Minęło szesnaście miesięcy od tragicznych wydarzeń z nocy dwunastego października. Wydawać by się mogło, że to szmat czasu i każdy, mimo bólu spowodowanego stratą, już dawno ruszył do przodu, jednak nie Luna. Luna Duncan wciąż nie może pogodzić się z faktem, że dwójki naprawdę ważnych dla niej osób już nie ma. Zwłaszcza jednej z nich. Próbuje radzić sobie na wiele sposobów i boi się przyznać, nawet sama przed sobą, że tak naprawdę nie radzi sobie wcale. Coraz częściej ma wrażenie, że ktoś, gdzieś tam na górze, już dawno skazał ją na straty i dlatego los tak okrutnie z niej drwi. Na domiar złego w jej głowie coraz częściej pojawia się myśl, że postradała rozum, bo zaczynają nawiedzać ją... duchy. Duchy i demony przeszłości wracają do jej życia jeden po drugim, wywołując chaos i wywracając jej świat na nowo, a gdy pewnej nocy przed jej oczami pojawia się ktoś, kogo już nigdy miała nie ujrzeć, coś ponownie w niej umiera. Po fali bólu, jaka przetacza się przez jej ciało w tamtym momencie, pojawia się złość. Ta z kolei wywołuje ogień w jej sercu. Ogień, który albo wreszcie ogrzeje jej rozdartą duszę, wcześniej zdewastowaną przez huragan, albo spali doszczętnie, pozostawiając po sobie jedynie popiół.

-Nie wiem jak wygląda normalne życie... to jak ze zwierzętami - chłopak spojrzał na mnie zdziwiony- ahh jest różnica między lwem który nigdy nie był na wolności a lwem który na niej był i został uwięziony. Lew który urodził się w zoo, nie poradzi sobie w dziczy i nie zawalczy o wolność tak jak ten który tej wolności zaznał. Dla niego normalna jest niewola, tak jak dla nas życie w gangu. Ja nie znam innego życia i nie będę o te "inne życie" walczyć... #1 miejsce Poświęcenie 10.02.2019 #1 miejsce Poświęcenie 07.072021 #1 miejsce Rozterki 07.07.2021

Jest to moje pierwsze opowiadanie, co sprawia, że jest przepełnione żenującymi sytuacjami itp, więc od razu na to uczulam - ale nie jest bardzo źle:) Byliśmy demonami w tym świecie, które niszczyły wszystko dookoła. A razem? Razem stanowiliśmy duet, którego nie dało się pokonać. A przecież życie jest tak pełne chwastów, które chcą nas stłamsić.

''Jeździliśmy po całym mieście, słuchaliśmy hip-hopu i rocka, paliliśmy fajki i całowaliśmy się na tylnych siedzeniach mojego samochodu.'' Uwaga: relacja bohaterów rozwija się dość szybko. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ○ Opowiadanie zawiera sceny erotyczne oraz liczne ilości wulgaryzmy Jest to kontynuacja opowiadania ''Kochamy siebie'' z perspektywy Sebastiana. Znajomość poprzednich części nie jest wymagana!!!

Część druga opowiadania; „ZŁAMALIŚMY ZASADY". Nie miałam pojęcia czy sobie bez Ciebie poradzę. Nie miałam pojęcia czy nie umrę z tęsknoty po Twoim odejściu. Nie miałam pojęcia gdzie jesteś i co robisz. Nie miałam pojęcia czy jesteś szczęśliwy. Nie miałam pojęcia czy jeszcze o mnie pamiętasz. Nie miałam pojęcia czy jeszcze mnie kochasz i czy w ogóle żyjesz. Nie byłam pewna prawie niczego. Ale wiedziałam jedno: kochałam Cię na tyle mocno, że pozwoliłam Ci odejść. [Fikcja literacka: placówki, miejsca oraz ich położenia geograficzne nie pokrywające się z informacjami rzeczywistymi]

Nicole znajduje się pod opieką starszego brata. Ich rodzice od dawna nie uczestniczyli w ich wychowaniu, a oni pozostawieni sami sobie byli ze sobą bardzo związani. Szkoła, problemy i brak akceptacji otoczenia sprawiają, że osiemnastoletnia dziewczyna coraz bardziej zamyka się w sobie i oddala się od najbliższych dla niej ludzi...

Nawet nie wiedziałam kiedy przekroczyłam granicę. To było nagle, nie widziałam kiedy tracę kontrolę, nie wiedziałam nawet jakie będą tego konsekwencje. Stary gość pojawia się na nowo w moim życiu. Czy to on pomoże mi zrozumieć wszystko? Czy nauczy mnie jak akceptować siebie? Stanie się dla mnie bliskim, czy może to będzie relacja konfliktowa i nasycona toksynami.

Rozpadałem się na miliony drobnych kawałeczków i jeśli mógłbym zgadywać z jakiego tworzywa byłem wykreowany, z oczywistą pewnością odpowiedziałbym, że byłem ze szkła, które roztrzaskując się o kamienną podłogę kaleczy wszystko, co napotka na swojej drodze.

,, Zatrzymałam się przy słowie ,,Anorektyczka". Zastanawiało mnie jedno. Czy to można uznać za komplement? Dziewczyny z Anoreksją mają piękne ciało do którego dąże. A jeśli ktoś uważa,że nie wyglądam jak anorektyczka,to chce mi przekazać,że jestem jeszcze za gruba? Miałaś racje Emi! Jesteś dla niego za gruba. Nieudacznica. Jesteś gówno warta. Nie chciałam nadal bić się z myślami. Ćwiczyłam, a mój każdy głęboki wdech zagłuszał moje raniące myśli."