Menekşe, bir askerin vicdanıyla sarıp sarmaladığı, şefkatiyle bağrına bastığı, getirildiği toprağı vatan bilmiş solmuşken yeşertilmiş o kız çocuğuydu. O gönlünü cevval bir yidiğe vermiş sevdasıyla büyümüş ve kışın ortasında açmış bir çiçekti... 🌺 Geçimlerini gül yetiştiriciliği ile sürdüren çocukları hiç olmamış Tozkoparan çifti ayrılığın hüznünü hissettmişti. Süheyla, Subay olan eşini kardeş vatanın dağlarına göreve gönderirken içinde büyük bir sıkıntı vardı. Genç subay, Karabağ dağlarında öldürdüğü teröristin yanında bir kız çocuğu olduğunu görünce, ona sırtını dönüp gidemedi. Kız çocuğu üşümüş ve günlerdir hiçbir şey yememişti. Eşinin çantasına koyduğu gül reçelinden bir kaşık uzattı. Bir bakışıyla yüreğine işlenen küçük kızın bakışlarını ardında bırakıp gidecekken duymayı planlamadığı o sözü işitti. "Baba!" Her şey bir gül reçeli ile başlamıştı. Başlama tarihi: 8 aralık 2023 Telif hakkı saklıdır...

'Ben en çok akşam güneşini severim Mem. Sarının en masum, turuncunun en tutkulu, kırmızının en şefkatli hali demek çünkü. Ben akşam güneşinin alacasına meftunum. Sen bu aciz yüreğimin akşam güneşisin Mem.' ☀️☀️☀️ Hızlandım. Bir insan kaçtığı bir yere ne kadar hızlı gidebilirse o kadar hızlı gidiyordum. Koştum. Ardımdaki sesler yaklaştı. Geçmişime yaklaştım. Gidebileceğim ilk yere ulaştım. Demir kapılı konağın önünde durduğumda elimdeki bıçağın kabzasını vurdum. Nefes nefeseydim. Soğuk yakıyordu. Boğazımı yakıyordu. Tenimi yakıyordu. O soğuk yakıyordu ama ben donuyordum. Titriyordum baştan aşağı. Elimdeki kanlı bıçakla vurdum kapıya tekrar tekrar. Ayak sesleri bana yaklaşıyordu. "Mem!" diye bağırdım yıllar sonra. Adı dilimden dökülünce içim dalgalandı. Sesim titredi. "Mem, aç kapıyı!" Gözlerim buğulandı. Adım sesleri kulağımda yankılanıyordu şimdi. Kalbim, göğüs kafesimden taşıyordu. Kirpiklerim bile titredi. O zelzelede birkaç damla döküldü soğuğun kuruttuğu yanaklarıma. "Aç kapıyı, Mem! Aç ne olursun, aç!" Adım sesleri durdu arkamda. Bulmuşlardı beni. Yakalanmıştım işte. Memet kapıyı açmamıştı. Kapıyı ilk ben kapatmıştım bize. Ama bu gece her şeye rağmen bana açamaz mısın Mem? Göz kapaklarım kapandı. Kucağımdaki valizin içinde oğlum ağlıyordu. Elimdeki bıçağın bulandığı kan şimdi kuruyacaktı. Son kez kaldırıp vurdum kapıya. İçimle titredi sesim. Ağladım. "Mem... Duymuyor musun? Sesimi duymuyor musun? Aç kapıyı! Aç kapıyı Mem." ☀️☀️☀️ 'Senden sonra en çok akşam güneşinden nefret ettim Zühre. Sarının en güçsüz, turuncunun en yalancı, kırmızının en zalim hali demekti artık. Ben bir akşam güneşinin alacasında zincire vurdum sevdamı. Sen yüreğime kazınm

