❝Gördüğü kâbuslar aslında yaşadığı, yaşayacağı her şeyin habercisiydi.❞ NOT: BU HİKÂYEDE AZINLIKTA OLSA DA ŞİDDET, KÜFÜR VE RAHATSIZ EDİCİ UNSUR BULUNMAKTADIR. ETKİLENECEK OLANLARIN OKUMAMASINI TAVSİYE EDERİM. NOT : BU HİKAYEDEKİ KURUM VE KURULUŞLARIN GERÇEK KURUM VE KURULUŞLARLA İLGİSİ YOKTUR. HEPSİ HAYAL ÜRÜNÜDÜR. 21.06. 2021 #doğu #1 07. 09. 2021 #tomrishatun #1 10.11. 2021 #askerikurgu #1 19. 03. 2022 #astsubay #2 11. 05. 2022 #turan #1 29. 06. 2022 #keskinnişancı #1 13. 07. 2022 #vatanaşkı #1 22. 07. 2022 #tomris #1 03. 08. 2022 #astsubay #1 Başlangıç: 22.03.2021

༄ Açık cinsellik ön plandadır, rahatsız olacaklar lütfen okumasın. • Kapak tasarımı : @japoncivciv

Bakışlarım son kez telefonumun açık olan ekranına kaydı. 00.00 Dudaklarımda acı bir tebessüm oluşurken telefonuma gelen bildirimle birlikte kaşlarım çatıldı. Yattığım yerde dikleşip telefonu tekrardan elime aldım. Gözyaşlarım telefonun ekranını ıslattığında elimin tersiyle hızlıca yanaklarımdaki damlaları sildim ve gelen mesaja tıkladım. Bilinmeyen Numara: Yeni yaşın kutlu olsun Karanlık Kraliçesi. . . . . UYARI! BU KİTAPTA AĞIR ŞİDDET, TETİKLEYİCİ UNSUR, TRAVMATİK ÖĞE VE YETİŞKİN İÇERİK🔞 BULUNMAKTADIR. LÜTFEN BUNLARI DİKKATE ALARAK OKUYUNUZ! Kitap tamamen kendi eserimdir ve hiçbir bölüm çalıntı değildir. Benzer olaylar olabilir fakat kurgu şahsıma aittir. İlk yayımlanma tarihi: 21.12.2023

İnsanlar cennete uzak, cehenneme yakındı. Cehennemin Kıyısında yürüyorlardı. Her yalanlarıyla, her günahlarıyla. İnsanlar yer yüzünde şeytandan kaçardı, çünkü bilirdi ki şeytanın ve kötülüğün onlara verebileceği tek ışık ateşin ışığı olurdu. Cehennem yer altındaydı, azaplarla ve günahların bedelini ödemek zorunda olan insanlarla doluydu. İnsanlarda oradan korkuyordu, oradan kaçıyordu. Asıl garip olan ise insanların şeytandan kaçmasına rağmen sığındığının yine şeytan olmasıydı. Yer altı ve yer yüzü birbirine bağlandığında ise herkesin öncelikli korkusu oydu... Bu hikayenin bir gölgesi bir de avcısı vardı. İkisi de Şeytanın hizmetkarıydı, görevlerini yapmadıklarında herkesin korktuğu o ateşe girmiş, cehennem azabını tatmışlardı. Bu acıyı duyan ve hisseden yer yüzünde ki tek insan ise ben olmuştum. Onların yer altında yandığı ateşte, ben yer yüzünde yanıyordum.

🏆 Wattpad Romence TR'de "Yetişkinliğe Adım Atanlar" Listesinde 🏆 "Ölüler Mezarlığı'nda ruhlar bile ölüdür, yaşayan hiçbir ruh buraya uğramaz." Ölüler Mezarlığı çokça anı, çokça ölüm demekti... Geçmişte yaşanan kötü anlar insanın zihninde yer eder. Bir gün herkes geçmişteki kötü anlarıyla yüzleşir, gerçekler acı olsa bile insana cesaretli durmayı öğretir. Gelmese bile beklenir geçmişe gömülmüş küçük bir kalp. Günün sonunda el ele verip geçmişte çekilen acıların hesabı sorulur. 🪦 KAPAK YAPIMI BANA AİTTİR. Başlama Tarihi: 15/09/2022 Yayımlama Tarihi: 01/06/2023

ÖLÜMLÜLERİN KRALLIĞI 1: 𝑃𝑂𝐿𝐸𝑀𝑂𝑆 Karanlıkta yürüyenler, aydınlıkta yaşayanlardan daha mı özgürdür? Unutma Okuyucu! Karanlıktan korumayanların karanlıktan korkunç sırları vardır. Kapak: @dazlakkilicinsahibesi

Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmamak için korunacak yer arıyorlardı. Şemsiyesi olmayan, elinde kalın hukuk kitapları, üzerindeki deri ceketi ile rahatça yürüyordu İzem. Acelesi yoktu. Islanmayı seven biriydi. Küçükken babası onu sokağa attığında yağmurun altında kendi kendine eğlenir, biriken suların üzerine zıplardı. Uzun kahverengi saçları ıslanıp birbirine karışmıştı. Elindeki hukuk kitapları çantasına sığmadığı için elinde sımsıkı tutuyor, ıslanmamaları için boynundaki kahverengi atkıyı kitaplarına siper ediyordu. İzem Karasu. Üniversite son sınıf öğrencisiydi kendisi. Yirmi üç yaşında, geleceğinin hayallerini kuran ve başarılı bir savcı olmayı hedefleyen bir hukuk öğrencisiydi. Son yılının bitmesine ve mezun olmasına sadece aylar kalmıştı. Metro durağına inen yürüyen merdivenleri görene kadar normal hızda yürümeye devam etti. Yürüyen merdivenler gözüne çarpar çarpmaz adımlarını hızlandırdı. İzem dışarıdan çok sert görünürdü. Bakışları her zaman insanlara nefretle bakardı. Oysaki sıcakkanlı biriydi. Sevdiklerine karşı çocuksu olurdu. Merhametli ve sevecendi. Soğuk olduğu insanlara acımazdı. Metro durağına geldiğinde metro gelmişti bile. İnsanlar birbirlerini ittirerek metroya ulaşamaya çalışıyordu. Sanki birbirlerini itmeseler metroya binemeyecek gibi bir halleri vardı. .....

"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum." "Pekala. Demek sen yapamıyorsun ama biri yapmak zorunda," dedi mavi gözlerini üstümden çekip, bağlı adama yönlendirirken. "O zaman ben yaparım." Ne yapmaya çalıştığını anladığımda ise her şey için çok geçti. Silahı tutan kolu havalandı, durmasını söylememe fırsat vermeden parmağı tetiğe ulaştı ve ucunda susturucu olan silah patladı. Korkuyla açılan gözlerimden gözyaşı döküldüğünde ise hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. "Bunun suçlusu sensin, Doğanay." Ruhuma damlatılan karanlık büyüdü ve altında kaldı.

Yolları yıllar önce ayrılmıştı. Evangelina bir İtalyan mafyası imparatorunun evine evlatlık çocuk olarak girerken, Damian Rus ordusunun içine sürüklenmişti. Birbirlerini öldü sanıyorlardı. O geceye kadar. Tek sorun vardı; Evangelina yıllarca yokluğundan kıvrandığı Damian'ının, karşısındaki Czar olduğunu bilmiyordu.