Yaprak; küçükken, markette annesinden sürpriz yumurta istediği için bulgur reyonuna sıkıştırılıp çimdiklenenler, ilkokul önlüğünün altına eşofman giyip okula gidenler, yeşil silgisini diş izi yapanlar ve kırmızı kapaklı tüm dersler kitabının saman sayfalarını silerken yırtanlar kadar sıradan bir kız çocuğuyken; birlikte büyüdüğü dört çılgın erkek arkadaşı yüzünden akranlarından biraz farklı bir kız haline gelmiştir. Dünyası, on iki yıllık dostları, gamzeli kahramanı Ali, tek ideolojisi 3P (pizza, pijama, pislik) üzerine kurulu bir çılgın, Oğuz, sevgilisini kendi vesikalık resminden bile kıskanan demirli, Gökhan ve notları toplamda bile 100'e ulaşamayan çorap fetişisti tatlı çapkın Sinan'dan ibarettir. Kalbi dördüyle tıka basa dolu, hayatı onlarla rengârenk olduğu için aşka ne inancı vardır ne de ihtiyacı... Ama bir gün rutin (!) hayatı, doğum gününde gelen bir paket ile tümden değişir. Paketin içinde, gizemli bir âşıktan gelen, kızımızın asla giymeyeceği türden gösterişli bir elbise ve içinde de bir not vardır. 'İçindeki prensesi öldürmeye çalışsan da, o can çekişerek içinde bir yerde saklanmayı başarıyor. Bu, içindeki prensese hediyem... Her ne kadar içindeki o yaramaz kız çocuğuna da aynı oranda âşık olsam da...'

İyilik gibi kötülük de bulaşıcıdır. Bazen hayatta kalmak için iyiler de ellerini kirletmek zorunda kalır. Ve bu kişilerin hikâyeleri genelde anlatılmaz. Başlarına durmadan kötü şeyler gelmiş iyi insanlar hayatın kurbanlarıyken biz onlara kötüler demeyi tercih ettik... Her bir hikâye gibi bu da böyle başlamıştı; Kötülükle. *** İnsanların hayatlarını değiştiren anlar vardır; bir bakışla, bir lafla, bir hareketle. Tüm bildiklerini unuturlar. Doğruları yanlış olurken, yanlışları aniden doğru oluverir. İyi veya kötü. Siyah veya beyaz. Karanlık veya aydınlık. Sınırlarda yaşarken tüm bunların bir önemi kalmaz. Sadece bir şekilde yaşamak ve yaşatmak zorundadırlar artık... O gün, o odada kaderleri birbiriyle bağlantılı olan kişilerin hayatı da Atlas Demirdağ'ın dudaklarından dökülen kelimelerle birlikte tamamen değişmişti. "Bir cinayeti çözmeliyiz," demişti soğukkanlılıkla. Ellerini masaya koyup öne doğru eğilmiş, bundan sonra sık sık göreceği yüzleri teker teker incelemişti. "Ama önce..." diye devam etti, yüzünde tehlikeli ve bir o kadar da alaycı olan bir ifade belirirken. "O cinayeti işlememiz gerekecek."