Οι καταιγιδες του φθινοπωρου ερχονται απο εκει που δεν το περιμενεις. Το ιδιο ξαφνιξα θα μπει και η Αννα στη ζωη του Ορεστη ενα φθινοπωρινο βραδυ που η βροχη φανηκε σαν να ξεκινησε απο το πουθενα... Το ι διο απροσμενα ομως θα τους χτυπησει την πορτα το παρελθον... Ενα παρελθον γεματο πονο και οδυνη και για τους δυο. Θα μπορεσει η αγαπη τους να το αντιμετωπισει και να γιατρεψει τις πληγωμενες τους καρδιες ή θα τελειωσει οσο απροσδόκητα ξεκινησε... σαν φθινοπωρινη καταιγιδα που ερχεται και φευγει; Cover made by BlueFoxTattoo

Η Μαρίνα, μία επιπόλαιη και απερίσκεπτη δημοσιογράφος θα κάνει ένα λάθος που θα της στοιχίσει την καριέρα της... ο μόνος τρόπος για να κερδίσει πάλι την δουλειά της είναι να φέρει στο κανάλι ένα θέμα που θα κάνει πάταγο! Άθελα της, θα μπλεχτεί στα πόδια ενός μυστηριώδη, μοναχικού συγγραφέα και θα νιώσει αισθήματα πρωτόγνωρα... Ο Αλέξανδρος Μαυρινός προσπαθεί εδώ και καιρό να ολοκληρώσει το βιβλίο του, όταν επιτέλους καταφέρνει να βρει την χαμένη έμπνευση του, εμφανίζεται μπροστά του εκείνη και αναστατώνει περισσότερο την ήδη τρικυμιασμένη ζωή του. Νιώθει να πνίγεται... το παρελθόν ξυπνάει και η αιτία είναι εκείνη! Και οι δύο θα προσπαθήσουν να μείνουν μακριά ο ένας από τον άλλο... Η ησυχία, η ηρεμία και η γαλήνη που αναζητούν θα αλλάξει μορφή και σύντομα όταν οι χτύποι της καρδιάς γίνουν δυνατότεροι, θα καταλάβουν ότι όλα τα υπόλοιπα είναι υπερεκτιμημένα...

Καλοκαίρι στην Ελλάδα, νησί όλα ήρεμα μέχρι που... μπουκάρει ο Βικτώρ με τη μαύρη του Maserati και το ψυχρό βλέμμα που κρύβει έναν ωκεανό αίματος και ενοχών. Ηρωίδα: Η Λυδία. 24 χρονών. Δουλεύει σε ένα παραλιακό καφέ, σερβίρει καφέδες με χαμόγελο και αλμύρα στα μαλλιά. Όλοι την ξέρουν, κανείς δεν την ξέρει. Ένα πλάσμα γλυκό, αλλά με μια θλίψη που δεν έχει ακόμα εξηγήσει. Ο Βικτώρ: Ρώσος μαφιόζος, σκληρός, παγωμένος, με βλέμμα που κόβει σαν γυαλί. Ήρθε για "διακοπές", αλλά στην πραγματικότητα προσπαθεί να ξεφύγει από την ένοχη ζωή του. Δεν θέλει έρωτα. Δεν θέλει να εμπλακεί. Μέχρι που είδε εκείνο το κορίτσι να γελάει πίσω από ένα ποτήρι φραπέ...

Η ΑΓΑΠΗ ...Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928) Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι. Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος, κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Αυτός που είναι αιώνιος,παντοτινός.Κάποιος που στοχεύει στη δύναμη και τον πλούτο.Η επιτυχία το κίνητρο και η απόκτηση αγαθών, η ανταμοιβή.Το αποτέλεσμα όμως?... μοναξιά μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπους. Ανάμεσά τους και ένα Κρίνο, γεννημένο απο το γάλα της Θεάς Ήρας που έτρεξε στη γη,σύμβολο αγνότητας και ομορφιάς... ικανό να κάνει ένα Δάντη,να εκραγεί!

Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις. Oscar Wilde, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας

Ο Νίτσε θα πίστευε μόνο σε έναν Θεό που θα ήξερε να χορεύει...Η Γκράχαμ θεωρούσε πως οι μεγάλοι χορευτές δεν έιναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής,αλλά του πάθους τους...Και ο Μπράουν έλεγε πως η ευκαιρία χορεύει με εκείνους που είναι ήδη στη πίστα...Η Νέλη της ιστορίας όμως χόρευε αντί να μιλάει, γιατί για κείνη η μουσική ήταν μικρές ιστορίες και ο χορός η ζωντανή απεικόνιση...Και έτσι στη ζωή θα τους παρέσερνε όλους σε ένα ρυθμό που κανείς δε θα αντιστεκόταν!!!

Το ''Ποτέ'' είναι μια λέξη όπως τα ζάρια.Ρισκάρεις κάθε φορά που τη λες!

ΗΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ...ΓΙΑΤΙ? 4 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΨΑΧΝΕΙ, 4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ... ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ Η ΜΟΙΡΑ ΘΑ ΤΗ ΦΕΡΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ. Ο ΘΥΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΟΛΙΣ ΜΑΘΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ... Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΩΣ ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ...

Οι διακοπές της παρέας στο κυκλαδίτικο νησί κυλούν ήρεμα μέχρι ο ερχομός του όμορφου Σουηδού να φέρει τα πάνω κάτω...