Hiç kapanmamak üzere açılan yaralar, kanamaz. İz bırakır. Ve o iz sonsuza dek geçmez, Yanı başında kalır.

Küllerinden doğan bir kadın... Yeminlerinden vazgeçmeyen bir adam... Ve imkânsız gibi görünen bir aşk. Almira Yılmaz; Çocuk yaşta terk edildiği yetimhanede hayata tutunmayı öğrendi.Her yara,onu biraz daha güçlü kıldı.Sevgiye aç kalbi,aylar sonra onu bağrına basan bir aileyle yeniden umut buldu.Öğretmen olduğunda,çocuklara verdiği sevgiyle kendi yaralarını sarmaya başladı. Yüzbaşı Emir Kozan ise bambaşka bir dünyada büyüdü.Sevgiyle yoğrulmuş bir ailede yetişti ama kalbini vatanına adadı.Disiplin,sadakat ve görev onun yaşam biçimi oldu. Aşk,onun için hep ertelenmiş bir ihtimaldi. Biri geçmişin gölgesinden çalışan bir kadın... Diğeri geleceğini sadece vatanıyla kurmuş bir adam... Aynı gökyüzüne bakan bu iki kalp,bir gün aynı kaderde buluştu. Ama aşk,her zaman kolay bir yol değildir. Bir kadın,kalbini bir askere emanet edebilir mi? Bir asker,yüreğini bir yaraya merhem kılabilir mi? Ve aşk, gerçekten her şeyin üstesinden gelebilir mi? "Zora Sarılmak" Yaraların sessizce konuştuğu,kalplerin birbirine sığınmayı öğrendıği bir hikâye... !!!Kurgu tamamen bana ait olup iznim olmadan çalınması veya farklı isimlerle tekrar yayınlanması sonucu yasal işlemlere başvurulacaktır!!

Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada bir mezar hazırlamış... O benim ruhumdaki bir ölüydü artık.. "Hoşçakal sevgilim." ...

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

Yaşamı boyunca hiç kimsenin onu "tehlikeli" olarak nitelendireceğini düşünmezdi. Eh, hayat bazen hoş olmayan sürprizler yapabiliyordu. "Nefes al," dedi kendine. "Çünkü her an biri gelip onu senden alabilir." Ölüme kapadığı gözlerini bir öncekilerden çok farklı, çok daha karanlık bir dünyaya açmıştı. Tek bir bakışla tüm o renklerin, o sihrin ve mükemmeliyetin ondan çok uzakta, geçmişte kaldığını anladı. Yakında uğruna savaşması gereken tek şeyin canı ile sınırlı olmadığını da anlayacaktı. Belki bu gökyüzü bile olmayan evrende, kalbini verdiği cesaret timsali oğlan, belki de sayısız esir ve acılı ruh. Her biri Alessia'nın büyüsünü ve kılıcını savurması için dualar ediyordu. Yüzlerce Labradorit, Garnet, Sitrin ve Yem edilmiş ruh refaha kavuşacak ya da daha karanlık günler ile karşı karşıya kalacaktı. Alessia ruh yiyen bir imparatoru yerle bir edebilir miydi? Edemezsin demişlerdi. Göreceklerdi.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.