ဝေ့ဝေ့နဲ့ သခင်လေးချီတို့ရဲ့ Fanfic လေးပါ။ I got the permission from the original author @rifacoolheart. You can check her account on my follow list.

တစ်မျိုးထူးခြားတဲ့ဇာတ်အိမ်လေးပါ

[ဒီဇာတ်လမ်းလေးကတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တိတ်တိတ်လေး ချစ်နေခဲ့ကြပေမဲ့ တစ်ဖက်လူက တခြားတစ်ယောက်ကို ကြိုက်နေတယ်လို့ ထင်ပြီး အထင်လွဲနေခဲ့ကြတဲ့ အမျိုးသားတစ်ဦးနဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးတို့ရဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာအကြောင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။]

-ရွှီရှင်းချွင် နင်ပျော်ရွှင်ဖို့နဲ့ ငါပျော်ရွှင်ဖို့ ဘယ်ဟာကပိုအရေးကြီးလဲ - မင်းပျော်ရွှင်ဖို့ပါ

ဖုမင်ယွိ × ရွမ်စစ်ရှန်

ဒီဘဝမှာ ကုန်းဝူဟွမ် မဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ အကြီးမားဆုံး ကိစ္စက ကုန်းချန်ရှောင်းပဲ။ "မိန်းမ မင်းယောကျာ်းကို သတ်လို့မရဘူးလေ။နားလည်လား?မဟုတ်ရင် ဘယ်သူက မင်းအိပ်ရာကို နွေးသွားအောင်လုပ်ပေးပြီး ညကျရင် မင်းကို စောင့်ကြည့်ပေးမှာလဲ" "မိန်းမ ဆက်ပြီးတိုက်ခိုက်မနေနဲ့တော့ ယောကျာ်းရဲ့ကိုယ်ခံပညာက အရမ်းစွမ်းအားကောင်းတာမလို့ မင်းကို မတော်တဆ ခိုက်မိသွားမှာ စိုးရိမ်တယ်။ကိုယ့်နှလုံးသားလေး နာကျင်ရလိမ့်မယ်" သူမက လက်နက်ပုန်းထုတ်ပြီး ပစ်လိုက်ပေမယ့် လွဲချော်သွားခဲ့တယ်။ "မိန်းမ မင်းယောကျာ်းရဲ့ ဒုတိယညီလေးကို မလုပ်ရဘူးလေ။သူမရှိရင် မင်းပျော်ရမှာမဟုတ်တော့ဘူး" ဖက်! သူမက သူ့ပါးကို ဒေါသတကြီးရိုက်လိုက်ပြီး ပစ်မှတ်ကို ထုရိုက်ပစ်လိုက်တယ်။သူမ အံ့ဩသွားခဲ့တယ်။ သူ့မျက်နှာက ပျော်ရွှင်မှုနဲ့ပြည့်နှက်နေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။

အပြင်းအထန် နာမကျန်းဖြစ်ပြီးနောက် မြန်ထန်တစ်ယောက် သူမ အိမ်ထောင်ရေးနှင့် ပတ်သက်သမျှအရာအားလုံးကို မေ့သွားတော့သည်။ ကံကောင်းချင်တော့ သူမခင်ပွန်းချွေ့ကျိုက နတ်သက်ကြွေလာသော အမတတစ်ပါးကဲ့သို့ပင် ဖြစ်ကာ ပင်ကိုစိတ်ရင်းက နူးညံ့ညင်သာလှသည်။ သူမ နေမကောင်းဖြစ်နေစဉ်မှာပင် စွန့်ခွာမသွားဘဲ သူမကို ကုသရန် သူ့မိသားစု ပိုင်ဆိုင်မှုများကိုပင် မတွန့်မဆုတ် သုံးလိုက်သေးသည်။ မြန်ထန်က နေ့တိုင်း ချောမောလှပသော ယောက်ျားရင်ခွင်ထဲမှာ နိုးထလာရပြီး သက်ပြင်းချမိသွားသည်။ သူမမှာ ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ယောက်ျားရှိနေရတာလဲ။ မှတ်ဉာဏ် ပြန်ရလာသောမြန်ထန်က သူမလက်ထဲရှိ မက်ဒရင်းဘဲပုံ ပန်းထိုးထားသော လက်ကိုင်ပဝါကို ကြည့်ပြီးနောက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ ပေသီးတွက်ချင်ယောင်ဆောင်နေသောသူ့ကို ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ "ကျွန်မတို့ ဟန်ဆောင်တာရပ်လို

အားရှန်းက မိဘမဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်။ သူမပြောသည်က သူမတစ်မိသားစုလုံးက မြေကြီးထဲ မြှုပ်ခံထားရပြီး သူမကို ဂရုစိုက်မည့်သူမရှိ၍ သူမစိတ်ကြိုက် လွတ်လွတ်လပ်နေနိုင်သည်ဟု။ သူမက ပြောသေးသည်။ အကယ်၍များ သူမလက်ကိုတွဲသူ၊ သူမကို ကျောပိုးပေးသူ၊ သူမအတွက် ဓားကိုဆွဲပြီး ရှေ့တက်ရဲသူ၊ သူမကို စာဖတ်တတ်အောင် သင်ပေးသူ၊ သူမအတွက် ပျော်ရွှင်ပေးပြီး စိုးရိမ်ပေးတတ်သူ တစ်ယောက်ယောက်ကိုများ သူမ တွေခဲ့လျှင် သူမ တကယ်ကို အားနေမှာမဟုတ်တော့ဘဲ သူနှင့်အတူ လေနှင့်မိုးတို့ကို ဖြတ်သန်းကာ နေရာအနှံ့ လျှောက်သွားမည်ဟူ၍။ နောက်ဆုံးတော့ သူမ ချန်ယွမ်း၏လက်ကို ကိုင်ကာ လျှောက်သွားတော့မည်ဟု တွေးနေစဉ်မှာပဲ သူက ရုတ်ခြည်း ပျောက်သွားတော့သည်။ သူ့ကို ရှာခြင်းက အားရှန်းဘဝတွင် အကြီးမားဆုံးဆန္ဒဖြစ်လာတော့သည်။ သို့ရာတွင် အရာအားလုံးပြီးဆုံးသွားပြီး ပြန်လည်တည်ငြ