Boğuk çıkan sesimle kulağına fısıldadım "Sen benimsin Karaman!Sadece benim!" Bir anda doğrulup boğazıma yapışmasıyla ufak bir şok geçirirken ne bok yedim yine diye düşünmekle meşguldüm! Beni duvara yapıştırdığında itiraz etmedim.Ne yaptığımı merak ediyordum açıkçası. Begüm gözlerini kısarak gözlerime baktı ve öfkeyle dişlerinin arasından konuştu.Kesinlikle bu hali bağırmasından daha tehlikeliydi... "Benimsin ne lan!!Malın mıyım ben senin!!O kötü çocuk kitaplarında sen benimsin diyince eriyen aptal aşıklardan mı sandın beni!!Sen bana benimsin diyemezsin Demirhan!!!Sen eğer benimsin demek istiyosan önce seninim demeyi öğreneceksin!Önce sen herşeyinle bana ait olacaksın!İşte o gün senin olmayı düşünürüm! Elini boğazımdan çekip hızla odasına çıktığında ben hala şoktaydım. ☆☆ Arslan ve Begüm'ün hikayesi bildiğiniz tüm hikayelerden çok daha farklı bir aşkın içine çekecek sizi. Seveceğinizi umuyorum. ☆☆ Başlama tarihi:4 Mart 2017... Bitiş Tarihi:1 Mayıs 2018 Düzenlemeye başlama: 16 Şubat 2019 Düzenleme tamamlama: 26 Aralık 2019 İnstagram:zynpklgc\atalente.zynp Youtube: Zeynep klgc

İnsan korkularını saklayıp kimsenin görmesine izin vermeyince mi daha cesur olurdu yoksa onları saklamadan,onlarla yaşamayı öğrendiğine mi? Bunun cevabını bilmiyordum ama korkularımla yüzleşemediğimin de farkındaydım. Ben korkularından her zaman kaçan,onlardan olabileceğim en uzak noktaya saklanmak için uğraşan o kızdım. Ve benim en büyük korkum Mizra Devrim Sertkaya'ydı.

"Sana her yaklaştığımda," dediğinde başını eğip dudaklarını usul usul kulağımın kenarına getirdi. Nefesi resmen nefesimdeydi. Bu çok fazlaydı.. O gecekinden daha farklıydı bu. Yirmi iki yıllık ömrümde tanıdığım Kerim abi değildi bu karşımdaki adam. "Benden sanki bir vebalıymışım gibi bir canavarmışım gibi kaçışın," sıcak nefesi önce kulağıma sonra boynuma çarptı. Gözlerim artık kendiliğinden kapandı. İşkenceden beterdi bu durum. Biz şu an ne yapıyorduk? Cümlesini tamamlamadan son kez derin bir nefes çekti ciğerlerine. Bunu yaparken burnu benim kulağımın tam üstünde, saçlarımın tam başlangıcındaydı. "Şu koskoca bedenimi bitirdi, tüketti Işıl." baştaki cümlenin amacından sapan bu cümle de ne demek oluyordu? Neler söylüyordu bu adam, neler hissettiriyordu bana!? Dudaklarının arasından usul usul bıraktığı kısık nefesler saçlarımın arasına vurduğunu ve onları yavaşça havalandırdığını hissettim. Tüm tüylerim havaya kalktığında yeni doğmuş bir bebeğin açmaya çalıştığı gözleri gibi bende araladım gözlerimi ve dudaklarımın kıyısına vuran bir hevesle mırıldandım. "Kerim a-" "Şşş," titreyerek söylemeye çalıştığım sözler bıçak gibi kesildi, irkildim. Tüm bedenime etkisi altına alan bir ürperti yayıldı. Tüm hislerim öyle bir karmaşıklığa gömülmüştü ki ne hareket edebiliyor, ne de buna itiraz edebiliyordum. O ise göz kapakları birbirine geçili, sanki boşlukta sallanıyor gibiydi. Sanki bir hayalin içindeydi ve o hayalde yalnızca ikimiz vardık. Sonra bir an kapalı göz kapakları titredi. Nabzım her geçen saniye hızlanıyor, bana yaşam alanı bırakmıyordu. Ama meğer ben daha hiçbir şey duymamışım ki. Zira saniyeler sonra duyduğum Kerim abinin işkenceden farksız pürüzlü sesi canı çekilen parmaklarımın tutunmak amacıyla bir yerlere savrulmasına sebep oldu. "Abi yok, artık abi yok güzelim."

(Ben Sokak Kızıyım üçüncü kitabıdır...) ROBİN Hood'u bilir misiniz? Peki bu hikayedeki kahramanımız yerli ROBİN Hood desem ne canlanır gözünüzde? Arslan ve Begüm'ün oğulları Furkan Demirhan ve güzeller güzeli Hira Yaman'ın hikayesini okumaya hazır mısınız??

Ben sokak kızıyım adlı hikayemin devamı olacaktır... Anne-Baba olmayı daha öğrenemeden boşluğa yuvarlanan veliahtlarımız eskisinden daha tehlikeli şekilde sahalara geri dönüyor... ** "Ben esersem mevsimler değişir bebeğim öğrenemedin mi hala?"