ΗΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ...ΓΙΑΤΙ? 4 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΨΑΧΝΕΙ, 4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ... ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ Η ΜΟΙΡΑ ΘΑ ΤΗ ΦΕΡΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ. Ο ΘΥΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΟΛΙΣ ΜΑΘΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ... Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΩΣ ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ...

<"Τι έπαθες?" Ρώτησε αφού γύρισε για να με κοιτάξει. "Ποντίκι..." Ψέλλισα τρομακρατημένη και έδειξα το μέρος που ήταν. Εκείνος μόλις με άκουσε άφησε μια ανάσα ανακούφισης και έπειτα άρχισε να χαχανίζει. "Στην εξοχή είμαστε! Λογικό είναι να έχει ποντίκια!" Είπε διασκεδάζοντας την κατάσταση. "Τι εννοείς?Δεν είναι μόνο ένα?" Ρώτησα γουρλώνοντας τα μάτια μου. "Δεν το νομίζω." Απάντησε χωρίς να σταματήσει να χαχανίζει. "Μην φοβάσαι. Δεν πρόκειται να σε σκοτώσουν!" Συνέχισε και τον κοίταξα δολοφονικά. "Δεν τα φοβάμαι! Απλώς τα συχαίνομαι!" Είπα ενώ με κοιτούσε στα μάτια με ένα στραβό χαμόγελο στα ροζουλί χείλι του και έπειτα μίλησε. "Ποντικάκι!" > Η περίληψη είναι στο πρώτο κεφάλαιο Ελπίζω να σας αρέσει!!! *Είναι η δεύτερη ιστορία που γράφω* Started-> 3/7/18

"Σου οφείλω μια συγγνώμη που ξεκινώ να ζω από την αρχή αφήνοντας σε αυτό το καλοκαίρι. Ίσως σε μια άλλη ζωή να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία υπό την προϋπόθεση να είναι αμοιβαία επιλογή και των δυο μας..." Χαμογέλασε πικρά μόνος στα σκαλιά της εκκλησίας και πονούσε στην σκέψη πως δεν θα έδινε σήμερα όρκους αιώνιας αγάπης σε εκείνη που χάρισε απλόχερα την καρδιά του. Τον είχε αφήσει εκείνο το καλοκαίρι...