Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Bu gece huzurlu bir akşam olacağını biliyordum. Neden mi? Çünkü istediğim terfiyi sonunda almıştım! Eve girip kendime güzel bir masa hazırladıktan sonra hepsini silip süpürmüş, mısır patlatıp cipsleri hazırladıktan sonra televizyonun karşısına geçip oturmuştum. Elimi koltuğun sağına atıp kumandayı almaya yeltendiğim sırada elimin başka bir şeye değmesiyle sağıma dönüp koltuğun köşesindeki deftere baktım. Cinayetten önce çekilmiş fotoğraflar. Kaşlarımı çatıp defterin ilk sayfasını açtım ve klüpte dans eden bir kadın fotoğrafıyla karşılaştım. Altında yazan yazı ise ilgimi çekmişti. Sam Benny. 11.05.1998 01:26 Defterin kapağına tekrar bakıp gözlerim irileşmiş bir şekilde son sayfaya geldim. Karşılaştığım fotoğraf beni dehşete düşürmüş, defteri kenara bırakıp olduğum yerden kaçmam için tetiklemişti. Ancak kalkmama fırsatım olmamıştı, en son gördüğüm görüntü, kendi ölümümün resmiydi.