" O zaman tek bir çare kalıyor!" Dedi ordan bir aşiret üyesi. Ve başka bir aşiret üyesi son noktayı koydu. Ki koymaz olaydı " Berdel!" Dedi bağırarak. Herkes sessizdi. Etrafta sadece kadınların ağlama sesi ve fısıldaşma sesleri geliyordu. " Ne?" Dedi babam inanamayarak Maran'a. " Kimle kim arasında olucak aklını mı kaçırdın?" Diye devam etti. Maran Ağa'nın gözleri hafifçe etrafta insanların içinde gezindi. Azad abime takıldı gözleri. Azad abim bir işaret vermişti. Ne olduğunu anlamamıştım. Kaşını kaldırmıştı işaret olarak. Evet dışardan bakılınca normaldi. Ama bu bir işaretti. Emindim. Maran Ağa gözlerini abimden çektiği gibi babama baktı. Yüzüne alaycı bir ifade yerleşti, sonra bu alaycı ifade nefrete dönüştü. En sonda yavaşça salonun ortasında heykel gibi durmuş bana döndü bakışları. Baktı, baktı, baktı. Yüzündeki alaycı, nefret dolu bakışları silinmişti. Aksine daha sakin, güzel, saf ama bir o kadarda bir şey yapıcakmış gibi bakıyordu bana. Gözleri benim gözlerimden ayrılmazken söylediği şeyle kanım dondu. " Ben ve Ahsen arasında gerçekleşecek!"

Abimin arkadaşından hoşlanırken hayatın bana neler getireceğini bilemedim. Hata yaptığımı fark ettiğimde ise farklı bir şehire gittim Üniversite için, dönme vaktim geldiğinde bir terslik vardı. Tek başıma ayrıldığım İstanbula yanımda masum bir bebekle döndüm. işte benim hayatım tam da bu anda başladı. :)

Gözleri benim mavi harelerime tutundu, "Neden, her cümlenin sonuna o kelimeyi getirmek zorundasın?" Kaşlarımı çatıp, "Neyi?" Tek nefeste, "Abiyi?"dedi. "Nasıl, anlamadım?" "Şöyle olsun Cem abi, böyle olur Cem abi, nasılsın Cem abi.Abi de abi. O kelimeyi kullanmayı kessen mi diyorum artık Eylül?" 🥀 'Klasik bir mahalle kurgusu.' Bu bebek benim ilk kalp ağrım...