Yapay zekâ... Ucu bucağı olmayan, her saniye gelişmeye devam eden mükemmel bir sistemdi ta ki insanlarla tanışıncaya kadar... Peki ya bu sistem bir gün başkaldırırsa ve onu oluşturanlar bile ona mâni olamazsa...

Tüm hayatını annesinin sevgisizliğiyle geçirmiş ve yalnızlıktan korkan ama yalnızlığa muhtaç bırakılan Dünya bu korkusuyla doğum gününde yüzleşmek zorunda kalır. Yalnızlığını yabancı kalabalıkla doldurmak için rast gele seçtiği bir bara girer. Ancak gecenin sonuna doğru başına korkunç bir olay gelir. O sırada karşısına çıkan gizemli kurtarıcı Dünya'nın hayatına yavaşça dahil olmaya başlar. Kaderin mayhoş tadını tadan Dünya ve Anıl için hayat ilmeklerini gizlice ötmeye başlayacaktır. Onlar bu tesadüfleri kaderin oyunu zannedip birbirlerine daha da bağlanırlarken hiç bilmedikleri ortak geçmişleri onları büyük bir yıkıma sürükler ve asıl savaşı birbirleriyle yapacaklarından habersizdiler. Hayatımızda hep yaşadığımız tesadüfler silsilesinin tümünün kader olduğunu kendimize inandırmıştık. Ancak her tesadüfün ardında saklı acı bir ihanet olabileceğini asla tahmin etmezdik. Onunla tanıştığım o acı gecede her şey daha anlamlı, hayat daha yaşanılası gelmeye başlamıştı. Ona giderek aşık olduğumun farkında ama tüm benliğimle reddedecek kadar korkaktım. O çok güzeldi ama zehirliydi. Anıl Saygın benim hem başlangıcım hem sonum olmuştu. Başlangıç: 18/06/2020 Kapak tasarımı: @irosunevreni- (Çook teşekkür ederim güzelim benim ❣️❣️)

Shalin için yaşadığı hayatın ne kadar adaletsiz olduğunun farkındaydı. Elinde kalan son şey sistemi eleştiren bilen düşünceleriydi. Otorite insanlığı mutlak bir hâkimiyet altına almışken zihnimiz bile artık yeterince güvenli değildi. Sıradan bir iş günü iş arkadaşının ani ve açıklanamaz ölümüne tanık olan Shalin bu ölümlerin yaşadığı şehir olan Dorlion'un genelinde yaşandığını öğrenir ve tesadüf olduğuna asla inanmaz. Otoritenin tükenmekte olan enerji ve su kaynaklarını kurtarmak için sıradan halkı kurban seçtiğinin farkına varınca kendi gibi düşünen başka insanların arasına katılarak isteme karşı gizli bir başkaldırı başlatır. Tam tüm bu karışıklıkların baş gösterdiği anda hayatına oldukça şüpheli şekilde giren Dorian Sahlin'in hem önyargılarını yıkacak hem de gizemli halinin çözmeye çalışırken kendini ona aşık olurken bulacak. Dokuzuncu Şehir: Dorlion. Burada ölüm otoritenin emrinde! 26.09.2019

❗️Yetişkin okurlar içindir. Korku ve yetişkin ögeler içermektedir.❗️ Yıllar önce; evrenler karıştı, yaşamlar birbirine savaş açtı. Beyaz ve siyah artık dengede değilken kanla bir antlaşma imzalandı, bir kehanet doğdu. Işık karanlığa bulanıp dengeyi kuracak, iki güçlü tarafın son asil kanlarının yaptığı evlilik yüzyıllık düşmanlığı ve savaşları bitirecekti. Meyra kendi sıradan dünyasında yaşayan bir sanat tarihi öğrencisiydi ve dünyada genelinde baş gösteren doğal felaketlere sebep olduğunu tahmin bile edemezdi. Çocukluğundan beri başına gelen garip olayların sebebi olan korkunç takipçi gölgenin kendisini istediğini de. Yok olmanın eşiğinde olan dünyasını ve insanlığı kurtarabilmesinin tek çözümü ona kendine ait olduğunu söyleyen o korkutucu adamla gitmekti. Yıllar önce kanla mühürlenmiş, ona deli saçması gibi gelen güçlü bir antlaşma yüzünden evlenmek zorunda olduklarını söyleyen bu adam yıllardır onu izleyen o gölgenin ta kendisiydi. Şimdi gelinin almaya gelmişti. 10.01.2021 tarihinde klavye ile buluşan ama ondan çok daha öncesinde zihnimde yaşayan bir kurgu. Wattpad yayınlanma tarihi 26.08.2021. Yeniden yayınlanma tarihi 29.06.2023.

