Ροζαλία Ιβανόβ κόρη του Νικολάι Ιβανόβ. Το επίθετο τους είναι συνώνυμο της δύναμης, της εξουσίας και της μαφίας σε ολόκληρη την Ρωσία. Όμορφη και ελεύθερη - τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που ο πατέρας της την διατάζει να παντρευτεί κάποιον από την λίστα των μαφιόζων και αυτό πριν κλείσει τα είκοσι έξι, ακριβώς σε έναν μήνα. Ένας μήνας ελευθερίας της απομένει πριν τον γάμο. Έναν γάμο τον οποίο δεν ήθελε και για κακή της τύχη επέλεξε την χειρότερη οικογένεια από την λίστα. Τους Μορέλο. Ορκισμένοι εχθροί τους πατέρα της μέχρι πριν λίγο καιρό, όταν και έκαναν ανακωχή. Τώρα όμως είναι αργά για να πάρει πίσω αυτό που είπε πάνω στα νεύρα της και ήδη οι ετοιμασίες ξεκίνησαν πυρετωδώς για το ταξίδι της ζωής της. Για να πάει νύφη στην Ιταλία. Σε μια εχθρική οικογένεια με μόνη της ελπίδα πως ο σύζυγός της θα έχει τις ίδιες αντιλήψεις με εκείνη και έτσι θα καταφέρει να περάσει ήρεμα την υπόλοιπη ζωής της κι ας μην ζήσει τον έρωτα που τόσο πολύ αποζητά από μικρό παιδί.

Ο Μαύρος Σκορπιός... Ένας ζωντανός θρύλος στη νύχτα... Ένας άντρας τόσο επικίνδυνος όσο το όνομά του. Τα μάτια του , κεντρί που σε παγιδεύει. Τα χέρια του , δαγκάνες που σε γδέρνουν ζωντανό. Δεν υπάρχει φυγή. Σε υποτάσσει. Σε σκοτώνει. Σε διαλύει.... Το Τσιγγάνικο αίμα καίει στις φλέβες του... Αμείλικτο. Ανελέητο. Αδυσώπητο... Και η νύχτα... του ανήκει. Τι γίνεται όμως όταν ο κόσμος του, ήθη, έθιμα παραδόσεις και τιμή, συγκρούονται με τον έξω κόσμο; Don't copy ©2025 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Επέστρεψε από τον πόλεμο με το όνομα του ήρωα...Με το πρόσωπό του. Με τις πληγές του. Με τα φαντάσματά του... Μα όχι με τις αναμνήσεις του. Κάθε πρωί κοιτάζει τον καθρέφτη σαν να περιμένει να του μιλήσει. Το είδωλο τον αμφισβητεί. Το βλέμμα του είναι ξένο, τα μάτια του άδεια. Κάτι λείπει ή, ίσως, κάτι έχει προστεθεί που δεν ανήκει εκεί. Η γυναίκα του τον αγγίζει σαν να τον μαθαίνει για πρώτη φορά. Δεν τον εμπιστεύεται. Ούτε τον απορρίπτει. Απλώς παρατηρεί. Σαν να αναζητά κάτι πάνω του. Σαν να περιμένει μια επιβεβαίωση... ή μια διάψευση. Ο κόσμος γύρω του συνεχίζει, μα ο ίδιος νιώθει ότι ζει μέσα σε μια ζωή ραμμένη πρόχειρα πάνω του , σαν δέρμα άλλου ανθρώπου. Ποιος ακριβώς γύρισε πίσω από τον πόλεμο; Και πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις μέσα σε ένα ψέμα που όλοι φαίνεται να προτιμούν απ' την αλήθεια; Don't copy ©2024 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα

Μείνε... είπα κι εκείνος γέλασε. Πόσο αστείο του φάνηκε να με βλέπει να υποφέρω; Πόσο άρρωστο ήταν από την πλευρά μου να ψελλιζω αυτες τις λέξεις.... Για εκείνον ήμουν ακόμα ένα θύμα στο κατεστραμμένο και διεστραμμένο μυαλό του .... Η έτσι πίστευα... Για εμένα ήταν όλα όσα κορόιδευα και καταδικαζα... Όλα οσα απαρνιομουν... Η αυταπάρνηση έγινε ανάγκη.... Και ο βιασμός καθημερινότητα.... Ξερω το πρόσωπό πίσω από τη μάσκα. τον ακούω όμως... τον ακούω να παλεύει με την αρρώστια του κάθε βράδυ πριν έρθει στο δωμάτιο μου ... Με λένε Ρενατα.... Και πάσχω από το σύνδρομο της Στοκχόλμης.... Don't copy ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα

Στα γραφεία του περιοδικού Woman η Κλειώ νιώθει να πνίγεται σε ένα ρόλο που δεν της ταιριάζει. Το γέρικο αφεντικό τα έχει χάσει και τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Όλα θα αλλάξουν με τον ερχομό του- άγνωστου ως τώρα- Κρίστιαν από την Αμερική...

Άδειες αγκαλιές.. Περίεργο έτσι; Μια αγκαλιά χάνει το νόημα της και αδειάζει... Είτε ερωτική, είτε φιλική είτε συγγενική, μέσα σε μια και μόνο στιγμή από αυτό που ορίζει σαν πράξη και λέξη, έρχεται και απλά σκορπά. Τα χέρια μένουν αδειανά, κι εσύ απλά αναρωτιέσαι, πως είναι δυνατόν, μια αγκαλιά να αδειάζει τελικά Don't copy ©2024-,2025 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού. Κατοχυρωμένα και υπογεγραμμένα Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Μια μικρή περιγραφή στο πρώτο κεφάλαιο

Οι σχέσεις τών ανθρώπων ήταν ανέκαθεν περίπλοκες και οδυνηρές σε κάθε τους μορφή. Είτε αυτές ήταν συγγενικές, είτε ερωτικές, είτε φιλικές, είτε επαγγελματικές... Κάθε μία έκρυβε μέσα της παγίδες και όχι πάντοτε εξεπίτηδες. Έτσι είναι η ζωή και αυτοί ειμαστε εμείς οι άνθρωποι... Σαν τα καράβια κι εμείς... Ψάχνουμε το φάρο που θα μας οδηγήσει στην ασφάλεια... Σε μια στεριά δίχως καταιγίδες.... Το πρόβλημα είναι όμως, πώς καμία φορά τα φώτα του φάρου σβήνουν και αντί για στεριά, σώμα και κορμί γκρεμοτσακίζονται στα βράχια... Πόσο εύκολα μπορούν να κρατηθούν οι ισορροπίες ανάμεσα σε μια γυναίκα και δύο άντρες; Κάποιος είναι ο φάρος, κάποιος η στεριά και κάποιος τα βράχια... All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα Κάθε πάταξη αυτής διώκεται ποινικά

Λένε ότι τα τσακάλια κυνηγάνε σε αγέλες... Ότι πολλές φορές είναι χειρότερα από κάθε άγριο ζώο εκεί έξω. Αδίστακτα και επιθετικά... Φθονερά και άκρως ύπουλα... Τι κι αν είσαι λιοντάρι και βασιλιάς, τι κι αν πετάς... Αυτά πάντα θα σε βρίσκουν... Τσακάλια είναι... Δεν μπορείς να ξεφύγεις... Η μήπως μπορείς; Don't copy ©2024-,2025 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.