batinaslan: amacini anlayamiyorum batinaslan: sevgiye ac bi oglan cocugu var karsinda batinaslan: ne bok yemeye beni kendine baglamaya calisiyosun irem_sakar: gulumseme sebebin olmak istiyorum neyini anlamiyoesun aptal irem_sakar: gul sadece gul irem_sakar: gozlerime bakarak, benim icin gul 26062023 🫧 -Tamamlandı-

hikayem sosyal medya platformu üzerinden tanışan iki kişinin yaşadığı iyi veya kötü günleri anlatmaktadır...İyi okumalar

"Bu anlaşmanın tek taraflı olacağını düşünmemiştin öyle değil mi?" diye sordu. "Alt tarafı bir ödev. Anlaşma bile değil!" diye yakındım istemsizce. "Tek başıma yapabilsem yapardım zaten." "İşte sorun da burada zaten. Tek başına yapamazsın." Sıkıntıyla soludum. "Bir ödevi ne diye bu kadar abartıyorsun?" "Abartan ben değilim, sensin. Ödevin karşılığında istediğim küçük bir şeyi yapacaksın sadece." "Ödevimiz." dedim üstüne basarak. "Ödevin," dedi o da yüzündeki piç sırıtışıyla. "Sonuçta ben parayla bile olsam geçerim. Sen burslusun." Dişlerimi sıktım. "Gerçekten ne istiyorsun?" Sanki sonunda o soruyu sormuşum gibi yüzündeki iğrenç gülüşü büyüdü. "Sadece 3 ay boyunca sevgilim olmanı. Fazlası değil." 12.10.2023 🗝️

Zengin bir ailenin en buyuk üvey kızı Alçin Özçelik babasının onu terk etmesinden sonra butun hayatı deyişir ve sorunlarını özel korumasıyla beraber düzeltmeye çalışır.Alçini bu yolda neler bekliyor...

O gün dışarı çıkmak ve o adamla karşılaşmak hayatının en büyük hatası olmuştu Kimsenin gerçek olmadığına hâlâ ikna olmadıysanız bunu bir aşk üçgeni ile anlamaya ne dersiniz? Gonca, Evren ve Batı çıkmaz bir sokaktadır. Gonca kimsenin gerçek olmadığına henüz ikna değildir. Evren ve Batı ise bunu kanıtlamaktadır. Bir çiçek kadar masum olamayacağınıza göre tek övünecek siciliniz bir katil kadar suçlu olmamak....

Tüm dünyam gözümün önünde yok olurken, tek başımaydım. Cızırtılı sokak lambalarının altında yürürken orada, karanlıkta ses çıkarmadan beni izlediklerini biliyordum. Daha doğrusu, hissediyordum. Ara sıra bana zarar vermeye niyetleniyorlardı, fakat bu onlar için kötü sonuçlanıyordu. Çünkü üzerimde birkaç bıçak ve 2 gümüş Colt vardı... İnsanlar kaçıp saklanırken, ben onlarla savaşıyordum. Sahi bunu neden yapıyordum? İnsan ırkına bu kadar zarar vermiş yaratıklardan neden korkmuyordum? Onlarla savaşıp, aptal insanların yaptığı yanlışı neden ben düzeltmeye çalışıyordum? Genetiğiyle oynanmış insanlarla, Mutantlar... Dünyadaki varlıkları insan, hayvan ya da mutant olarak ayırabilirken, kendimin ne olduğunu bilmiyordum. Herkesten farklı olduğum aşikârdı; fakat kesinlikle insan değildim. BİLİM KURGU #1 (DÜZENLENİYOR)

Kurtlar, şekil değiştirenler, büyücüler ve gölgeler... Anlaşmazlıklar sebebiyle hepsi ayrı yaşarken konseyin yaptığı bir açıklamayla hepsinin hayatı değişecektir artık. Birlikte yaşamayı ve anlaşmayı öğrenecektir bu ırklar. Konseyin gücünü reddeden, ayrı yaşamı sürdüren bağımsızlar ise ortak yaşam kararından rahatsızdırlar. Liderlerin ve herkesi kontrol altında tutan konseyin ortadan kaldırılmasını isterler. Ama ırkları birbirine düşürmek sandıkları kadar kolay değildir. Aynı amaç için savaşan düşman ırklar... Birbirlerine sadece güven duymakla kalmayacak, belki de seveceklerdir?

Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...

Hiçbir şey göründüğü gibi değildir. Ne iyiler göründüğü kadar iyi, ne kötüler göründüğü kadar kötü... × × × "Neden bu kadar sakinsin?" Gözlerime gelmeyen gözyaşlarıma teşekkür ederken omzumu silktim. "Ne yapmamı bekliyorsun? Sana bağırıp çağırmamı mı?" "Yani, evet. Yanına gelirken öyle ihtimalleri hesaba katarak gelmiştim." Gülümsedim. "Nefret bile etmediğim insana bağıramam. Hem sana bir şey söyleyeyim mi?" Nefesimi verirken gözlerimi kapatıp açtım saliselik bir zamanda. İşaret parmağımı kaldırarak göğsüne bastırdım artık ilk günki gibi parlamayan mavi gözlerinin derinliklerine bakmaya çalışırken. "Benim en azından bir kalbim var. Ama sende o da yok. Kalpsizsin sen. Ve bir şey daha söyleyeyim mi?" Ruhsuz bir gülümseme yerleşti yüzüne, işaret parmağımı biraz daha bastırırken göğsüne. Parmağımın altında hızla atan kalbi, söylediklerimi inkar etmek istiyormuş gibiydi sanki. "Kalbi olmayan insanlar, sürünürmüş..."

Doğmadan lanetlenmişti. Kurtulamadığı lanet onun kaderiydi. Yapabileceği hiçbir şey kalmamıştı. Laneti onun hayatı olacaktı. Lanetiyle yaşayacak, laneti ile öldürecekti.