Yalnızlığın en kuytu köşesinde bulunan, beyazın saflığını kaybetmiş ve karanlığın sarıp sarmaladığı iki insan... Şebnem ve Selim bir katilin peşinden giderken yapayalnızlığa her gün daha çok batıyor ve yavaş yavaş yapayalnızlığın ta kendisi oluyorlardı.

Lise yılları... Bir varoluş mücadelesi,hayatlarımızın dönüm noktası. Aşkın içimizi ısıttığı, kırık kalplerimize rağmen umut dolu olduğumuz dönemler... Bizim hikayemiz de tam olarak böyle başladı. En karanlık dönemlerimde ateşböceği oldu. Yolumu aydınlattı. Her şeyi unutup peşinden koştum. Özgürce aşık,umarsız ve cesurdum. Yol bitmez, ışığı sönmez sandım...Ta ki tek başıma soğuk bir odada uyanana dek. Şimdi daha güçlüyüm. Yenilmez kahramanlarım,gitmez sandığım insanlar yok...