"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Kukla acı çekti, kukla öldü fakat kuklanın tahta ciğerleri nefesle doldu, kukla nefes almaya başladı. Kuklanın tahtadan kalbi atmaya başladı, tüm bunlarla beraber kukla hissetmeye başladı. Her seferinde fırlatıldığı yer bu kez acı verdi tahtadan kol ve bacaklarına, çekiştirilen ipleri ilk defa acı verdi ona. İlk kez kukla kuklacının hareketlerine uyarken tahtadan kalbinde nefreti hissetti. Nefret, kalbinde küçük bir kıvılcım oluşturdu. Tahta kalp yanmaya başladı, odacıklar yandı, kalp yandıkça küle dönüşmedi. Kalp yandıkça canlandı, kalp canlandıkça kanlar akmaya başladı kukladan. Her nefret, her acı daha da yaktı kuklanın kalbini; bu kez küle dönüşmeye başladı kalp, her acı çekişi öldürmeye başladı kuklayı. Her acı, her nefret onu daha da güçlendirdi, kuklacının iplerine bağlı olsa da tüm kontrol kuklacının ellerinde olmamaya başladı. Her cümle, artık hissetmeye başlayan kuklanın kalbine darbelerini bıraktı. Her darbe, daha çok acıttı. Kukla daha çok hissetti. Gösteri bitti, ışıklar kapandı. Kuklacı kuklayı tekrardan fırlattı, bu kez acı çekmedi kukla. Bu kez hissetmedi kukla, bu kez nefes aldı sessizce kukla. O ipleri keseceği, artık bir kukla olmayacağı günü düşledi. ************** BU KİTAPTAKİ KİŞİ, OLAY VE MEKANLAR TAMAMIYLA HAYAL ÜRÜNÜNDEN OLUŞUYOR OLUP KAN, DEHŞET, ŞİDDET, GERİLİM, YÜKSEK PSİKOLOJİK HASTALIKLAR, RAHATSIZ EDİCİ VEYA OLUMSUZ ÖRNEK OLUŞTURABİLECEK ÖGELER İÇERMEKTEDİR