I feel his dirty hands touch me once more and move up higher to my thighs. I try to jerk them away but he locks my arms in his hand above my head as a thousand hot tears leave my eyes. No...no...please... I shut my eyes, not wanting to see this face another time. I shudder in disgust as he brings his lips to my neck and starts kissing me. Suddenly, I hear a groan of pain and I get free of his disgusting hands. I don't feel him on me but I don't dare to open my eyes. Another moan is heard again and a punch. I open my eyes and see him kneeling and bleeding. I watch at the boy who saved me and he hits him hard as more blood floods from his lips and nose. It's so dark and my tears don't allow me to see my angel. My savior moves as his fist connects with his face and my angel's hair glow under the moonlight and I stop breathing. Corbyn? The boy falls to the ground unconscious as Corbyn hits him in the jaw for the tenth time. His eyes move to my glossy ones and without any thought, he comes to me and wraps his arms around my body tightly. And just like that, I start crying harder as I bury my head in his neck and tug hard in this shirt. He doesn't say a word, he just pulls me closer to him and leaves me to surrender to this cathartic cry that overwhelms me. My brain stops working and the only word that exists is 'save'. I open my mouth and after so many weeks, the first words that slip my lips between cries and sobs are "You...you saved me" ----- Amelia is a young girl with a simple life and plans for her bright future. After her parent's death, everything she thought she knew will alter. But actually, all that is about to change when a blonde annoying boy will come into her life and break everything she believed into pieces. And who knows even save her and himself...

E la veten që ta dashuronte, kur gjëja e vetme që duhej të kishte bërë ishte të vraponte prej tij. *** Vështroi detin me dallgë, pastaj diellin që ishte fshehur gjysmë pas reve. Qielli i bronxtë po çahej prej shiut, po lotonte. Ishin lot vetmie, lot të poshtër malli. Mori frymë thellë, mbushi mushkëritë me ajrin që e vriste ngadalë, se çdo frymëmarrje i kujtonte atë që kishte humbur. - Dashuria është si kjo që sheh. E bukur, ka diellin e saj më të shndritshëm, ka edhe shiun më të fortë, dallgët më të ashpra. Dashuria është katastrofë kur s'e jeton siç duhet, një sëmundje e fortë, që edhe pse largohet të lë të lodhur. Dashuria ishte kur njoha atë. Kuptova se kur njeriu dashuronte, nxirrte nga brenda vetes një tjetër njeri, rilindte, krijonte një univers tjetër që t'i përshtatej dëshirave të të dyve. Dashuria ishte të harroje veten e të rindërtoje tjetrin me copat që shkëpusje prej trupit tënd. Ishte të prisje, të lodheshe, e sërish të qëndroje... *** Filluar më 31 gusht 2019 Përfunduar më 20 shkurt 2020

-Sh-shef, ke-kerkoj ndjese. Nu-nuk do t-te ndodhe perseri, - tha nje punonjese me ze te dridhur e me lotet qe i rridhnin ne faqe. -Sigurisht qe nuk do te ndodhe perseri. JE E PUSHUAR! - tha Marko duke bertitur aq shume, saqe te gjithe ndaluan se beri punet e tyre. Por nuk ishte e thene qe ai ta linte me aq. -Merri sendet e tua dhe largohu menjehere nga ky vend! Mos te te shoh me asnjehere qe te çekësh qofte edhe pragun e deres! - bertiti perseri me te njejtin ton zeri e goditi tavolinen fort me grusht. Mund ta shikoja fytyren e tij te inatosur. Nje damar i dallohej qarte te pjesa e ballit nga gjithe ai inat. Shperndau fletet e hodhi te gjitha dosjet qe ndodheshin ne ate tavoline pune, duke bere keshtu qe nje pjese e dhomes te dukej katastrofe. Dhomen e pushtoi nje heshtje e cuditshme dhe e rende. Pervec frymemarrjeve te renda te punonjesve e ngasherimave te vajzes, nuk degjohej asgje tjeter. Ai u largua furishem nga ai vend e u drejtua te zyra e tij. Kaloi fare prane meje, duke bere keshtu qe aroma e kolonjes se tij te perhapej me nje shpejtesi marramendese... Filluar më 31 tetor 2017 Perfunduar më 20 janar 2018

