❝𝑨𝒏𝒏𝒆𝒎 𝒈𝒖̈𝒏𝒍𝒖̈𝒈̆𝒖̈𝒏𝒖̈𝒏 𝒉𝒆𝒓 𝒔𝒂𝒚𝒇𝒂𝒔ı𝒏𝒂 𝑲𝒂𝒍𝒑 𝒃𝒊𝒓𝒊𝒏𝒊 𝒔𝒆𝒗𝒊𝒏𝒄𝒆 𝒐𝒏𝒖𝒏 𝒕𝒖𝒕𝒔𝒂𝒈̆ı 𝒐𝒍𝒖𝒓. 𝒚𝒂𝒛𝒎ı𝒔̧𝒕ı. 𝑩𝒖𝒏𝒖𝒏 𝒃𝒆𝒅𝒆𝒍𝒊𝒏𝒊 𝒐 𝒂𝒈̆ı𝒓 𝒐̈𝒅𝒆𝒎𝒊𝒔̧𝒕𝒊 𝒂𝒎𝒂 𝒃𝒆𝒏 𝒃𝒖𝒏𝒖𝒏 𝒃𝒆𝒅𝒆𝒍𝒊𝒏𝒊 𝒌𝒆𝒚𝒊𝒇𝒍𝒆 𝒐̈𝒅𝒖̈𝒚𝒐𝒓𝒅𝒖𝒎. 𝑯𝒂𝒌𝒍ı𝒚𝒅ı. 𝑩𝒆𝒏 𝑶̈𝒚𝒌𝒖̈'𝒏𝒖̈𝒏 𝒕𝒖𝒕𝒔𝒂𝒈̆ı𝒚𝒅ı𝒎. ⚓️🌌 Sesler o kadar çok birbirine karışıyordu ki hiçbir şey anlaşılmıyordu ama bu anlaşılmazlığın içinde anlaşılan en net şey Astsubay Hüseyin Koral'ın gittiği görevde şehit düşmesiydi. O gün sadece Öykülerin değil bir sürü kişinin ocağına ateş düşmüştü. Savaş, gözlerindeki intikam dolu ifadeyle kapının önüne gidip acı dolu tabloya karıştığında ne yazık ki hissettikleri gibi zaman durmamıştı. Artık ne Savaş çocuktu ne de onları koruyacak bir Hüseyin amcası vardı. Kıdemli Üsteğmen Savaş Ataoğlu ve Doktor Öykü Koral'ın hikayesi.

"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Yiğit, elindeki flaşı açık telefonu ışığı asansörün tavanına vuracak şekilde yere bıraktıktan hemen sonra elleri yanaklarımı kavrayarak, "Hadi Eylül, derin bir nefes al." Kulaklarım uğulduyor, görüş alanım arada bir netleşip bulanıklaşıyordu. Kendimi, aklımı toplayıp dudaklarımı aralayacak konumda hissetmiyordum. Nefesim git gide daha da daralıyor, gözlerim kapanmamak için göz kapaklarımla savaş veriyordu. "Eylül, bana bak." Söylediklerini uğultu şeklinde duysam da ne yazık ki cevap veremiyordum, sadece hafif aralık gözlerimle yüzüne bakıyor, söylediklerini dinlediğimi anlaması için gözlerimi yumup açıyordum. "Eylül!" "Eylül, sakin ol." "Eylül, nefes al." Yiğit'in git gide yükselen sesi ile tedirginliğim daha da artarken yanaklarımı kavrayan büyük, kemikli soğuk elleri ve dudaklarımda hissettiğim bir erkeğe göre oldukça dolgun i dudakları bütün sistemimi çökertmeye yetecek kadar yoğun duygular hissetmeme sebep oluyordu. Vücudumdaki kan az önce çekilmiş, vücudumu buz kaplamışken şimdi fazla miktarda pompalanan kan ile bütün vücudum sıcaklamıştı. Hareketsiz duran dudakları bir süre sonra hareket ederek ağzımı aralamamı sağlarken bir anda kontrolü tamamen eline alarak işaret ve orta parmağı ile çenemi hafifçe yukarıya kaldırdı. Burnundan aldığı derin nefesleri bir bir dudaklarımın arasına bırakırken, titreyen ellerim ve bedenimle bir süre hareketsiz kaldım. O ise durmadan aynı işlemi birkaç kez tekrarladı. Yanaklarımdaki ellerinin baş parmakları elmacık kemiklerimi aşağı yukarı okşarken göğüs kafesimi zorlayan kalbimin atışlarını duymaması imkansızdı. Saniyeler içinde ciğerlerime ulaşan onun nefesi kendimi biraz olsun sakinleştirmemi sağlarken dudakları dudaklarımın üzerindeyken gözlerimi yavaşça araladım. ~Yiğit bir adamın Eylül masalı.~ Sıradan bir mahalle hikayesidir, aksiyon içermez.

Öz ailesi sandığı için bütün acıları kabullenen bir kız çocuğu. "Ailemi bulmadan önce etrafa güçlü taklidi yapardım. Onlar hayatıma girdikten sonra birlikte iyileştik ve gerçekten güçlendim." Kalabalığı hiç sevmeyen Balca 4 abi ve 2 kardeşle neler yaşayacak?