Hiç kitap karakterine aşık oldunuz mu? Hayır, hayır. Soruyu değiştiriyorum. Hiç dilek tuttunuz mu? Peki, o dileğiniz gerçekleşti mi? Galiba benim dileğim gerçek oldu. Yoksa balkonumun ortasında yayılarak yatan bu yarı çıplak prensin bir açıklaması olamazdı. Tek sorun vardı. Bu adam Grondal Krallığı'nın korkulu rüyası olan Prens Lokii. 2024 yılında balkonunuzda yatan yarı çıplak prensle karşılaştığınızda ne yapabilirdiniz ki? ~~~ Biri bana iki gün önce okuduğum bir kitap karakteriyle karşılaştım dese, aklını oynattı sanırdım. Şimdiyse burada durmuş, bir hayal ürününe gerçek dışı olduğuna ikna etmeye çalışıyordum. Hayat gerçekten olağandışı. Kitaplarda okuduğum fantastik dünyalar, büyülü krallıklar ve efsanevi kahramanlar bir anda gerçek olmuştu. Prens Loki, Grondar'ın karanlık ormanlarından çıkıp, benim sıradan dünyama adım atmıştı. Böyle söyleyince kulağa ne kadarda masalsı geliyor öyle değil mi? Ama bu ne bir peri masalıydı, ne de Loki beyaz atlı prensdi. O, karanlık evrenin gölgesinde yaşayan bir varlıktı. Bilinmeyen, lanetli ve yasaklanmış olanın ta kendisiydi. Nefretin vücut bulmuş haliydi; kalbini kumara yatırmış, ruhunu karanlığa teslim etmiş bir iblis. #romantizm 1

''Gittiniz, beni bıraktınız sandım.'' O an dudaklarından kırık bir tebessüm peyda oldu, bakışları koyulaşmıştı. ''Öyle bir ihtimali bir an önce at kafandan. Çünkü...'' dediğinde yanıma yanaştı. Nefesi yüzümde geziyordu. ''Biz seni hayatımıza nakış atılmış ince iplerinden bir şekilde tuttuk.'' Nefesimi burnumdan aldığımda ciğerlerime kokusu yayıldı. Yanıma biraz daha yanaştı. Bende konuşsam dudaklarımız birbirine değecekti. ''Birbirine dolanmış iplerin, yaşadığımız hayata düğüm attığımız en güzel şey oldu...'' Kehribarları gözlerimi delip geçerken hızlı atan kalbimin onunda duyduğundan emindim. ''Bu yüzden seni bırakıp gitmek imkânsızın da imkânsızı. Anlıyor musun?'' Cümleleri kalbime dokunduğunda unutamayacağım bu sesi bu kelimesi kalbimin derinine bir not bırakmıştı. "Seni bırakıp gitmek imkânsızın da imkânsızı." Kapak Tasarımı: gimme_art

