"Karanlık saklar, ışıkta ise aydınlanır sırlar. Denge sizi korur, siz dengeyi bozana kadar." Bir zamanlar dünya her şeye sahipti. İnsanlara, hayvanlara, bitkilere... Görünen ve görünmeyen tüm varlıklar dünyanın muntazam dengesine boyun eğerdi. Her şey, dünyaydı. Ve dünya, her şeydi. Bir zaman sonra dengeyi bozguna uğratan varlıklar yayıldı evrene. Artık dünya her şeydi lakin her şeyin sahibi değildi. İçlerinde ki iyiliği yitirenler, kötülüğe tamah etmeye başladığında çok geçti. Zira güç, varolmuşları ikiye böldü. Sıradanlar ve Sıradışılar... Güçsüz olanlar ve gücüne güç katanlar... Avcılar ve av olduğundan habersiz olanlar... İnsanlık onlara kötülüğün efendileri dedi lakin dengeyi ilk onlar feshetti. Evrenler yazdı kaderin kalemi, bedelini ödeyecekti kötülüğün efendileri. Lanet, bir rahimde kenetlendi; karanlık doğdu, günışığı yok oldu. Bir Haini miras bıraktı kader, Eliana adında. Yüzyıllar önce kaçmıştı son varisi olduğu evrenden. Kalanların yaşamını da beraberinde götürdüğünü biliyordu. Tüm bunların yanı sıra düğümlenmiş bir akit, anılarını söküp aldı ondan. Yaşanmışlıkları sindi madalyonun ters yüzüne. Affetmedi onu kimse, hiçbir şey bilmezken. Yine de hepsi ışığın varisini suçladı. Halbuki onun tek suçu, karanlıktan kaçmaktı.

"Söylesene, sen hiç vazgeçmez misin?" diye sordu bozuk Türkçesiyle. "Hiç..." diyebildim sadece. "Belli etmemeye çalışsan da kaburgalarının altında bir yerlerde umutlar beslediğin gün gibi ortada," dedi fısıltıyla. "Asla ama asla inkâr etmedim, Polya!" Bu gece kurduğum ilk uzun cümle buydu. Çünkü o, içimde uyutmaya çalıştığım feryadı tan yeliyle beraber yavaş yavaş ayaklandırıyordu. "Peki, ona geri dönecek misin?" Polya'nın soruları bitmek bilmiyordu. Gerçi onu tanıdığım ilk günden bu yana hep böyleydi. Ben cevap vermedikçe o daha çok soruyor, o sordukça ben daha çok bunalıyordum. "O, sadece kendisine âşık bir kadının ilgisine âşık bir adamdı. Ve ben, daha fazla beni sevmeyen bir adamın uğruna kendimi tüketmeyeceğim."

"Yalnızlığın hükmü." "Tenlerin savaşı." "Teknolojinin prangaları." "Ve Tanrı'nın yolculuğu." YADSIMA ve DÖNENCE evreninde yer alan, ilerleyen zamanlarda tek bir kitaba bağlanacak karakterlerin kısa hikayelerinin bulunduğu bölümler toplamı. İyi yolculuklar... https://open.spotify.com/playlist/6rVEildkCC51VZTIK7hMM5?si=20dad880cfab4987 (Dönence Evreni Playlist)

Merkür gezegeninde yaşanan gizemli olaylar. Sorumlusu yıllar önce yanlış karar veren ebeveynler. Sonunda canı yanan çocukları... Aile iyidir. Peki onun ailesi de iyi mi? ✴️✴️✴️ Merkür... Topraklarında barındırdığı iyi ve kötü her şeyle beraber nefes almaya devam eden toprak parçası. Üzerinde gelişen tek şey büyük, gösterişli gökdelenler. Orada yaşayan insanlar değilde taş duvarlar sanki. O dört duvar arasına sıkışıp kalmış insan zihinleri sadece kendi çıkarları için çalışmakta. Taş duvarlar arasında kala kala taşa dönüştü kalpleri. İnsanlar kötüleşti; zorbalığa, yakıp yıkmaya, sövüp dövmeye başladı. Yaptıklarının ardı arkası gelmez oldu. Ne zaman bu hale geldiler? Niye bu kadar kötü ruhlara, kötü bedenlere sahip oldular? Oysaki güzeldi her şey, herkes mutluydu, can yakan yoktu ama sadece bir anlığınada olsa güzeldi. Kötü ruhlar geçmişte var, gelecekte de. İyileri unutmamak lazım; kötülerle uğraşan, iyiliği yaymaya, beraberliğin kutsallığını anlatmaya çalışan bir avuç umutlu insanlar. Onlar umutlarını kaybederse neler olur? Hiç düşündünüz mü? Merkür yaşanılacak bir yer olur mu? Umut edelim ki onlar iyiliği peşini bırakmasınlar. Yoksa... ✴️✴️✴️ Bilim kurgu ve maceranın bol olduğu bu kitaba hoş geldiniz. Merkür gezegeninde yaşayan arkadaşların yaptıkları hatanın bedelini ödeyen çocuklarını anlatıyor. Bu çocukları özel kılan şey gün geçtikçe artan güçleridir. Her birinin ayrı ve inanılmaz güçlerine hayran kalacaksınız. Geçmişteki delinin onların geleceğini yazması da ayrı bir merak. Tekrar hoş geldiniz!🌼❤️☘️ Yayımlandığı Tarih: 23/04/21 Saat: 00.08 En etkileyici sıralama: #68 - bilimkurgu [24/05/21] #1 - akrep [14/08/21] #16 - bilim [30/08/21] #40 - öfke [01/12/22] #1 - akıcı #29 - gelecek [02/12/22]

Bu saatlerde şehir sanki terk edilmiş olduğu havasını daha duygusal veriyordu. İşe giden insanlar veya çocuklar hep bu saatlerde, hava bu aydınlıktayken giderlerdi. Sakin bir koşuşturma ortamı olurdu. Ama şimdi ne koşuşturacak birileri, ne de koşuşturacak bir görevleri vardı. Şehir bir ihtiyar gibi emekliye ayrılmıştı sanki. Bir görevi yoktu veya bir şeye hizmet etmiyordu. Sadece orada, her tarafından yaralar almış, her tarafı kusurlu yatıyordu. Şehrin damarları olan sokaklarda akış artık yoktu. Kalbi durmuştu. Tıpkı yaşamı sonra ermiş bir canlı gibiydi. Vardı ama ruhu artık yoktu...

Çekip gitmek istedim. Neresi olursa, neresi bana bu yaşananları unutturacaksa oraya gitmek istedim. Ancak netice belliydi. Yaşananlar unutulmaz, bir köşeye mühürlenir, yüreğine yerleşir ve seni içten içe fethederdi. Anladım ki; çekip gidecek yeri olmayan ama kalırsa ölecek olan yersizlikten daha beteri yokmuş. 🧭❄️⚓ Mühür 1 Aralık 2021 tarihinde kaleme alınmıştır. 1 Aralık 2022 tarihinde okurlara sunulmuştur. Tüm haklar saklıdır. Herhangi çalıntı durumunda resmi işlem başlatılır.