Shkoi pranë tij me hapa të ngadaltë e i qëndroi disa hapa larg, aq sa atij t'i mjaftonte t'i hidhte një shikim trupit të saj nga koka te këmbët e të kënaqej me pamjen që i servirej para. I bëri me shenjë t'i ulej në prehër. Ajo hodhi njëherë sytë përreth si për të kërkuar ndihmë e kur pa se askush nuk e kishte mendjen te ajo, u afrua te mashkulli përballë saj me trupin që i dridhej e me zemrën që i buçiste si e çmendur prej frikës. Uli kokën duke parë orën e saj të dorës e duke numëruar sekondat që kalonin, me shpresën se ato dy orët e fundit ndoshta do të kalonin më shpejt se zakonisht: gjë që doli një zhgënjim total. Ndjeu një dorë që iu vendos paturpësisht në të pasme e menjëherë ktheu kokën drejt tij duke e parë plotësisht e terrorizuar nga veprimi i tij i papritur. Ai, i kënaqur nga reagimi i saj, filloi të lëvizte dorën përgjatë pjesëve të saj femërore e herë pas herë i linte puthje në qafë. Ajo vendosi duart në kraharorin e tij të mirëformuar e filloi të bënte përpjekje për t'u larguar, ndonëse e dinte edhe vetë se nga aty nuk kishte kurrsesi shpëtim. Ndaloi kur duart e tij shtrënguan fort ato të sajat për të mos u larguar. E shikoi në fytyrë e vuri re se ai ishte duke nënqeshur. Afroi kokën pranë veshit të saj e filloi t'i pëshpëriste me një theks francez: -Shhhhh... Është vetëm fillimi...S'ke përjetuar asgjë ma cherie... Filluar më 18 shkurt 2018 Përfunduar më 5 maj 2018

Çfarë do ndodh kur Mizuko do largohet nga vendi që është, nga ferri që ka qëndruar, me kë do takohet dhe si do vazhdoj ngjarja me tej. A do e kuptoj Daisuke gabimin e vet a do filloj te ndryshoj... Pjesa e dyte Pëshpëritja e djallit!

( Vazhdimi I historise Profesori Kriminel Sy Jeshil ). Jeta e saj mori një rrjedh tjetër ndryshe nga ajo që kishte ëndërruar . E braktisur nga ato që nk e priste , nga ato që do i dilte kundër botës për to . Kurse ai vazhdoi jetën sikur të mos kishte përjetuar asgjë. Vazhdoi të jetë në krye të mafieve. Por zemra e tij , që askush nk besonte që ka një të tillë, e kujtonte dhe nk e kishte harruar Historia do kete skena +18 .

-Po beje shume rremuje!, - i tha.Ne ate moment zemra po i rrihte si e cmendur, stomaku sikur po fluturonte, ne gryke iu mblodh nje lemsh. -Mua sme pelqen rremuja, i tha, dhe zeri yt i larte po me shqeteson. Alis spo kuptonte cfare po ndodhte me te. Me mijera pyetje i pushtuan mendjen.Mos valle ishte ai?Kishte shume vite pa e pare. Por ai se njihte, ose ndoshta per momentin.Alis akoma sishte bindur se ishte ai.Ne ate erresire iu afrua dhe ne driten qe i binte ne sy, e njohu, ishte ai. -Andres?!, i peshperiti. Fytyra e tij ngriu. Si kishte mundesi qe ajo e njihte. E kapi prej krahu , e shtrengoi fort dhe e pyeti, -Nga e di ti emrin tim? -Vertet stu kujtova? (Andresi po i veshtronte fytyren e embel, perhumbi pak ne ate embelsi) Jam Alis, nuk te kujtohem? -Ah po, Alis ajo vajza acaruese me zerin e saj shurdhues. -Ej kujdes me fjalet. -Ashtu? -Po, kujdes. -Tani po kam frike. -E di te gjithe ma kane friken. -Por jo une vogelushe. -Vogelushja sat eme.. (ketu Alis e teproi pak, pasi harroi fare qe mamaja e tij kishte vdekur) -Tani sapo i bere gropen vetes. -Epo po mendoj te mos hyj vete, te fus dike tjeter ne grope. Andres po cmendej, ishte me te vertete acruese ajo vajze.Ia gjente pergjigjen cdo gjeje qe ai i thoshte. #1 -albania #1 -crim