Ben Asi kaya yüzbaşıyım 28 yaşındayım 18 yaşıma kadar yetimanede kaldım benim hikayemde mutluluk yok açı var kırgınlık var istenilmeyen var Benim hikayem gittiğim görevi tamamlayıp görev yerime geri dönmekle başladı tek kişilik yaşadığım hayatıma biyolojik ailem düşdükten sonraki serivenümü gelin birlikte okuyalım && "Asya hanım 15 yaşıma kadar sevginin ne olduğunu bilmiyordum ve hala daha bilmiyorum 15 yaşıma kadar beni bırakan ailemi bekledim bekledim ama kimse gelmedi 16 yaşımda evlatlık verildim mutlu bir ailem olucağını sandım ama hayat bana bir tekmedaha atı evlatlık verilen aile tarafından tecavüze uğradım işte o zaman beklemeyi bıraktım kimse inanmadı bana kanıtlayamadım kendimi kendimden tiksiniyorum aynaya bakamıyorum bu gördünüz kişiyi ben olmak istemedim evet soğuk yapım var ama benim de bir kalbim var gözünüzün içine bakıyorum bana dair biraz sevgi kırıntısı varmı diye ama yok beni biraz sevseydiniz bir kez kızım deseydiniz bazen çiçeğin yerinde olmak istiyorum beni koruyan bir babam seven bir annem olsun istiyorum ama bu imkansız hiç görmediniz beni bir kez içten baksaydınız ruhumun çoktan öldüğünü görürdünüz niye çiçeğin Ayazın hakaretlerine sesiz kalıyorum biliyormusunuz çünkü haklılar yetimhanedeki çoçuklar anası babası bile beli olmadı için piç diye anıldım sizden para soyadı hiç bir şey beklemiyordum sadece sevgi belki ölen çoçukluğum canlanır sandım ama olmadı ben sizin ailenizden birisi olamayacağımı çok iyi gösterdiniz huzurunuzu daha fazla bozmiycağım sadece beni bu hayata getirmeseydiniz artık yaşama gücüm kalmadı yanlızlık sevgisizlik kimsesizlik sırtıma kambur oldu nefes aldırmıyor beni yaşarken mezara koydular ben tam 11 senedir ölüyüm " &&

Dediğiyle bir lahza beklemeden defterini alarak gitmişti bey oğlu. Ardında dolu dolu olmuş gök gözler bıraktığını bilmeden öylece gitmişti. Genç kız ise bastırmıştı güceniklikle titreyen kiraz dudaklarını birbirine. Boğazından sesli bir yutkunuş geçerken masaya bırakmak yerine daha sıkı sarınmıştı sepetinin sapına. O marabalara yapmamıştı ki bu lokumları. Aşlıkta kalan son malzemeleri tanımadığı etmediği marabalar karın doyursun diye harcamamıştı. Lakin yoktu. Onun bu işten caymaya hiç mi hiç niyeti yoktu. Bugün değilse yarın, yarın değilse öbürsü gün olacaktı istediği. İnce parmağını kaldırıp gözyaşlarını durdurmak ister gibi bastırmıştı gözpınarına. Ve içine kesik bir soluk çekip geldiği yola dönerken titrek bir solukla mırıldanmıştı. -Şu göynümü eze eze un ufak etsen de caymayacam Yıldırım Bey! Yüreğimi yerinden söküp yerde sürüsen de caymayacam! Emmingile gelin, konağına hanım olmazsam bana da Asya kız demesinler!'

