Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Okyanus mavisi gözlerinin içerisinde kaybolmak isterken kendimi tamda orada buldum. "YÜZBAŞI KARAY!" Adını duyduklarında tüyleri diken diken olur, yüzünü görenlerin hepsi ölüdür. Rüyalarında rengi olurdu; siyah, beyaz, mor ve gri. Benim rüyam tam olarak siyahın en koyu tonlarında. Savaş bitmedi. Sadece perde değişti. Binalar kül, şehirler enkaz... Gökyüzü karanlık. Ama o hâlâ ayakta. Silahı elinde, künyesi boynunda. Yüzbaşı Karay için emir yok, birlik yok, komuta zinciri yok. Sadece hayatta kalması gereken bir gece ve gerçeği öğrenmesi gereken bir kâbus var. Birde sevdası... Her adımda pusuda bir düşman. Her gölgede eski bir sır. Ve rüyalar artık sadece uykuda gelmiyor. Kurşunların, ihanetin ve karanlığın hüküm sürdüğü bu dünyada, ya uyum sağlarsın... ya da unutulursun. Hazır mısın? Çünkü bu bir rüya değil. Bu, son savaş. Kitabın tüm hakları / bu1yazar adlı kullanıcıya aittir

"Aslanın dişisi de aslandır."

İnatçı acımasız kararlı yüzbaşı Ateş Karahanlı'nın ; Ondan daha da inatçı güçlü üsteğmen Yağmur Çakır la olan karanlık hikayesi... • Kuru sıkı bir aşk hikayesi, hayallerimiz bile kuru sıkı bizim... "Kaderimiz bir değil ki kalplerimiz bir olsun." "Aynı lakabın gibi karanlık bir adamsın" dedim gözlerimi kısıp kehribar gözlerini izlerken "Evet, sende benim aydınlığımsın" dedi yüzüme hayranmış gibi bakarken kendi yolunu aydınlatamayan kadın sevdiği adam için kendi karanlığından vazgeçiyordu... kitabın bütün hakları şahsıma aittir, çalınması kopyalanması ya da esinlenilmesi söz konusu dahi değildir aksi takdirde yasal işlem başlatılmaktadır!!

(Gerçek ailem) Geçmişi sırlarla örülü bir kadın... Görevine adanmış bir asker... Kıdemli Üsteğmen Gökçen Toprak, askeriyede disiplinli ve gözü kara bir komutan olarak tanınır. Ancak onun hikayesi, sadece görevlerle, operasyonlarla sınırlı değildir. Gerçek ailesine dair bilmediği sırlar, yıllardır saklanan hakikatler birer birer gün yüzüne çıkarken, Gökçen geçmişiyle yüzleşmek zorunda kalır. Bu hikâyede soluklanacak bir an bile yok. Köşeye sıkıştığını düşündüğünde yeni bir tehdit, çözdüğünü sandığı her sırda daha büyük bir bilinmezlik... Gökçen, hem savaş alanında hem de kendi hayatında en büyük mücadelesini verirken, içindeki ateşi asla söndürmeyecek. Bol ters köşe, yüksek tempo ve son ana kadar süren aksiyon dolu bir hikâye! Gökçen Toprak, şimdiye kadar gördüğünüz en sert savaşına giriyor. Ve bu kez düşman sadece karşısında değil, geçmişinde de saklı... Not: yorumlarda bol bol spoiler var. Silsem de yetişemiyorum. Okurken şevkinizin kaçmaması için lütfen dikkate almayın. Yayın tarihi, Şubat 2023 Tüm hakları yazara aittir. Kopyalanması durumunda gerekli işlem başlatılacaktır... Yayın tarihi, Şubat 2023 Tüm hakları yazara aittir. Kopyalanması durumunda gerekli işlem başlatılacaktır...

"Yaydım edin..." Uyudu Umay. Ama son hatırladığı şey bir adamın sesi olmuştu. "Dayan küçük dayan kurtaracağım seni" Sessizlik. Karanlık. Soğuk. Acı. Korku. Umay. Baş başa kalmışlardı şimdi. **** Gözleri tekrar açıldı Umay'ın. Ama bu sefer dışardaydı. Rahat nefes alabiliyordu. Fakat yorgundu çok yorgun. Yaşlar akmaya devam ediyordu yanakalrından. Bir adanın kucağındaydı. Babası mıydı? Kaldırdı kafasını baktı. Hayır. Değildi. Babasının bıyığı vardı bu adamın yoktu. Hatta sakalı da yoktu. Babası yeşil gözlüydü bu adamın gözleri kahverengiydi. "Ba..." Boğazı acıyordu. "Şu getirin çabuk" diye bağırdı yeşil gözlü adam. "Beni duyuyor musun ufaklık" dedi adam. Kafasını salladı. "Tamam dayan az kaldı" Umay'ın gözleri yine kapanıyordu. Israrla kapanıyordu. Bir an etraf bembeyaz oldu. Zorla açtı gözlerini. Baktı etrafına. Ambulansın içindeydi. Korkudan ya da soğuktan titriyordu. "Anne" dedi zorla. Adam hemen kızı sedyeye yatırdı. "Onu da getireceğim ufaklık tamam mı" kafasını salladı yine. Adam hızla Ayaklandı. Gidiyor muydu? Üstünde kamuflaj elbisesi vardı adamın. Askerdi bu kahverengi gözlü adam. "Amca gitme koykuyoyum" dedi Umay birden. Adam geri döndü. Yaşlı gözle Umaya baktı. Tereddüte kaldı. Bir kaç saniye sonra yanına oturdu. "Hastanın bilinci açık olmalı" dedi hemşire kadın. Adam hemen kafasını salladı. Umay'ın elini tuttu ve konuşmaya başladı. "Adın ne senin" "U-Umay" "Umay. Çok güzel isim. Kaç yaşındasın sen?" "6" "Benim de senin gibi oğlum var ama o senden 3 yaş büyük. İsmi Giray."