Yatılı bir okul.. Beş yıl önce yeniden düzenleme ile açılan bu okul ilk yılında birçok olaya tanık olmuştu. Ruhlar mı dersiniz, ölümler mi, yoksa çözülmeyi bekleyen bulmacalar mı? Bunun üzerinden sakin bir şekilde geçen yıllar sonrası yeni öğrenciler ve silinen bir geçmiş ile yeniden çözülmeyi bekleyen bulmacalar kendini gösterecekti. Tek bu da değil, hâlâ kurtulmayı bekleyen ruhlar vardı..

14 yasindayken yazdim ciddiye almayin he diyip gecin anisi var diye silmiyorum

Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...

"Yaşadığım hayat boyunca inandığım bazı değerler vardı. Aile Güçtür. Her ne kadar kan bağımızı kendimiz belirleyemesek de, bu bağın bize hayat veren inançlardan biri olduğu, asla unutamadığım bir düşünceydi. Bu talihsiz gerçek tüm yaşamım boyunca peşimi bırakmadı." ♚♚♚ İngiltere'de soylu ailelerden olan Bertinelli'lerin üç çocuğundan biriydim. Ben, ikizim Narcissa ve babadan kardeşimiz Kaleb. Normal bir hayatımız var gibi gözükebilirdi. Her gün balolardan çıkıp, tek derdi giydikleri kıyafetler olan o sıradan ve akılsız insanlar gibi olabilirdik. Ama sakladığımız bir sırrımız vardı. Bize, İtalyanlar "Strega", Batı Afrikada'ki Yorubalar "Aje", yani anne derlerdi. İskandinav ülkelerinde ise "Hexsa." Burada ise kendimize "Cadı" diyorduk. Watty Kitap Kapağı'na bu tatlı kapak tasarımı için bir kucak dolusu teşekkürler!