Bir kaza sonucu kendinizi kötülüğün ve canavarların galip geldiği bir evrende bulduğunuzu düşünün. Yaşam yok, umut yok, acımak yok. Burası cehennem... Tek bir kural var; Güçsüz olan ölür. Peki hayatta kalmak için ne yaparsınız? Tam o anda başladı hikayemiz. O kara gözler defalarca rüyama girdi ve defalarca beni etkisi altına aldı. Şimdi ne olacak? Ona güvenecek miyim? Hem de sakladığı sırlara rağmen. Bu Cehennemde açan bir çiçeğin hikayesi. Bu benim hikayem... "Sen Adin, benim cehennnemimde açan bir çiçeksin ve ben bu çiçeği korumak için her şeyi yaparım..." Arkanıza yaslanın ve hazır olun. Hikaye başlıyor... Kurgu bana aittir. Çalınması durumunda yasal işlem başlatılacaktır! Kitap kapağı: @zeynepizem

"Hadi güzelim eşyalarını al" Hiçbir şey söylemeden arkamı dönüp odama girdim. Yün çantamın içine babamın bana küçükken aldığı kelebekli not defterini, babamın en son giydiği kazağını koyup odadan çıktım. İşte buydu. Bu evde bana ait olan şeyler bu kadardı ve bunlar bile insanların gözüne batıyordu. Odamdan çıkıp teyzemin yanına gittiğimde teyzem anneme sabah benim içeriye girdirdiğim çantayı veriyordu. İçinde ne olduğunu biliyordum ama sorup bunu tastiklemek yerine babamın yanına gittim, sıkıca sarılıp onunla olan son dakikalarımda ağlamamak için kendimi zor tuttu. Babamdan ayrıldıktan sonra dudaklarımı alnına bastırarak uzun bir öpücük bıraktım, geri çekilirken şakaklarını ıslatan yaşlarını silmeyi ihmal etmedim. Teyzeme ufak bir bakış atıp çıkmak için hazır olduğumu belli ettim ve kara lastiklerimi ayaklarıma geçirip kapıdan dışarı henüz adım atmıştım ki artık her duyduğumda miğdemi bulandırıcak sesi duymamla yüzümü buruşturdum. "Annenle vedalaşmayacak mısın kızım ?" Kısa bir an olduğum yerde duraksadıktan sonra teyzemin arabasına doğru adımladım. Teyzemin gelmesiyle arabaya geçmiştik, ben yüzümü cama çevirirken teyzem arabayı çalıştırdı. Onun bu hareketiyle ömrümün yarısında yeni bir hayata başlama için bir adım attım.

İskeletim iskeletinde; Yaşam bizi ayırana dek. ⚰️ Ressamın kalbi cayır cayırsa dumanla kaplanırdı tablolar, yazarın zihnindeki çerçeveler paramparçaysa solukları sökerdi satırlar. Kelimelerin canı olurdu, belki ruhu veya var oluşu. İnsanın göğsü sıkışırdı da parmak uçlarım kaşınıyor derdi. Çocuklar karanlıktan korkardı da ışığı seviyorum derdi. Ve ölüler yeniden doğmaktan korkardı da yaşama küserdi. Bir haftanın yedi canı olurdu, kadınlar kalplerinde yedi çerçeveyle doğardı. Kız çocuğu anılarını biriktirmeyi severdi ama boyu çivilere yetmezdi, küçücük boyuyla bir tabureyi çekiştirip astı bir bir çerçeveleri ve içine fotoğraflarını eklerken gülümsedi. Onları sevdi, parmak uçlarıyla okşadı, yeterince inanırsa sonsuzluğa karışacakmış ve sonsuzluğa onunla karışacakmış gibi bir güvenle fotoğraftaki mavi gözlere baktı. Yıllar geçti, boyu uzamıştı. Öyleyse bu sefer neden o tabureye çıkmıştı?

Nefes nefese kalmıştım. O kadar uzun süredir açtım ve susuz kalmıştım ki koşmayı bırak adım atacak halim kalmamıştı. Ama yine de buradaydım işte. İsmini daha önce duymadığım topraklarda daha önce duymadım canavarlar tarafından kovalanıyordum. Hem de tanımadığım ve ömrüm boyunca güvenebileceğimi düşünmediğim bir adamla. Hem de ne için beni kurtaracağının garantisi olmayan bir kadın için. Terden dolayı saçlarım yüzüme yapışmıştı ve bu beni ayrı rahatsız ediyordu. Ayaklarımın sürekli ağaçların sarmaşıklarına ya da çalılara takılması da cabası. Tanrı aşkına ağaçlar bu kadar sık dizilmiş olmak zorunda mıydı ki? Karanlık havada Erten'i takip etmek gittikçe zorlaşıyordu. Kulaklarım da o kadar çok uğulduyordu ki önümdeki adamın dediklerini artık seçemez hale gelmiştim. Önümü tekrar seçebildiğimde Erten artık yoktu. Onun önüne geçmiştim. İçinde bulunduğum durumun şaşkınlığını yaşayamadan ayağımın kaymasıyla birlikte bir yamaçtan aşağı doğru yuvarlanmak bir oldu. Tanımlayamadığım bir nesne başıma vurmadan önce tek duyabildim Erten'in bağırışıydı. "Dikkat et!"