"Tefeciden para alıp kaçarsam ne olur?" "Seni bulur." ⛓️ Gerilim, korku ve şiddet içerir. Yetişkinlere yöneliktir. Her hakkı saklı tutulmaktadır. Benzerlik ya da çalıntı durumunda saklı tutulan tüm haklar kullanılacaktır.

Kesilen daldan yeşerir yeni çiçekler, umudu kalbinize çiçek gibi iliştirin diye... 🌿🌸

❝Tamamlandı.❞ Çilek: Seni kahveyi sevdiğim kadar seviyorum. Çilek: Ve ben kahveye bayılırım! Gökhan: Çilek sen misin? Çilek: Evet nasıl bildin ki? Gökhan: Profiline bakıp tanımak çok zor olmadı diyelim. Çilek: Benim profil fotoğrafım mı varmış ya? Çilek: Neyse, Çilek: Sen ne kadar akıllısın öyle, ben de çok akıllıyım. Çocuklarımız süper zekalı olur herhalde. Gökhan: Ne çocuğu? Çilek: Onun bunun çocuğu değil ya. Çilek: Bizim bebeklerimizz. ─ Çilek enerjik ve deli dolu bir lise öğrencisidir. Okulunun basketbol takım kaptanı olan Gökhan'a ise deli gibi aşık.. Gökhan ilişki istemeyen, kızlarla pek iletişim içinde olan birisi değildi. Çilek'in inatçı tavrı ve sevgisi onun hislerini değiştirmeye yetecek miydi? ─ 💙 Kitabın iki finali var arkadaşlar. Yayınlandığı zamanı baz alarak, size rus ruleti gibi bir şey oynatmıştım ve maalesef kötü son çıkmıştı. Esas sonu mutlu yapmakta kararlı olduğum için iki final yayınladım. Mavi kalpli final kötü son, kahverengi olan ise mutlu sondur. Bilginize.. 🤎 ─ Genç Kurgu, Lise, Mizah, Platonik 🍓 120823 🍓 111023 ─ TAMAMLANDI (28 Mart'ta düzenlendi.) ─ ❝Birinci Sıralar❞ #1-arkadaşlık, 030923 #1-platonik, 070923 #1-spor, 090923 #1-sevgili, 100923 #1-sevgi, 110923 #1-çilek, 110923 #1-gökhan, 220923 #1-lise, 270923 #1-text, 290923 #1-basketbol, 081023 #1-instagram, 151023 #1-kurgu, 270224 #1-dost, 140324 #1-genç, 180424 ─ ➙ yazar: lahmacundora (Dora) Ⓓ︎ Kahveye Bayılırım ismiyle yazılmış ilk kitaptır.

Önüme bir kadeh koydu, içine şarap doldurdu ve ince uzun parmaklarıyla masa da bana doğru ittirdi. Kimse dokunmadı, sadece gözlerimiz değdi kadehe ama o kadeh devrildi, kucağıma düştü ve içinde ki şarap bedenime yayıldı. Bu şarap benim kanımdı, şarap şişesinin kırılan cam parçaları benim kalbimdi ve kucağıma düşen bu kadeh benim hayallerimdi. Kadehi bana uzatan bu adam ise ölümle aramda ki tek engeldi.

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

Son yirmi yedi saniye. Zaman gelmişti, kulaklıktaki ses son kez konuşacaktı. "Sonuna geldik, küçük hanım," Alacağı canları düşündükce duyduğu memnuniyet, gözlerini daha da büyütüyor, gülüşü dudaklarını aşmaya çalışıyordu. "Cana can!" Sesi sert, ancak bir o kadar da memnundu. "Kadına kadın!" Keskin nişancının parmağı yavaşça tetiğe baskı yapmaya başladı. "Kıza kız, Anıl!" Beş saniye... "İşini bitir!" "Onun gözleri, özgürlük bulduğum gökyüzü değil, boğulacağım denizdi. Ama artık boğulmaktan korkmuyordum, çünkü ben de onun yanmaktan korktuğu ateşe dönüşmüştüm." Bu kitapta bahsedilen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür; her ayrıntısı, sadece kurgusal bir dünya oluşturma amacını taşımaktadır.

"Şeytan, meleğin kanatlarını severken yanlışlıkla kopartabilir, güzel kiracı." 🪽 Gerilim, korku ve şiddet içerir. Yetişkinlere yöneliktir. Her hakkı saklı tutulmaktadır. Benzerlik ya da çalıntı durumunda saklı tutulan tüm haklar kullanılacaktır.

