benim kitabım herşey hayal ürünüdür yani tozkoparan iskender dizisinden rol olur yada olmaz ama lütfen okuyun

Aileleri sayesinde aynı evde yaşayacak olan Tuana ve Çağan ilk başta birbirlerinden nefret edecekler ama sonrasında aşk işe karışacak. İkiside Liseye gidecekler. Tuana ve Leya önceden tanışıyor olucaklar. Leya eskiden Tuana gibi İzmirde yaşıyordu ama sonra ailesi ile İstanbula taşındı ve orada Ülkü ve Defne ile tanıştı. Tuana da Ülküyü ve Defneyi tanıyor bir kaç kez Leya ile görüntülü konuşurken gördü yani Ülkü ve Defnede Tuna'yı tanıyorlar. Çağan ailesi ile beraber İstanbulda yaşıyor ama ailesi İzmire taşınmak istedi. Çağan istemedi ve reşit olduğu için bundan sonra İstanbulda tek yaşayacaktır. Ailesi Çağana yeni bir ev tuttu, Çağan ailesine yardım için ve ayrı evlerde yaşamadan önceki zamanı beraber geçirmek için yaz tatili boyunca ailesi ile İzmirde kaldı. Çağan Lisedeki en popüler çocuk, richboy, playboy işte anladınız siz. Çağanın en yakın arkadaşları Yağız, Esat ve Mete. Esat ve Ülkü ikizler ama çok tartışırlar. Ecrin var bi de. Ecrin, Çağanın sevgilisi, okulun popüler kızı aynı zamanda okulun en havalısı en güzeli pek denilmez ama işte tüm erkekler peşinde. Ecrinin iki tane arkadaşı var hep Ecrinin yanındalar. Her ne kadar arkadaş denilirse.. ikisinide kölesi gibi çalıştırıyor. Biri Tuğçe diğeri Aleyna. Ecrin okulun kızlar voleybol takımın kaptanı babası okulun 3 sahiplerinden biri olunca. Leya, Ülkü ve Defnede voleybol takımındalar hatta takımın en iyileriler. Çağan erkeklerin basketbol takımın kaptanı, Yağız, Esat ve Metede takımdalar. Hepsi lise son sınıf. Okulun üç sahipleri: Ecrinin ailesi, Çağanın ve Tuananın ailesi ( ortaklar ama Tauna ve Çağan bir birlerini hiç görmediler ) Okulun adı: ortak koleji ( sormayın aklıma bir şey gelmedi ksksjjxjdjs ) okulun kız voleybol takımın adı : güzel periler (gkfkfjkfjg takımın adını Ecrinin koyduğu çok belli) okulun erkek basketbol takımın adı: mi

"Keşke." dedim yine ve yeniden. "Keşke seninle hiç tanışmasaydık." dedim göğsüne bir kez vurarak geriye doğru sendelemesine sebep olurken. "Keşke sana bunca yılımı vermeseydim" ve bir kez daha vurdum göğsüne. Yine geriye doğru düştü adımları. İstese hakim olur kendisine. Ama karışmadı o an. Ben ona ne kadar vurursam vurayım, sadece gözyaşları ile izledi beni. "Keşke bana ihanet etmeseydin!" dedim yine vururken göğüsüne ve dolan gözlerimi artık tutamazken. Gözyaşlarım sanki artık gözlerimde ki hükmüne devam edemeyecekmişçesine aktı gözlerimden. Biz böyle bir son haketmemiştik. Bizim sonumuz böyle olamazdı. "Keşke, keşke, keşke, keşke...." dedim defalarca göğsüne yumruk atarken. Her "Keşke" diyişimde yumruklarım göğüslerini hedef aldı. Sanki vurunca, kırınca, dökünce geçicekmiş gibi bunca acı. En son elleri yer aldı bileklerimde tutmaya çalıştı ama yumruklarım izin vermedi buna. Gözyaşları eşliğinde baş parmağı damarlarımın üzerine gelirken, parmakları sardı bileğimi narince... "Özür dilerim..." dedi. Sadece özür dilerim. "Yemin ederim çok pişmanım. Yemin ederim...". Pişmanım diyince geçer miydi bunca acı? Hiç sanmıyorum. Ben affetsem gözyaşlarım affetmez,izin vermez. Karanlığın arasından diktim kızarık gözlerimi kahvelerine. Karanlığa rağmen göz göze geldik belki de 5 yıldan sonra. Onun gözlerinde pişmanlık varken, benim gözlerimde nefret vardı. "Allah senin belanı versin" dedim sinirle ve bir o kadar sakin bir şekilde. "Versin..." "Allah benim belamı versin..." dedi. En son çektim bileklerimi parmaklarının arasından. Geriye doğru iki adım attım. "Ne yapıyorum ben ya" dedim kendi kendime akan gözyaşlarımı da silerken. İşaret parmağımı doğrulttum ona ve kızaran, sinirli bakan gözlerim ile konuşmaya başladım....

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