Yâre-i Dil serisi 1. Kitap Wattpad'de ilk Aşk-ı Reale isimli kitaptır. Elime aldığım valiz ile odadan çıktım, Elijah daha eve gelmemişti. Şalımı kontrol ederek saçımın görünüp görünmediğini kontrol ettim. Aklımı her ne kadar dağıtmaya çalışsam da olmuyordu. Elijah ile ayrılığımız ağır geliyordu. Rabbim, sen beni bu imtihana karşı sabırlı eyle. Elijah'ın sesini duymam ile onu özlediğimi fark ettim. Büyük aşkımız vardı, hâlâ var. Peki son bulacak mıydı? İzin vermeli miydim? "Camelia!" Sesi özlem barındırırken gözleri gözlerimi buldu. Hemen gözlerimi yere indirerek göz zinasını engelledim. Nefsimle yarışıyor, bana Elijah'a bakmam için komutlar veriyordu. Nede olsa son kez bakacaktım değil mi? Hayır, son da olsa, ilk de olsa, asla bakmayacaktım. Elijah gözlerini valize dikerek, "Seviyorum gitme," dedi. "Seviyorum ama kalamam." Ağlak sesim beni dumura uğratırken hayatımda daha önce bu kadar zorlandığım bir an olmamıştı. "İsteseydin kalırdın!" Sert sesi bana olan kızgınlığını yansıtırken yanan gözlerimi kapattım. "İsteseydin, isteseydin bizi oldururdun." İşte, severken yok olmak mümkündü! Acı çekerken birileri için mutlu olmak mümkündü! Kalp kırıkken en ücra köşelerde sakladığımız sevgi ile yaşamak mümkündü! UYARI - TELİF HAKKI Bu hikâyenin tüm hakları yazarı tarafından saklıdır. 6105 Sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu gereğince bu eserin izinsiz olarak kopyalanması, başka platformlarda paylaşılması, uyarlanması veya yeniden yazılması yasaktır.

Bir ateş yanarken o ateşe kendi ayaklarınızla yürüdüğünüzde kimi suçlayabilirsiniz? Ateşi mi? Onu yakanı mı? Kendinizi mi? Yoksa o ateşin sizi yakacak güce sahip oluşunu mu? Kimi suçlayacağımı bilmiyordum. Tek bildiğim yandığım bu ateşe kendi ayaklarımla yürüdüğümdü. Şimdi cayır cayır yanıyordum ama beni öldüren şey ateş olmayacaktı. Beni öldüren, yandığım bu ateşin karanlığıydı. Siyahtı o. Siyah bir ateşti. Yanıyordu, yakıyordu ama aydınlatmıyordu. Zifiri karanlıkta yanıyordum. Her şey için çok geçti. Bu adam benim sonumdu ve ben, beni yakan bu siyah ateşe çoktan teslim olmuştum. 🌙 "Korkuyor musun?" diye sordu sesini yumuşatarak. "Evet," dedim düşünmeden. "Evet, çok korkuyorum." "Gözlerini kapatırsan korkarsın," dedi omzuma astığı ceketi sıkıca tutup kollarını bana sardığında. İrkildim ama korkmadım. Aksine bu yabancının dokunuşu bana kendimi güvende hissettirmişti. Bu his ise beni afallatmıştı. "Gözlerini kapattığın sürece her zaman karanlıkta olduğunu düşüneceksin. Her şeyi siyah göreceksin. Gürültüyle yanan, etrafı aydınlatan bir ateşi bile." Dudaklarımı ıslatıp söylediklerini düşündüm. "Burada bir ateş yok. Burası karanlık. Baksana, tavandan sızan ay ışığı dışında etrafı aydınlatan hiçbir şey yok!" "Sen varsın," dedi nefesi boynuma dökülürken. "Sen aydınlatıyorsun." KİTAPTAKİ KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLARLA ALAKASI YOKTUR. YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR.

[Kitabın Şarkısı : NF - ft. Britt Nicole / Can You Hold Me.] Kitap yetişkin içerikler bulundurmaktadır! 🌸 Her biri farklı bir gücü temsil eden dört büyük tanrı. Ve bu dört tanrıdan Su Tanrısı'na tapan küçük bir köy. Kibele köyüne aylardır yağmur yağmıyordu. İnsanlar içecek su bulamıyor, ekinler kuruyor, hayvanlar ise telef oluyordu. Çaresiz halk son çare olarak köylerindeki kâhine başvurdu. Ancak kâhinin sunduğu çözüm korkutucu bir yoldu: Kurban olarak tanrıya bir gelin vermek. Bir gelin. Gelinlerden nefret eden bir tanrı. Kurban kim olacak? Su Tanrısı, istenmeyen bu gelini kabul edecek mi? Yoksa gelinin kalbi, suyun öfkesine karşı direnirken geçmişin karanlık sırları tarafından yutulup sonsuza dek kayıp mı olacak? NOT: Kitap su tanrısının gelini adlı mangadan (yalnızca kurban olayı) esinlenerek yazılmıştır. Aynı adla bir dizide vardır ama dizi ile kitabın alakası yoktur. Kontrol etmek isteyenler mangaya bakıp diziyi izleyebilirler.

