'' Dolunay...'' diye fısıldadı Okyanus, gözleri gözlerimde gölgelenirken. '' Yakamozum olur musun? ------------------------------ Okyanus Aslan; deniz gözlü gece adam. Kısa bir sürede hayatımda kocaman yer edinmiş olan, ancak bunu bana bile fark ettirmeden yapan, yalın ve bir o kadar karmaşık olan; doğru ve bir o kadar da yanlış olan adam. Merhametli bir şeytan gibi içime işleyen, nakışlarının izini ise tenime kazıyan; şiir adam. Satırları atlarken nefes almayan, noktalarını çoktan ünleme çevirmiş olan; cesareti yüreğinden taşan, şair adam. Yokluğu rüzgârın nefesi olan, varlığımın en derinlerine esen; soğuk adam. Varlığıyla her bir duvarı yakabilecek olan, külleri korlandırabilecek kadar sıcak; ateş adam. Gri adam ve mavi adam. Siyah adam ve beyaz adam. Okyanus kadar derin ve bir o kadar berrak olan adam. Okyanus kadar tehlikeli ve bir o kadar huzur veren adam. Okyanusun ruhu olan adam. Bir yüzü gerçek olamayacak kadar rüya; diğer yüzü rüya olamayacak kadar kabus olan adam. Varlığıyla titreten, yokluğuyla inciten, inleten adam. İçinde yüzlerce Dolunay Görkem taşıyan ve bundan habersiz olan; tüm gürültüsünün içinde sessiz adam. Okyanus Aslan... Cennetine yükselmek için önce cehennemiyle dost olmayı gerektiren ve cehennemi de en az cenneti kadar çekici olan adam... (YAKAMOZ'UN TÜM HAKLARI TARAFIMCA SAKLIDIR. HERHANGİ KOPYALAMA VEYA BENZETME İBARELERİNDE YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR!) 01.02.2015

Aşk işte bu dediler, bizi gösterdiler. Yaşanılanlar; belki nazardı, belki kader ya da her ikisi... Ben yağmur koydum adını, sen EYLÜL YAĞMURLARI. Sahi neydik biz, eylül yağmurları mı? Sen yağmurdan önceki kara bulut , ben yağmurdan sonraki toprak kokusu. Sizin hiç sol yanınız acıdı mı? Benim on sekiz yıldır acıyor. Peki insan annesini her gün özler mi? O soğuk toprağın altındayken nasıl özlemem ki... Siz deyin toprak kokusu ile kara bulutun hikayesi , ben diyeyim affetmenin zor oluşunun hikayesi. Herkes desin ki bu eylül yağmurlarının hikayesi...

"Geçmişin izleri yüzünden sevgiye ve aşka inanmayan bir adamla en büyük hayali gerçek bir aşk yaşamak olan genç bir kızın,sırlarla dolu hikâyesi.'' Melisa, 17 yaşında bir lise öğrencisidir. Zorluğa dair hiçbir şey bilmeyen, bu yaşına dek el bebek gül bebek büyütülen, içinde kötülüğe dair hiçbir şey olmayan Melisa'nın hayatı sürekli ev ve okul arasında geçmektedir. Ta ki beklemediği bir anda, tesadüf eseri karşılaştığı bir adam tarafından hayatı tamamen değişene dek. Kendini en büyük hayalinin gerçek olacağı bir masalın içinde sanan Melisa, yaşadıklarının aslında bir rüya olduğunu çok geç olmadan fark edecektir. Ateş, 23 yaşında sert mizaçlı bir adamdır. Zoru çok iyi bilen, bu yaşına dek bir şeyleri kazanmak için çabalayan, dünya üzerinde sevgi diye bir kavramın olmadığına inanan soğukkanlı biridir. Kendi geçmişini unutmaya çalışıp yaşadığı izleri hafızasından silmeye çalışırken karşısına çıkan geveze bir kız tüm duygularını altüst eder. Birbirine bu denli zıt iki karakter. Onlar Ateş ve Su. Biri yakmak için var. Bir diğeri söndürmek için. Peki bu savaşı hangisi kazanacak? Ya da zoru başarıp, birlikte kazanabilecekler mi? "Sana en başında bana göre olmadığını söylemiştim ufaklık.''

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."