miyim, yoksa kaderime meydan mı okuyacağım? © 2025 İlayda Aydar. Tüm hakları saklıdır. İzinsiz kopyalanamaz, çoğaltılamaz.

Wattys 2023 Kazananı - En iyi Karakterler Ödülü İşaret parmaklarımız havaya kalktığında birbirimizi işaret ettik. "Sen!" dedik aynı anda. "Sen menžel'sin!" Odanın içinde bir perdenin açılma sesi duyuldu. Bu, yeni başlayan oyunumuzun ilk perdesinin sesiydi. Senaryolar yazıldı, oyuncular seçildi, ruhlar beden bulmak için şekil değiştirdi. İşte şimdi başlıyordu. Perde kapandığında gerçek yüzünü göster bana, Ya da oyna bir daha. Maskeler gerçeği yeniden saklandığında, İnan, hazırım bir daha kanmaya. "Hayat bir oyun. Bir planın yoksa onun parçası olursun." Sevgili seyirciler, oyunun başlamasına dakikalar yok. Uzun bir zamandır oyunun içindesiniz. ❝İyi seyirler!❞

Lyra Veylin, sıradan bir okul gününde rastladığı bir masal kitabının ardında gizlenmiş bir geçidin varlığından habersizdi. Kitaptan yükselen bir ninni, onu kendi dünyasından koparıp Ethernatus Akademisi'ne sürükledi-beş elementin güçlerine göre yurtlara ayrılmış gizemli bir büyücülük okuluna. Ancak tören günü Kadim Kitap konuşmayı durdurdu. Onun içinde hiçbir element gücü bulamıyordu. Ne ateş, ne su, ne yıldızlar... Lyra, hiçbir yurtla eşleşmeyen ilk öğrenciydi. Peki ya Lyra'nin gücü henüz uyanmamışsa? Ya da... onun gelişi eski bir efsaneyi gerçekleştirecekse? Akademide arkadaşlık, sırlar, rekabet ve gizemli bir öğrenci ile yolları kesişen Lyra, kendi kaderini bulmak için yalnızca cevaplar değil, kendini de keşfetmek zorunda. Bilinmeyen bir evrende Uykuda bekleyen kadim bir güç. Ve her satırı karanlıkla yazılmış, unutulmuş bir masal. Bazen ait olmadığın yerde bile seni kaderin bekler. ___________________________________________ Bu isimde yazılmış ilk kitaptır.Tüm hakları bana aittir. Çalıntı veya alıntı olduğu anda yasal işlem başlatılacaktır.

Bir insanın başına gelebilecek en güzel şeysin sen. Ama ben bir vampirim... ⚔️ "Kalbine kulak ver, Tanrıça. Dinle, tüm notaları senin için yakacağım." Parmağının ucunu göğsüme dokundurdu. "İki karanlık kalp. İkisi de nefretle dolu." Gözlerimiz birbirine değdiğinde aynı müzik, iki ayrı ruhta çalmaya devam ediyordu. "Dinle," dedi, sanki duyduğum her şey onun da kalbindeydi. "Bu bizim şarkımız. Her şeyi cehennem gibi yakıp kül edeceğim." "Neden?" "Çünkü bu benim resitalim. Kan resitali." (Kurgu, kitap ve karakterler tamamen "karanlık aşk" türüne hizmet etmektedir.)

Aynanın tam karşısına geldiyimde şok geçirmişdim. Zira bu ben değildim. Ben bu kadar güzel bir kız değildim. Ama aynanın yansımasında gördüyüm kız şu zamana kadar gördüyüm en güzel kız ola bilirdi... Simsiyah beline kadar uzanan dalgalı gür saçları, pamuk gibi beyaz parlak ve pürüsüz teni, tıpkı saçlarının rengi gibi kara iri şekilli gözleri, kara kaşı ve uzun kıvrımlı kirpikleri ve dolgun kırmızı dudakları... İnsanın yüzünü baktıkca bakası geliyordu bu kızın. Bundan ziyade uzun, ince kıvrımlı bir bedeni vardı. Sanki bir kalemden çıkmışdı bu kız. Bakanın bir daha bakmak isteyeceyi bir sanat eseriydi. Kimdi acaba bu kız? Eyer bir erkek olsaydım çoktan aşık olmuşdum bu kıza. Lakin fark etdiyim şeyle yeniden dona kaldım. Ben şu an bir aynanın karşısına duruyordum. Ben bu kız kadar güzel deyildim ki? Yahu ben hiç güzel deyildim! O halde bu yansımadaki kız kimdi? Benim yansımamın yerine ki keçmişdi? Ben bu düşüncelerle boğuşurken yansımadaki kızın konuşması ile düşüncelerimden ayrılma zorunda kaldım. "Zamanı geldiyinde ait olduğun yerde olacaksın." "Anlamadım, nasıl yani?" "Anlayacaksın." Kız bunu dedikden sonra her taraf silikleşmeye başladı. Etraf durmadan dönüyordu sanki. Nefessiz kalmaya başlıyordum. Elimi boğazıma götürürek derin nefesler almaya başladım lakin olmuyordu. Dayanamayıp yere çökdüm ve o an her şey yıkılmaya başladı...

Bir gün rotasını belirlemeden yolculuğa çıkan Sora bir patika görür o patikanın hayatını değiştireceğini bilmeden o yola girer ve kendisini yepyeni bir evrende bambaşka ırkların olduğu bir diyarda bulur.

"Bir gün kendini okuduğu kitabın içinde bulan bir kızın hikayesi...📚🤫" --- Yüzünde hiçbir ifade yoktu. Ne öfke, ne şaşkınlık, ne de merhamet... Sadece boşluk. Sanki gözlerimin içine bakarken bile beni görmüyordu. Yoksa tam tersi... içimi tamamen okuyordu. Acaba aklından ne geçiyordu? Düşünceleri benimkiler kadar karışık mıydı, yoksa içinde buz gibi bir soğukluk mu vardı? Bilmek istedim... ama bir yandan da öğrenmekten korktum. "Ne oldu, artık kaçmayacak mısın?" dedi, sesi alaycı bir merhametle doluydu. Dudaklarının kenarında küçümseyici bir gülümseme vardı, ama gözleri... Gözleri buz gibi soğuktu. "Hadi, durma. Koşmaya devam et." Sesi yumuşaktı ama içinde tehdit saklıydı. "Seni bulamayacağımı mı sandın?" Bu sefer sesinde alay yoktu. Ciddiydi. Beni gerçekten bulacağına başından beri emindi. "Demek pes ediyorsun." Hayır... Pes etmeyecektim! Durmayacaktım! Bedenimi saran korkuya aldırmadan hızla arkamı döndüm ve koşmaya başladım. Ayaklarımın altındaki zemini hissetmiyordum artık. Ne acıyı hissediyordum, ne soğuğu. Tek bir şey vardı içimde: Korku. Sessizlik içimi kemiriyordu. O yüzden... Dayanamadım.Başımı çevirdim.Orada değildi.Adımlarım yavaşladı. Göğsüm hızla inip kalkıyordu ama bir anlığına, sanki kurtulmuşum gibi hissettim.Sonra...Birine çarptım. Beni aniden kavrayıp sırtına attığında, onun Victor olduğunu fark ettim.Kendimi, rüzgârda savrulan bir yaprak gibi çaresiz ve kaybolmuş hissettim.Kollarım havada savrulurken, çırpınıyor, ama bir türlü kurtulamıyordum...