Seninle Olmanın En Güzel Yanı Seninle olmanın en güzel yanı ne biliyor musun? Elin elime değmeden avuçlarımı terleten sıcaklığını taa içimde hissetmek. Seninle olmanın en kötü yanı ne biliyor musun? "Seni seviyorum" sözcüğü dilimin ucunu ısırırken her konuşmamızda boş yere saatlerce havadan sudan söz etmek. Seninle olmanın en heyecanlı yanı ne biliyor musun? Aynı şeyleri seninle aynı anda düşünmek birlikte ağlamak gülmek. Ve buradayken bile seni çılgınca özlemek... Seninle olmanın en acı yanı ne biliyor musun? Seni hiç tanımadığım bir sürü insanlarla paylaşmak. Senin yanında olan, seninle konuşan herkesi çocukça kıskanmak.

Nabzına baktım zayıftı ama ölmemişti iki yerinden vurulmuştu çok kan kaybediyordu. Yardım çağırmam gerekiyordu ama telefon burda çekmiyordu bile. Sonra biri kolumdan tuttu korkudan bağırdım. " Kim...kimsin sen" askerdi konuşan. " Benim adım Leyla merak etme sana yardım edeceğim ama telefon burda çekmiyor. Gidip yardım bulmam lazım" bana baktı nefes alış verişi güçlük çekiyor gibiydi yarası ağırdı uyanık olması mucize gibi bir şeydi. "Şimdi izin ver gidip yardım getireyim" ayağa kalkıp gidecekken yine tuttu beni "Buraya nasıl geldin bilmiyorum ama burda kolay kolay kimseyi bulamazsın kumral kız " Benim kumral olduğumu bu karanlıkta nasıl görmüştü..... Binbaşı Kerem Öztürk & Leyla Seyhan

Sene 1992, ülke sağ ve sol çatışmasının izlerini hâlâ taşıyorken henüz yoluna girmiş bir düzen yoktur. Bu çatışmanın içerisinde aynı evde doğup büyümüş olan Firuze ve Ecevit birbirlerinin tek ve en sevdiği oyun arkadaşıdır. Yetişkinlerin kavgalarının ötesinde, boya kalemleri ve oyunlarıyla büyüyen iki çocuğun doğarken beraber yazılan hikayeleri; bir doğum gününde sert bir silgiyle silinir, hiç var olmamış gibi koparlar birbirlerinden. Silgi yazıyı siler, kağıdı hırpalar ve Ecevit bir ailenin avucunun içinde yok edilir. Suçlar ve cezalar. Cezaları yalnızca suçlular mı çeker? Silgi yazıyı siler, leke bırakır ve Firuze en sevdiği oyun arkadaşını kaybeder. Suçlananlar ve cezalandırılanlar. Suçlular sadece yetişkinlerden mi çıkar? Firuze Akın ellerinde fırçalar, karşısında tablolarla yıllardır oyun arkadaşını beklemektedir. Seneler sonra aynı sayfa açılır, silgi de kalem de tek kişinin eline düşer. Ali Ecevit Tarhan, yazıp silmek için yok edildiği o yere geri döner. *** "Firuze sen benim çocukluğumsun," Gözleri derin bir şefkatle bana bakıyordu. Konuşan Ecevit'ti. Onu evvelden tanıyordum. Gözlerindeki şefkat avucunun içine düştü, un ufak edildi. "Firuze sen benim çocukluğumun katilisin," dedi acıyla, nefesini keskin bir bıçak kesti, o bıçağı ben tuttum sandım. Konuşan Ali Ecevit Tarhan'dı. Onu yeni tanıyordum.

Mirza semtin ağır abisiydi yanı da ona eşlik eden dört yoldaşı vardı bu yolda Baran,Hakan,Çetin birde onlardan küçük Ali. Semtin insanı Mirza'ya reis lakabını takmışlardı kendiceleri ile ama Mirza hiç bir zaman bu lakabı kullanmadı ama semten bir bu lakabı duysa dönüp bakardı. O kendince semtin halkına yardıma koşardı bu dört kişi ile sert görünümün altın da merhameti hep ağır basardı. O yüzden ağır abi takılırdı. Ama bir de rakı sofrasın da Çakır keyif olduğun da dil çözülürdü ağır abini onu anlatın da uzaklara dalardı. "İsmi gibi bal gözlü kız." Di onu lakabı da. Onu en son yedi yaşındayken görmüştü Mirza daha on yaşın da aşkı o zaman ilk kıpırtıların kalbinde hissetmişti. *** Balım ise İzmir'in sayılı ailelerinden biriydi iki yıl öncesine kadar. Ama bu son iki yılını Annesin gençliğin geçtiği semt geçirmişti Pamuk ninesin İstanbul'da ki bu eski Rum semtine gelmişti. Semtin halkını severdi Balım aile ortamın severdi aslın da o sıcaklığı. Ama bu semt geldiğin de daha en son yedi yaşındaydı tek hatırladığı şey zihinide ki o küçük esmer erkek çocuğuydu. Balım o çocuğu hiç unutmamıştı ama bu semt gelince sürekli onunla karşılaştığı zaman zihinde oluşuyordu. O çocuğun kim olduğun çok merak ediyordu. Bir gün elinde tutuğu fotoğrafta o esmer çocuğu gördün de zihinde ki o çocuk olduğun nerden bile bilirdi. **** Burada ilk yazılan kitaptır ÇOCUKLUK AŞKI.. Çalınma ve alıntı kopyalama sonuç ilgili yerler başvurulacaktır. 23.05.2018 başlangıç NOT: mahallenin ağır abisi isim değişikliği olmadan öncesindeki başlama tarihidir şimdi düzenlenmede.

