Okuduğunuz bütün psikopat, Badboy kitaplarını unutun. Çünkü bu en kötüsü.. Kitapta şiddet, taciz, tecavüz, argo gibi şeyler vardır. Ona göre başlayınız.. Watpaad'daki ilk HASTALIKLI PSİKOPAT adlı kitaptır. #zorba 1. (19 Kasım) #zorla 1. (20 Kasım) #Psikopat 1. (20 Kasım) #Kötüçocuk 1. (22 Kasım) #hasta 1. (22 Kasım) #mafya1.(24 Kasım) #korku 1. (24 Kasım) #travma 1. (25 Kasım) #serseri 1. (28 Kasım) #badboy (29 Kasım)

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

--En yüksek: Bilim Kurgu #1, Fantastik #1, Aksiyon #3 -- Claire hafızasını kaybetmiş bir biçimde kendisini yabancı bir evrende bulur. Kafasındaki bir ses sürekli olarak kaçmasını söylüyor. Ama bir yabancı. Tek bir yabancı. Kalmasını sağlayan tek şey o. Sürekli gidecek bir yeri olmadığını hatırlatıyor. Bağlanma sorunları olan yarı alkolik bir ressam, memnuniyetsiz bir teknoloji dehası, istediğini elde etmek için her şeyi yapabilecek kendinden büyük bir kaplanı olan bir hayvan sever, her şeye sırtını dönmüşken eve geri dönmek zorunda olan bir dansçı... Ülkeyi yönetenler bunlar. Bir de adından başka bir şey hatırlamayan Claire. Ne yanlış gidebilir ki?

"Kaç yaşındasın?" "Se-Sekiz..." "Annenin adı ne?" "A-annem yok," dedi Uralp yutkunmaya çalışarak. Kadın gülümsedi. "Babanın adı ne?" Uralp sarışın kadının sorduğu soruyu düşündü. Zihninin ezberlediği ve sürekli söylediği yanıtı verdi. "Babam da yok," "Güzel, adın ne?" Uralp'in gözleri parladı, hiç düşünmeden, heyecanla yanıt verdi. "Uralp!" Kadının kaşları çatıldı. "Hayır, gerçek adını söyle." Çocuk bir kez daha yineledi. "Uralp!" "Adını söyle!" diye kükredi sarışın kadın. Ve bulutlar dağıldı. "0001," dedi Uralp. Yine sekiz yaşındaki o güne gitmişti. Halbuki şuan 23 yaşındaydı. *** Çok küçük yaşta babası tarafından yüklü miktarda para karşılığında, insanlar üzerinde deney yapan bilim insanlarına satılan Uralp'in acı dolu hikayesi. Türlü işkencelerle, ilaçlarla, seslerle delirmeye yakın olan Uralp'in hüzün dolu öyküsü. *** "Adın ne evladım?" Okul müdürünün sorduğu soruya gülümsedim. Adım neydi benim? Uralp mi, 0001 mi?

Hastanede tüp bebek tedavisinde sperm ve yumurtalıklar karışsa ne olur? Peki o kadın kendi çocuğuna sahte annelik yapıyorsa İNSTAGRAM: csevdee

24 Krallıktan gelen genç prens ve prensesler için kurulmuş bir Kraliyet Okulu. Ancak acımasız bir suikastçı kendini soyluları teker teker öldürmeye adamıştır. Kaçış yok. Teslim olmak yok. Oyuna hazır mısınız?

Avukatın mafya müvekkeli ile zorlu yaşamı

- Sen benim lanetimsin Dudaklarımdan dökülen sözlerle yeşil gözlerimi sanki ateşten bir parça olan gözlerine diktim -Sen de benim mucizem sin... (Kitap kapağını pintersten buldum)

(Duraktaki Katil kitabının devamıdır.) Uyandığınızı hayal edin. Her zaman yaptığınız uyanmak ama hepsinden daha farklı. Bu sefer gerçeklere, anılara , yalanlara uyanış. En kolayı ama en fazla can yakanı. Belki de en pişmanlık yaratanı. Uyananların hikayesine hoşgeldiniz.

Donuk gözlerini ucunda durduğu uçurumdan çekti. Bakışları beni bulduğunda gözlerindeki acı ifadenin ne kadar can yaktığını hissedebiliyordum. "Ve ben o gün..." durakladı. Kelimeler boğazına diziliyor, nefes almasını engelliyordu. "Ben o gün annemin tavanda sallanan cesedini izledim... "