Buzu andıran, duygusuz mavilerimi onun okyanus kadar derin mavilerine diktim. "Neden!? Neden bana böyle davranıyorsun!? Ailem bile beni terk etmişken neden beni bırakmıyorsun? Neden gitmeme izin vermiyorsun?" Belimi kavrayan eli bedenlerimizi birleştirdiğinde okyanuslarını dudaklarıma dikti. "Çünkü; buzullar okyanusa aittir, buz parçası." Ona ait olduğumu, onunla olmam gerektiğini fısıldadı ve devam etti: "Ve okyanuslarda buzulları olmadan yapayalnızdır." . . . Günün sonunda yalnız kalanlara... . İyi okumalar...