Annesi ayağı kalkıp babasının elinden saçlarını kurtarmaya çalıştı kızını incitmeden. Babası daha sıkı sarıldı saçlara, annesini itip yüz üstü düşmesini sağlarken. Ağlamaya başladı saye, benim gibi. "BIRAK ONU!" dedi annesi ayağı kalkıp babasına vurmaya çalışırken. Babası darbeleri umursamadı ama saçlarını bırakıp annesine yöneldi. Bir tokat daha atıp düşürdü annesini yere. Daha çok ağladım çırpınırken. Tekme attı kardeşinin olduğu yere, "HAYIR!" diye haykırdım. "Yapma baba" diye yalvardı saye babasının bacaklarını tutmaya çalışırken. Durmadı babası. Vurdu, üst üste aynı yere vurdu. İşte saye orda kaybetti kardeşini. Saye haykırdı, bende burda haykırdım. Diğer herkes ağladı saye ve annesine. Babası acımadı ikisine de. Annesi kendinden geçti saye'nin. Ağzından ve bacak arasından kanlar akarken. Babası durdu, saye annesine koştu. Yanına diz çöküp küçük elleri ile annesinin yüzündeki kanları silmeye çalıştı. Gözyaşları karıştı, annesinin kanlarına. "Anne uyan" dedi saye ağlarken. "ANNE UYAN" diye bağırdım bende. "ANNE!" diye bağırdım boğazım yırtılırcasına.

"O silahı elinden indir!" Dediğimde yan duran vücudunu bana doğru çevirdi ama o silah abimin alnına daha çok yaslandı. "Yoksa?" Diye soruşu meydanda ki bütün insanları endişelendirmeye yeterdi. Çenemi herkesin inadına dikleştirip "Yoksa sana yemin olsun ! Bu meydanı kanınla yıkarım!" Diye bağırdım. "Efsun!" Diyen abime bakmadım, yüzü kan içindeyken ona bakıp gardımı düşürebilirdim. "Demek kanım ile yıkarsın ha !" Dediğinde fısıltısı bile meydanı inletti. "Azad ağa, yaparım bilirsin! Bu seni ilk vuruşum olmaz!" Deyişim onun kaşlarını çatarakken kalabalıktan bir kaç kişinin kaçmasına sebep oldu. Koskoca Mardin! En iyi o bilirdi yıllar önce nasıl AZAD KARAASLAN'ı gözümü bile kırpmadan vurduğumu. O gün Mardin yasa bürünürken Diyarbakır'da zılgıtlar eşliğinde bir çok kapıda düğün yapıldı. Ben EFSUN ŞANLI... Yıllar önce babamın kanını akıtan adamın kanını bu meydanda dökmüştüm. Zerre korkmadan, zerre aşkımı aklıma getirmeden. Bunu tekrar yapacağımı onun gibi Mardin de biliyordu. "O halde durma, yine elin titremesin!" Dediğinde onunla beraber tetiği indirdim. Arkamda koskoca Diyarbakır'ın en büyük aşireti olan Şanlı Aşireti vardı. Benim Aşiretim! Onun da arkasında Mardin'in en büyük aşireti olan KARAASLAN aşireti vardı. Liderliğini onun yaptığı Aşiret. "Abi'mi bırak azad ağa!" Dedim durması için. "Babam gibi onun da kanını akıtmana izin vermem! Babamın kanı için sadece senin kanını döktüm ama Vallahi, Billahi ve Tillahi abim için ailende ki herkesin kanını dökerim!" Diye devam ettim. Uğultular arttı da arttı.

İnsanın en masum olduğu dönemi çocuk olduğu zamanlardır, öyle değil mi? Doğru. Fakat eksik. İnsanın en acımasız olduğu dönem de çocuk olduğu zamanlardır. Kimi çocuk sevgiyle arkadaş edinir, oyunlar kurardı. Kimisi ise tek bir korku salmasıyla etrafına toplardı kendi tebaasını. Ben ve benim gibi çocukların sevgi cumhuriyetine karşı, zorbaların korku imparatorluğuydu aslında durum kısaca. Diyelim ki bir zamanlar çocuktuk. Biz de, onlar da. Lisede de mi çocuktuk? Türlü türlü oyunlar kurarken de mi çocuktuk? İnsanların hayatlarında unutamayacağı anılar bırakırken, hafızalarından kazıyarak silmek istemelerine rağmen bunu başaramıyor oluşlarının sorumlusu olurken de mi çocuktuk? Tuvalete kilitlerken, okulun önünde alay konusu ederken, yapmadıkları şeylerle suçlarken ve hatta manipüle ederek kendilerinden bile şüphe etmelerini sağlarken de mi çocuktuk? Değildik. Ne biz ne de onlar. Bunu inkar edecek insanın vicdanı sorgulanmazdı zaten.