ალექსანდრეს და ელენეს საერთო წარული აქვთ. წარსულის შესახებ არავინ იცის, ყველაზე ახლო მეგობრებმაც კი. განვლილი დრო თითქოს ყველას დავიწყებული აქვს, ან თავს აჩვენებენ... წარსულს აჩრდილები მოჰყავს... სიყვარულზე უარს ამბობენ, მაგრამ ამ გრძნობას დრო ქაღალდის ფურცელივით მარტივად ვერ ახუნებს, თანაც წარსული თავის...
"უყურებს მის სხეულს და ვერ ხვდება. ვერ ხვდება ახლა რას გრძნობს. ვერ ხვდება მისი სხეული იზიდავს თუ სული? რას გრძნობს ის, ვნებას თუ სიყვარულს?" (დასრულებული)
რას ვგრძნობ? ბედნიერებას და სევდას ერთად. აღტაცებასა და შიშს ერად. სიყვარულსა და სიძულვილს ერთად. არაფერსა და ყველაფერს ერთად.
"გრძნობები ერთმანეთში იხლართება და ირევა. მე ტკივილს ვგრძნობ... სრულ სიცარიელეში ტკივილს ვგრძნობ. შენ კი შორს ხარ, ძალიან შორს. ნელ-ნელა ფერს კარგავ და მეც ველი, როდის ჩაიფერფლები"
ესაა მიზიდულობა სულთა შორის, როცა მის გარდა ვერავის ამჩნევ. შეიძლება გიყვარდა მანამდეც, მაგრამ ეს ერთია,ეს სხვა ერთია. ის ერთია,უიმისოდ სიცარიელის მძიმე დაღი რომ გაზის და ქვეყნად არაფერი გიხარია. იწყება,ასე...
პირველად შენში ამღვრეული, განაწყენებული და გაბრაზებული ზღვა დავინახე. დამტოვე ისე,უკან არც მოგიხედავს და მე დავინახე,დავინახე შენი მშვენება. მაპატიე ის სითავხედე,მოშიშვლებული ფეხებიდან მზერა რომ აგაყოლე და კარგა ხანს ვუყურე შენს საჯდომს.
სასჯელია წვალობდეს და არ პატიობდე. არ პატიობდე პირვრლ რიგში საკუთარ თავს და მერე იქ ზემოთ,სადღაც გქონდეს სამდურავი. მის არსებობსას ნატრობდე, რომ შენც იარსებო. ვაი,რომ ის ვეღარ დაბრუნდება,შენ კი აქ ხარ.
