Zamanın tedavisi ruhadır. Kalbin tedavisi ise.... Üzgünüm. Ne teknoloji ne insan o kadar gelişemedi. Yaralı ruhlarımız zamanla iyileşti. Yaralı kalbimiz ise aynı sızıyı koruyor. Fakat bazen tedavi bir insandan geçiyor. Yalaz o insanı buldu mu? Bizce evet. Peki ona göre? Tek bir sebep yaşamaya değer mi? Onun cevabı Lösemili Pasta'da. ﹏﹏﹏ Hayatınızdan tek bir kelimeyle vazgeçer misiniz? O vazgeçti. Bir mesleği neden olabileceklerinizden dolayı istemez misiniz? O istemedi. Lösemili bir gencin burnundaki kremayı alıp ona Lösemili Pasta der misiniz? O dedi. Lösemili bir gence aşık olur musunuz; yada aranızdaki kilometrelere,inandığınız ölüme karşın bir kıza? İşte orası bu hikayede Lösemili Pasta yapalım beraber; bir tutam lösemili genç, bir tutam cesur kız, bir tutamda... ∵∵∵∵∵∵∵ "Yalan dolan konuşmayı sevmem." Kaşlarım havalanırken şaşkınlıkla sordum. "Yalan dolan mı? Lösemi olup onu yenen bir çok kişi var." "Ölen de bir çok kişi var ve ben onlardan biri olacağım." (2.Tanıtım için hikayeye gözatınız.) .. Yazardan not: Öncelikle bu hikayeye başlama nedenimi anlatmak istiyorum. Bu hikayeyi yazmaya başladığımda Wattpad e Lösemi adına yazılan hikaye bir elin parmağını geçmiyordu. İçeriklerinde lösemi hakkında bilgiden lösemili insanların duygularından çok her şey vardı. Oturdum lösemiyi araştırdım. O insanların hislerini okudum anlamaya çalıştım. Sonra wattpad e bir kiteleye ulaşma amacıyla yazmaya başladım. Belki her hafta bölüm atmadım belki uzun süre bölüm gelmedi. Fakat her zaman göz nurum oldu bu hikaye. Çok güzel yorumlar aldım, teşekkürler aldım ve bunlar benim en büyük gururum oldu. Bu hikayeye bir şans veren sen, aileme hoşgeldin. "Bir şansı fazlasıyla ve hakkıyla hak eden bir hikaye." ⓒTüm hakları saklı ve koruma altındadır. 17 Ağustos 2016 13:53 Tanrının Kızı' nın yazarı T

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Adam gitti bir gece yarısı.. Ve sabahında, denizin dibinde ölü bulundu deniz kızı..

Bir varoluş hikâyesi... Günlüklerden günümüze ulaşan... Sahip olduklarınız size yetmiyor mu? Öyleyse sizi kendi hikâyeme davet ediyorum. Belki de şükretmeniz gereken bir hayata sahipsinizdir. Yanımda olmanıza ihtiyacım var ☁️ Herkes gibi benim de bir hikâyem var ama biraz farklı sanki... Çocukluğum bulutlara olan aşkımla geçti, gençliğim de öyle ve şimdi ben hâlâ bulutlara aşık bir adamım... Belki de buluttan bir adamım. Kimsenin sevmediği, kimsenin yanında istemediği bir adam. Tükenmiş, çaresiz ve aptal. Evet aptalım. İnsanın kendini aptal hissettiği anlar olur. Ben o anları pek sık bir şekilde yaşıyorum. Kalbim buluttan çünkü ve her kırıldığında utanmadan döküyor yağmurlarını... Sonra bir gökkuşağı çıkıyor ortaya ve ben ona aşık oluyorum. Artık ağlamadan onu göremem. Bu da böyle bir masal işte. Bulutlarımdan yaşlar düşer ve güneş doğar ansızın sonrası sen... Bembeyaz bir bulutun hayatına renk katarsın ama kalır mısın benimle? Bilmiyorum. Aptal bir aşık gibiyim, yeri belirsiz bir bulut gibiyim... Ben buluttan bir adamım, peki sen? Sen, ben ağlamadan gökkuşağı olabilir misin?