Şimdi düşününce o güne geri dönsem yine o arabaya biner miyim diye sorguluyordum. Bana attığı ilk mesaja cevap verir miydim? Bu yaşadıklarımızı yaşayacağımızı bilsem hayatımdaki ilk keşkeye dönüşen adama büyük bir aşkla tekrar bağlanır mıydım? Tüm bunların yaşanacağını bilsem bile yine o arabaya binerdim. Yekta benden gitmiş olsa bile onun arkasında bıraktığı şey benim için paha biçilemez değerdeydi. Şimdi buradayım, Yekta'nın karşısında. Kucağımda bir yaşına basmak üzere olan kızımla beraber. Kızım. Kızım diyordum çünkü Asya hiçbir zaman Yekta ile bizim kızımız olmamıştı. O sadece benim kızımdı. Yekta'nın Asya'nın üzerinde gezinen bakışları, gözlerinde ve yüzünde edinen o şaşkınlığı beni öfkelendiriyordu. Oysa ben Asya'nın yüzünü ona göstermeyecektim. Yekta hayatı boyunca Asya'nın yamacına bile yaklaşamayacaktı. Bunu hak etmiyordu. Yekta şu an kızımı görmeyi hak etmiyordu. Kader bir şekilde yollarımızı kesiştirmese dünyanın bir ucunda birbirimizden habersiz bir şekilde yaşamaya devam edecek, belki de birbirimizin adını ağzımıza almayacaktık. Çünkü ben iki yıldır onun adını ağzıma almamıştım. '310324 🔗

Bakıyordu adam. Kara saçlarına, yeşil gözlerine, beyaz tenine, güldüğü için yanağında oluşan o ömürlük çukura... İçi yana yana bakıyordu. Hasreti ile kanayan yüreğiyle bakıyordu. Ne güzel demişti mevlana; Gönül yorulunca ter, gözden akar... Gönlünün teriyle, gözünden akan yaş ile bakıyordu. Yağan yağmur ile karışmıştı artık gözyaşları. Ama gönlü öyle bir sevda ateşi ile yanıyordu ki, o an istedi bir tek onun üzerine yağsın bu yağmur, yağsın ki söndürsün içindeki ateşi. Ama o an irkilerek kendine geldi ve iki yana salladı başını. Onun sevdasının ateşiydi bu. Varsın yaksın, kül etsin ama gitmesin kendinden. Çünkü ona dair sahip olduğu tek şeydi içindeki bu yürek yakan sevdası. Yıllardır hasretiyle kavrulduğu sevdası. Yara olan ama yâr olamayan sevdası... Kaderin üstünde bir kader vardı, Ve her şey olacağına varırdı... 🫀 *** Bir umut beklemekti onu Bir umut kavuşmaktı ona... *** Beklenmeyen Evlilik Bekar Baba & Ağa Adam Uzaktan Platonik Seven Erkek Karakter Yaralı Karakterler Annelik Dram & Soft Aşk ***

Gelecekten, geçmişe engebeli bir serüven! 27 yaşında olan Feride gittiği Topkapı Sarayında esrarengiz bir şekilde ortadan kaybolur. Gözünü açtığında ise kendini bambaşka bir hikâyenin içinde bulur. 21. yüzyıldan bir anda 15. yüzyıla yolcular yapan Feride Gencazer güçlü kişiliğiyle bu yaman savaştan kurtulabilicek mi? Henüz Osmanlı topraklarına nasıl geldiğini çözemeyen deli kızımız bir de kendi gibi deli mi deli bir adamla tanışacak. Haliyle, tavrıyla, asabiyetiyle tam bir Delibaşı olan Tuğtekin bey kendi deyimleri ile yeni dünyadan gelen bu kızla bir hayli zor günler geçirecek. Peki siz bu büyülü serüvene ne kadar hazırsınız?