O güzel kanatlar onurlu omuzlarına öyle yakışıyordu ki nefesim kesilmişti, yaşıyordum ama. Ölüyor gibi olmuştum, can çekişen ruhumu hissetmiştim ama can çekişen ruhumda aynı anda çiçekler açmıştı. Sadece ona baktığımda görebiliyordum zira onu göremediğimde kör gibi hissediyordum. Onun eşsiz görüntüsü hafızamda öyle bir yer edinmişti ki her şey silinmişti. Hiçbir şey hatırlamıyordum. Bu görüntüler zihnimi ele geçirmişti. Yüz hatları zihnimi öyle ele geçirmişti ki düşünemez olmuştum. Bir cezanın bu kadar çekici olması mümkün değildi. Uğruna canımı hiç düşünmeden verebileceğim bir sesi vardı. Onu duyduğum ilk an bütün melodilerin anlamsız olduğunu hissetmiştim. Duyduğum tüm şarkıların, tüm şiirlerin, tüm sözlerin. Onu duyduğum ilk an her şeyin anlamsız olduğunu fark etmiştim. Konuştuğunda güller açardı kulaklarımda, baktığında yanacaktı gözlerim, tattığında dudaklarım dudaklarını ölecektim. Ve hissettiğimde onu kalbimde zangır zangır titretecekti beni biliyorum. Ölecektim ben senin aşkınla ama biliyordum ki mezarım kalbin olacaktı Ackerman. Bana verilen ceza sensen eğer severek çekerim ben cezamı, canım yandığında ilacım sen olursun. Geceleri ayım, gündüzleri güneşim olan adama. Levi Ackerman'a. ☽︎☽︎ Levi Ackerman fanfic. 31.10.20

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne

Dünyadaki en tehlikeli yer zihin, en ölümcül zehir ise düşünceydi. Her an düşüncelere esir olanlardı onlar. Onlar bakanlar değil, görenlerdi. Düşüncelerine yenilenler, zihinlerindeki altın kafeslere mahkum olanlardı. Onlar Düşünce Mahkumuydular. Farklıydılar ve bunu biliyorlardı. *Bölümler finalden sonra düzenlenecektir.