"İlk karşılaşmamızın böyle olmasını istemezdim Afra." Maskenin altından çıkan boğuk ve bir o kadarda etkileyici çıkan sesi yüzünden gözükmeyen dudaklarına bakışlarımı diktim. Hayatımda böyle bir ses duymadığıma yemin edebilirim. Eşsiz bir ses."

"Senden yapmanı istediğim küçük ve basit bir şey daha var Stajyer." Sakin kalmak için derin bir nefes aldım. "Benden daha ne isteyebilirsiniz ki? Tüm gün yapmadığım şey kalmadı. Sizce de artık bu kadarı fazla olmuyor mu?" Sonunda bir tepki vermiş olmamdan memnun olduğunu belli edecek bir ifadeye büründü. Bu sinirlerimi bozarken gözleri üzerimde geziyordu. "Hayır Stajyer bu kadarı yetmez. Yapman gereken bir şey daha var." "Neymiş o?" Bakışları üzerimde gezinmeye devam ederken bir adım yaklaştı. Ondan uzaklaşmak istedim fakat belimden tutup kendine çekerek buna engel oldu. Şaşkınca olduğum yerde kalırken dudaklarıma baktığını fark ettim. Yutkundum. Bir şey söylemek için cesaretimi toplayıp dudaklarımı araladım ama o daha önce davranarak beni şok edecek o cümleyi kurdu. "Çok güzel olmuşsun bugün, bir daha bu kadar güzel olma. Aklım sende kalıyor ve işime odaklanamıyorum, senin yüzünden bugün tüm işlerim aksadı."

Boşluk... Hissettiğim tek duygu olabilir. Ah bir de azımsanmayacak bir acı. Bitmek tükenmek bilmez. Sürekli kendi varlığını hissettiren bir acı. Mutlu mesut olmasada hayatımı bir anda cehenneme çeviren bir dizi olaylar silsilesi. Ve geriye kalan ruhsuz bir beden. Ama o ruhsuz bedenin asla intikam almadan durmayacak olduğu gerçeğini değiştirmiyordu...