" Aaaaaaaaaaaaaaaa!!" Sinirlendiğimde boşluğa gelip bağırırdım her zaman. Dayanamadım , rahatlamak için arkamı onlara dönüp biraz daha bağırdım. "Aaaaaaaaaa aaaaa aa aaa a aa" Rahatlamaya başlayınca bu sefer a' lardan kendi kendime melodi yapmaya başladım. Çok eğlenceliydi. Bağırmak, rahatlamak, kendi kendine melodi yapıp dans etmek... Beni gerçekten gevşetiyordu. Bir anda aslında birazdan fena halde dövüleceğim, belkide öldürüleceğim aklıma atom bombası misali düştü. Havadaki kollarımı yavaşça indirdim. Tam cesaretimi toplamış arkamı dönecektim ki sessiz bir fısıltı kulaklarıma ilişti. " Abi belki deli falandır. Ne yaptığını bilmiyordur. Bırakalım bence." Not: Hikayedeki hastalık ve olaylar tamamen yazarın hayal ürünüdür. Gerçeklik payı bulunmamaktadır.

"Ben bunu hak edecek ne yaptım!? " Sesim yankılanıp tekrar bana dönerken içimi dökmeye devam ettim. "Ben senin kızındım kızın! Ne olurdu yalnız bırakmasaydın beni! Anla mıyormusun? Dayanabilecek gücüm kalmadı artık." Sonlara doğru iyice kısılmıştı sesim. Dayanamıyordum daha fazla. Biran gözüm o derin boşluğa çarptı. Ne olurdu ki atlasam? Ne kaybederdim? Beni bu hayata bağlayabilecek ne vardı? Hırsla ayağa kalktım. Ömrümü geçirdiğim bu uçurumda yine ömrümü sonlandıracaktım. Birkaç adım atmıştım ki gelen sesle dona kaldım. Nasıl? Benden başkasıda mı biliyordu burayı? "Sende kimsin? " Sesinden erkek olduğunu anladığım kişinin sorusunu arkamı dönmeden cevapladım. "Şuanda bulunduğun uçurumun sahibi, yalnız ve tükenmiş bir kız, birazdan ölecek bir insan, acınası varlık... Birçok tanımım var benim. Hangisini seçersen.. " Yarım kalan işimi tamamlamak üzere sona doğru ilerlemeye devam ettim.