Amerika'da doğup büyüyen ve orada doktorluk mesleğini icra eden Kerem, tüm işlerini bırakır. Kafasına takılan şeyleri göğüslemek adına Türkiye'ye döner ve seneler önce vefat etmiş, dünyaca ünlü bir oyuncu olan Onur Kılınç'ın yazdığı romanı senaryolaştırma kararı aldığını basına duyurur. Onur Kılınç, yazdığı kitapta kendi imkansız aşkını aktardığı için ve kitap gelecek vadede bulunursa onu tanımalarını istemediği için adını Kerem olarak işler satırlara. Sevdiği kadının adını da Aslı olarak değiştirir fakat esas adı Buse olan kadın, kitabı senaryolaştıracak olan Kerem'in annesidir. Buse unutamadığı büyük aşkının hatırasını yaşatmak için oğluna Onur'un yazdığı kitaptaki başrolün adını verir. Onur ile aralarındaki sırrı da medya dâhil olmak üzere kendi oğlundan bile saklar. Senaryolaştırma kararı aldığı kitapta hem annesinin hem de kendi hayatının sarsıcı geçmişiyle yüzleşen Kerem, okuduğu hayatın kendi hayatına ne kadar benzediğini fark edince olayların içerisine daha çok düşer. İşin sonunda Onur Kılınç'ın hayatını tüm gerçekliğiyle beyaz perdeye aktaracak olsa da yüzleştiği gerçekler ve o gerçeklerin kendisine kattığı insanlarla hayatı kökten değişecektir. **** "Sen bir şey olur sanırsın, bir şeyin olması için elinden geleni yaparsın ama hiçbir zaman senin dediğin olmaz Buse. Çünkü bu bir oyun değil, bu bir kurgu da değil." Derin bir nefes aldı ekrandaki adam. Son kez konuştuğunu, bir şeyleri son kez anlattığını bilmiyordu ama her şeyin sonuydu. "Ne ben Kerem'im ne de sen Aslı'sın. Belki sonumuz yazdığım gibi, hayal ettiğim gibi olmayacak ama bilmeni istediğim bir şey var." Gülümsedi Onur bu cümleleri üzerine. Yapım şirketlerinin milyon dolarlar ödediği gülüşünü son kez, ev hâliyle, basit bir kameraya sunacağını kimse bilemezdi. "Sen Aslı'dan da güzelsin."

O kadar zıtlardı ki, biri kor iken diğeri serinleten bir içim su gibiydi. İşin aslı da buydu zaten. Denge zıtlık gerektirirdi. Yanarsan denge bozulur, yakarsan tek kalırsın. Onu olduğu gibi bırak, avuçlarına dolsun. Seyre dur, sustuğun zamanların acısını o çıkartır. ☯ Genç kız, ölen babasının hattını kapatsa dahi yazmaktan vazgeçecek gibi durmuyordu. Tek tik çifte döndüğünde kader çizgisi onun için bir kez daha kırıldı.

*Abimin arkadaşı konulu mahalle kitabı "Ah be küçük kız. Beni peşinden koşturmayı çok seviyorsun," dediğinde soluklanmak için durduğu kısa saniyede kaslı göğsü sertçe yükseldi. "Koşma o zaman!" Aramızdaki mesafeyi tek adımıyla kapattığında belimin arkasına avcunu yaslayıp esir aldı ve bedenimi kendine sertçe çekti. Göğsüm göğsüne çarptığında soluğum kesilerek başımı kaldırdım ve gözlerinin içine baktım. Bakışları alev almışçasına yanıyordu. "Dikkatimi hiç çekmemeliydin," diyerek sırtımı arkamdaki duvara yaslayarak gözlerimin önünü düşen saçımı çekerek kulağımın arkasına sokup yaklaştı. Dudaklarımızın arasında tek nefeslik yer vardı. "Bensiz bir hayatı unut. Seni almasına asla izin vermem!" AŞK ONLARI ÇOK HABERSİZ VURACAK

!DÜZENLENEN BÖLÜMLERİN BAŞINA "(d.)" KOYUYORUM! Öldüğünde, mezar taşına adı bile yazılmayacak olanlardık. Biz; İsimsizlerdik. Kapak: elirixgraphic / @azraaxsea 🔗🇹🇷 *İsimsiz Künyem adında ve kurgusunda yazılan tek kitaptır.* Askeri kurgudur.

"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️

Taht oyunlarının kurbanı olan prens Derek ve prenses Venessa'nın mecbur bırakıldıkları bu savaş aşkın, ihanetin ve intikamın başlangıcı olacaktır. Küçük yaşlarında aileleri öldürülen prenses Venessa ve prens Derek'in kaderleri kesişiyor. Kazananı olmayan bu savaşda intikam ateşi onları yakıb kavuracak mı? Yoksa kaplerine yenilerek aşka teslim mi olacaklar?

Berdel sonucu yatalak bir Ağanın eşi olacaktım... Ama nedenlerde boğulacağım bir sır dünyasına gireceğimi nerden bilebilirdim ki? Hadi hayat serüvenime sende katıl :)

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.