Kehanetlere inanır mısınız? Ya da aşka? "Aslında en iyi aşk, değil tanımak, hiç görmediğin kişiye duyulan aşktır." Der Orhan Pamuk. İşte bu yönüyle aşk, kehanetten ayrılır. Önceden bilemezsiniz aşık olacağınızı. Sezemezsiniz. Seçemezsiniz. Bir parçam haline gelen tarot kartlarım bile aksini söylerken kalbim delicesine onu istedi. Kapıldım rüzgarına. Savruldum ayazında. İşte o gün anladım. Aşk denilen illet, tüm kehanetleri önünde diz çöktürecek bir kudrete sahipti.

Bir defter... Beş arkadaş gittikleri dağ evinde buldukları gizemli deftere bir hikaye yazarlar. Bir süre sonra yazılanların gerçekleştiğinden şüphe etselerde buna ihtimal vermek istemezler. Kader çoktan yazılmıştır. Ve o hikayede bir katil vardır... Ne gittikleri dağ evi, ne orada buldukları, ne de yaşadıkları şeyler tesadüftür. O gecenin sabahında bir kişi kehanete kurban olacak ve İnsanoğlu'nun günahlarından beslenen diğer evrende bulacaktır kendini. Buradan kurtulması için o defterdeki tek şeyi değiştirmesi gerektir: Olmaması gereken bir şeyi... ~~~ Sırtım aniden sert ağacın gövdesine çarptığında yaşadıklarımın hâlâ kâbus olmasını diliyordum. Bu kadarı çok fazlaydı. Çenemi kavrayan parmaklarına karşılık altta kalmamaya çalışarak elimi gırtlağına sarmıştım. "Nesin sen?" Yüzümün her karışını inceleyen kara gözlerinde ölümü görebiliyordum. Her an başımı gövdemden ayırmak için tetikte gibiydi. Sorduğu saçmalığa gülmeye yeltensem de bu pek mümkün olmadı. "Ne gibi görünüyorum?" Soğuk suretindeki ifade daha ürkütücü bir hâl aldı. Dudakları ölümün tehlikeli sularından baş gösterircesine yukarı kıvrıldı. "İnsan olmadığın kesin." Parmakları boğazımı kavrarken yutkunmaya çalıştım. Ben bu değildim. Bu kadar aciz hissedemezdim. "Arafa merhaba de, kaçak."

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Kitap Tanıtımı "Bazen en korkutucu şey, bilinmeyenin ta kendisidir." Yeni bir başlangıç umuduyla kasabanın dışındaki eski bir malikaneye taşınan Asya, burada yalnız olacağını sanıyordu. Ancak kısa sürede fark etti ki bu ev, yalnızlıktan çok uzaktı. Geceleri duyulan fısıltılar, kilitli kapının altından süzülen soluk ışık ve içerden gelen hüzünlü piyano sesi... Asya, mantığını bir kenara bırakıp evin karanlık sırlarını keşfetmeye başladığında, onunla karşılaştı. Leon... Yüzyıllardır bu eve hapsolmuş bir hayalet. Gizemli, hüzünlü ve tehlikeli. Asya, ona yaklaştıkça gerçek ile hayal arasındaki çizgi silinmeye başladı. Ama her lanetin bir bedeli vardı. Ve Asya, bu bedelin ne kadar ağır olduğunu çok geç fark edecekti... Bu ev sadece bir ev değil. Bu aşk sadece bir aşk değil. Ve bu hikâyenin sonu... hiç de mutlu bitmeyecek. ---