İnsanlar DM kutumu dolduruyor, sırlarını anlatarak rahatlıyorlar. Çünkü ben hiç kimseyim. İnstagram'daki anonim hesaplardan sadece biriyim ama insanların işine gelirim.

Okyanus mavisi gözlerinin içerisinde kaybolmak isterken kendimi tamda orada buldum. "YÜZBAŞI KARAY!" Adını duyduklarında tüyleri diken diken olur, yüzünü görenlerin hepsi ölüdür. Rüyalarında rengi olurdu; siyah, beyaz, mor ve gri. Benim rüyam tam olarak siyahın en koyu tonlarında. Savaş bitmedi. Sadece perde değişti. Binalar kül, şehirler enkaz... Gökyüzü karanlık. Ama o hâlâ ayakta. Silahı elinde, künyesi boynunda. Yüzbaşı Karay için emir yok, birlik yok, komuta zinciri yok. Sadece hayatta kalması gereken bir gece ve gerçeği öğrenmesi gereken bir kâbus var. Birde sevdası... Her adımda pusuda bir düşman. Her gölgede eski bir sır. Ve rüyalar artık sadece uykuda gelmiyor. Kurşunların, ihanetin ve karanlığın hüküm sürdüğü bu dünyada, ya uyum sağlarsın... ya da unutulursun. Hazır mısın? Çünkü bu bir rüya değil. Bu, son savaş. Kitabın tüm hakları / bu1yazar adlı kullanıcıya aittir

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

PUKKA YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLMUŞTUR. 3 KİTAPLIK BİR SERİ OLUP, 1. KİTAP BURADA YAYINLANACAKTIR. Doğduğu ilk gün yetimhaneye bırakılan Rüzgar, hayatı boyunca bir şeylere ve birilerine bağlanmaktan kaçınan, soğuk bir tiptir. Aynı yetimhanede büyüdüğü yaramaz bir kız çocuğu dışında da bağ kurduğu kimse yoktur. Yaşı dolduğu için yetimhaneden ayrılmak zorunda kalan Rüzgar, her seferinde beraber kurtulmaya söz verdiği kız için geri döner. Yine rutin ziyaretlerinden birinde kızın ailesi tarafından yetimhaneden alındığını öğrenir ve bir daha ondan haber alamaz. Senelerini ondan bir iz bulmak için araştırarak geçirirken bir gün, gizemli bir numara doğum gününü kutlar. Çok geçmeden Rüzgar, bu numaranın yetimhanede beraber büyüdüğü kız olduğunu anlar ve kızın içinde bulunduğu zor durumu öğrendiğinde onu kurtarmak için anlaşmalı bir evlilik yapmayı teklif eder. İkisi, aynı soyadını paylaşan, evli ev arkadaşları olacaktır. "Seni seviyorum. Hep sevdim."

Hayatındaki neredeyse her şeyini yitirmiş, bir umut kırıntısına takılıp onun peşinden cehenneme yürüyen bir kız. En sevdiği insanı bir kumpasta kaybedip intikam almaya yemin etmiş bir adam. Ve onlarla Tria'da kukla gibi oynayan bir Hayalet. Bu şehirde istediğiniz kişi olabilirsiniz. Benliğinizi terk edip yeni bir başlangıç yapabilirsiniz. Ama uymanız gereken tek bir kural var. Buradan çıkamazsınız. Kapak tasarımı için Lady_sessiz 'e teşekkür ederim. ❤ UYARI: Bu hikaye kendine zarar verme, ölüm, cinsellik, kan ve şiddet içerir. Etkilenecek insanlar lütfen okumasın şimdiden teşekkürler.

izmarit: özür dilerim. (14.20) izmarit: şimdi, senden aldıklarımı, (14.20) izmarit: sana verme vakti sevgilim. (14.20) izmarit: ben seni çok sevdim. (14.20) ‼️ İzmarit 2019 yılında yazılmış texting bir hikâyedir ve o zamana göre yazılmıştır. 2024 yılında kitaplaştığında SİL BAŞTAN bir şekilde yazılmış ve öyle kitaplaşmıştır. Kibrit Wattpad'de hiç yazılmadı, direkt basıldı. Haliyle buradaki formatıyla kitap formatı arasında ne texting ne de düzyazı olarak bir benzerlik yoktur. ‼️

"Hşt! Numaranı versene." Ay bu odun kim kız! Betül'e doğru eğilip kısık sesle; "İnsan pat diye bir insandan numarasını ister mi kanki?" "Kızda cevap vermiyor korkuyor mu ne?!" Bana kaş göz yapan Betül kuşuma "Ne diyorsun yaa ,anlamıyorum." dedim. "Kızım sana diyorum sana!" diyen hödük beyin sesi tam arkamdan daha yakından gelirken irkildim. Kafamı adeta bir çocuk mezarı kadar büyük ayaklarından kaldırıp ; "Bana mı diyorsunuz?" "Kızım senden başka numarasını isteyeceğim kız mı var?" "Rüveyda ben buna dalarım kardeşim." diyen kankime o iş bende bakışımı atarak Ayağımı bankta dışarı çıkarttum. Çocuğun karşısında dikildim ve;" Defol git kendi çöplüğünde öt! Pis saygısız." Yanındaki serseri grup dalga geçer gibi beni süzerken; Betül avına bakan aslan gibi onları inceliyordu. "Gidin buradan!" "Hemen yan banktayım güzelim." diyerek yan banka ayağını ayağının üzerine atarak oturdu gevrek gevrek gülerek bize bakıyordu. En iyi bildiğim şeyi yaparak... . . . Tevâfuk bir hikayenin sonu ne kadar mutlu bitebilir...

Bardaktan boşanırcasına yağan yağmurun altında durmuş, içindeki alevi söndürür umuduyla bekliyordu. Hisleri, hissizlik çukuruna gömülmüş, bir daha geri çıkmamazcasına direniyorlardı. Evet! Şu an hissettiği tek şey hissizlikti. Öğrendiklerinin gerçekliği yüzüne çarpmış, önce yoğun bir şok dalgası bedenini esir almış ve daha sonraysa içini boşluk ele geçirmişti. Bütün hayatı, küçük bir vesvese üzerine inşa edilerek her yıl daha da, daha da çürümeye mahkûm edilmişti. Hissetmek istiyordu. Kızgınlık, öfke, üzüntü, hüzün,dehşet, çaresizlik... Hissedemiyordu. Ruhu boşluğa sıkışmış, kurtulamıyordu. Önünde sonsuzluğa uzanan mavi suları izledi uzunca bir süre. Hiçbir şey düşünemiyordu. Yaşadığı, cehennem misali hayatının sırrı gözler önüne serilmiş, geri saklanmaya niyeti yoktu. Kapak için @yagmurdogruoglu'na teşekkürlerimi sunuyorum..

Okulun ilk günü güneş tepeme vururken ben onun gözlerindeki karanlığa dalmıştım o gözler için nelerimi vermezdim ki?

Kitap kapağının tasarımı: @-mahbub'a aittir * "Hayatımı değiştireceğini nereden bilebilirdim ki " hala bu durumda olduğumuza inanamıyordum. Şu an başım onun omuzlarındaydı. "Bilseydin yine de gelir miydin yanıma?" Cevabını bildiğini ikimizde biliyorduk. " Cevabını bildiğini ikimizde biliyoruz." Bakışlarını bana çevirip muzip bir gülümseme ile " Belki senden duymak istiyorumdur " Neden ona hayır diyemiyordum. "Koşul her ne olursa olsun yeniden koşa koşa gelirdim."