"Hiç ölmek istedin mi?" Beklemediğim bu soru karşısında ilk önce şaşırmış sonra kıkırdamıştım. "Neden güldün?" Oturduğum yerden kalkıp eğilerek reverans yaptım. "Karşınızda defalarca intihara kalkışan bir kız var bayım." Suratı ifadesizdi fakat umursamadan yerime oturdum. "Neden hala yaşıyorsun?" "Birazı acemiliğime geldi, birazı kurtarılmışlığıma." Bu ikilinin aşkını ve acılarını okurken, kaderin cilvesinin sahiden de bu kadar merhametli olup olmayacağını merak edeceksiniz. Aynı kadere içinizden küfürler de etmek isteyeceksiniz. Bu hikaye herkesin kendinden bir parça bulacağı ve hayatı sorgulatacağı izler taşıyor, Eylül'ü okurken kendinizi sevecek, kendinizi teselli edecek, belki de kimsenin göremediği yaralarınızı onunla birlikte selamlayacaksınız. Kitabın tüm hakları noter onaylıdır, kopyalandığı taktirde yasal işlem başlatılacaktır. © Tüm Hakları Saklıdır. | ©All Right Reserved. Tarafım dışında kopyalanamaz, çoğaltılamaz, paylaşılamaz.

Can çıkmayınca huy çıkmaz derler ya hani, Sarmaşık pastane sayesinde tanışan çiftte bu tanıma uyuyorlardı. İkisi de birbirinden inatçı, ikisi de zıt karakterli. Hiçbir ortak noktaları yok ikisinin de. Ya da var ama inatlarından inkar ediyorlar. Tek inkar edemedikleri sarmaşık misali kalplerini saran aşkları.

Bir mahalle. İki kadın. Ve yavaş yavaş içeri sızan yepyeni bir hayat... Hüma ve Miray, geride bıraktıkları onca karmaşadan sonra küçük bir mahalleye taşınırlar. Yenimahalle; sokaklarında çocuk kahkahaları, balkonlarında çiçekler, pencerelerinden umutlar süzülen bir yerdir. Burada, tozlu raflardan silinmiş bir hayalin peşindedirler: Bir pastane. Küçük bir dükkan, büyük bir başlangıç. Ama bazen hayat, tam da en sessiz anlarda başlar. Fırın kokularının arasına anılar karışır, mahalleye sinmiş sesler kalbin içine işler. Camdan içeri yalnızca güneş sızmaz; geçmişin gölgeleri, geleceğin ihtimalleri ve belki... bir çift göz de o camın ardında bekler. Bu, acele etmeden anlatılan bir hikâye. Yavaş yavaş. Tıpkı mutluluk gibi...

💫💫💫 "Gülüşün diyorum, hayatımdaki en kıymetli şey. O yüzden esirgeme onu benden." 💫 💫 💫 ⚠ Kaldırılan bölümler minik değişiklikler haricinde kurgu hiçbir şekilde değişmeden ve ilk acemilik eserim olarak yeniden yayınlanıyor. Bunlar göz önünde bulundurarak okunursa sevinirim. Keyifli okumalar :) #ömrüm 1 #çocukluğum 1 #manolya 2 #kalbim 2

*Asker Kurgusu* Güneş Milan Aksu, annesinin günlüğünü okuyarak babası hakkında herhangi bir bilgiye ulaşarak onu bulmak ister. Fakat günlüğü okurken babasının bordo bereli bir asker olduğunu üstüne bir de bir abisi olduğunu öğrenir. O da babasını bulabilmek için babası gibi bordo bereli olur.

Devrim Karaoğlu hayatımdaki yangını görüp de sessiz kalmayan ilk kişiydi. Beni sevmeyen, hatta bunu belli etmekten çekinmeyen komşum olan bu adam, yangınıma sessiz kalmamıştı. Belki de Devrim Karaoğlu haklıydı. O bir kurt ve ben bir kuzuydum ama Devrim Karaoğlu bu kuzuyu avlamak yerine koruyordu. "Benim için titreyen her nefesine yemin olsun ki, seninim.." ~ 28.07.19