Sarp: Güzelsin Bilinmeyen numara: Ama sen beni hiç görmedin Sarp: Evet, görmedim Sarp: Bu yüzden bana güven Sarp: Çünkü güzellik yalnızca dış görünüşle ilgili değildir benim için Sarp: Bir insanı güldürebiliyorsan güzelsindir, bir insanı olduğu ortamdan bambaşka bir yerde hissettirebiliyorsan güzelsindir Sarp: Ve bir insana hiç hissetmediği bir duyguyu hissettirebiliyorsan Sarp: İşte asıl o zaman güzelsindir

(Tamamlandı) Yıllar önce yaptığınız 'çocukça' bir anlaşma hayatınızı en fazla ne kadar değiştirebilir? ''Anlamıyorsun ki. Ben ne dedim az önce? Sanki o dört duvarın arasında da benimle mi olacaksın?'' ''Olurum.'' -'Ne?!' Aziz'in bu net ve hızlı cevabı karşısında Birce'nin ağzından sadece bu iki harf dökülebilmişti. ''İstediğin bu değil mi? Olurum işte.'' ''Aziz ne dediğimin farkındasın değil mi? 30 yaşımıza geldiğimizde evime çökmenden bahsetmiyorum. Evlilikten bahsediyorum. Bir insanla aynı evi paylaşmaktan. Ev arkadaşı olarak değil. Evli bir çift olarak.''

Umut Çağlayan. Bu isim benim çocukluğum. İlk kalp çarpıntım, ilk acım, ilk yaramdı. Bana hem, ömrüm boyunca kimsenin veremeyeceği güveni veren, hem de bana ömrüm boyunca insanlara güvenemeyeceğimi öğreten kişiydi. O benim zaafımdı. Çoğu zaman gözlerime dolan yaşların sebebiydi, hiçbir şey yapmadığı anlarda bile. Çünkü o bir kere yapacağını yapmıştı ve dahasına gerek kalmamıştı. O benim en güzel yıllarıma ihanet lekesini süren bir zalimdi. Hem de hala kalbimi hızlı hızlı çarptırabilen aşık olduğum zalim.

Kavin: Hiç mi düşünmedin? Hiç mi acımadın? Kavin: Bana bunları yaparken gelmedi mi aklına, o okulda deli gibi üstüne titrediğin kardeşin? Demedin mi benimde kardeşim var, ona yapsalar ne yapardım diye? Kavin: Demedin mi lan?! Demedin mi?! Kavin: Aslında biliyor musun? Salaklık bende. Kavin: Beni annem babam sevmemişti, sen mi sevecektin. 0535*****: Küçük... 0535*****: Yanlış numara *Görüldü* ~ Altay: Seni annen baban sevmedi Altay: Ama ben çok seveceğim.

Bu bir bağımlının değil, bağlılığın hikayesi... Aykut'un en yakın arkadaşı, Mısra'nın en yakın arkadaşını aldatınca metal bölümü sınıfı ve ressamlık bölümü sınıfı arasında düşmanlık kaçınılmaz olmuştu. 5000 kişilik lisenin acımasız reisine kafa tutan Mısra, Aykut'un acımasız olduğu tarafı öğrenmiş, ona yardım etmeye başlamıştı. Başına geleceklerden bir haber fedakarlık yapıyordu garibim. Çünkü neden yapmasındı? O Mısra Türkmen'di, dediğini yapar, istediğini alırdı. Aldı da. O Aykut reisse, ben de Mısra reisim diyerek çıktığı yolda reislerin savaşı neye dönebilirdi ki, aşktan başka? Bu savaşın galibi ne ressamlık sınıfı oldu, ne metal sınıfı... Bu savaşın tek bir galibi vardı, o da AŞK...

Esin: Koskoca iki yıldır beni seviyorsun ve ben bunu fark etmedim mi? 0543**:Fark etmedin. 0543** :Fark etmeyeceksin. 0543**:Gözünün içine bakıyorum kalbimden taşan aşkı biraz da olsa hisset diye. 0543**:Yanındayken elim ayağıma dolaşıyor, ne yapacağımı bilemiyorum. 0543**:Sakarlaşıyorum, konuşursam saçmalarım diye konuşamıyorum bile. 0543**:Anında her şeyi anlayan, millete tavsiyeler yağdıran sen beni anlayamıyorsun. 0543**:Biri sana göz ucuyla bile baksa fark edip oo beni kesti diye dalga geçtiğin halde 0543**:2 yıldır gözü senden başka kimseyi görmeyen beni görmüyor o dünyanın en güzel kahveleri. 0543**:Olsun Esin'im. 0543**:Ben senin beni sevmeyişini bile seviyorum.

Adı üstünde diyebileceğim bir hikaye. Suskun. Çünkü herkes aşkını konuşurdu, herkes sizi görürdü. Ama onlar öyle değildi. Gereksiz bir düşmanlık yüzünden kardeşleri ve sevdiği erkek arasında kalan Beste, ne sevdiği erkekten vazgeçebildi, ne kardeşlerinden. Kavgayla başlayan ilişkileri yine bir kavgayla bitişe sürükleniyordu. "Biz 5000 kişilik bir lisede 2 kişilik yalnızlar şehri kurduk. İsmini de Suskun'lar şehri koyduk. 5000 kişide 2 kişi bu küçücük şehirde yaşadık. Şehrin etrafına kalın duvarlar ördük, kimse bizi görmesin, kimse bizi duymasın diye. Şehrimiz karanlıktı, güneş tepemize doğmuyordu ama onun gözleri şehrimizin tek ışık kaynağıydı. Kimse bizi duymadı, gözlerimizle konuştuk. Kimse bizi görmedi, yaptığımız şehri bile herkesten sakladık." Başlangıç tarihi: 08.12.2020

Irmak, 14 Şubat'ın özel bir gün olduğuna inanır ve o gün bir randevuya çıkmanın nasıl bir şey olduğunu merak eder. Ama hiçbir zaman Sevgililer Günü'ne sevgili denk getirememiştir. Hayatına birini almak ve âşık olmak istemediği bir dönemde sadece bir gün için randevuya çıkmanın iyi bir fikir olacağına inanarak internete Sevgililer Günü için bir ilan verir. Ancak ilk aşkı ilana başvurduğunda işler, Irmak'ın kontrol edemediği kadar karışır ve kalbinin etrafına ördüğü buzdan duvarlar hissettiği sıcak hislerle tehlikeye girer. Semih: Eğer o saçma ilanı kaldırmana yardımcı olacaksa değerlendirmeye alınmak istiyorum Irmak: Ne? Semih: Yazdığımı okudun Semih: Adayım

Belki hataydı, belki yanlıştı, belki imkansızdı ama aynı zamanda da o kadar doğru ve o kadar güzeldi ki. Birini görmeden, sadece hissederek sevmek... Sanırım, gerçek olan buydu. Yaşamak, nefes almak hatta gerçekleştirdiğim tüm yaşamsal faaliyetler...hepsinin sebebi buydu.

Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )