Herkesin bir hayali vardır... Gerçekleşmesini ümit ettiği, hayatın sıkıcılığı ve acımasızlığı ruhunu daralttığında sığınabileceği bir hayal dünyası. Umudun kaptanı olduğu bir gemide hayal ettiklerimize ve dilediklerimize ulaşmak için yolculuğa çıkarız kimi zaman... İnsanı gerçeklerden daha çok hayal ettikleri bağlar hayata... Ama bazı hayaller vardır ki gerçekleşmesi için ne umut ne de heves beslersin içinde... İmkansız olmasının verdiği acı öyle yakar ki yüreğini gerçek daha az acı vermeye başlar sana... Hayatın hiç bir zorluğu bu hayalin gerçekleşmemesi kadar yıkamaz seni... İMKANSIZ OLANI SEVMEK, hayallerini katletmek ve umutlarını öldürebilmektir. İMKANSIZ OLANI SEVMEK, hayata umutla değil acıyla bağlanmaktır. İMKANSIZ OLANI SEVMEK, kader değil, hiç bitmeyen bir cezadır. Bu hikayede imkansızı başaran bir genç kızı ve intikamını almaya yemin etmiş efsane savaşçı KARAHAN'ı okuyacaksınız...

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.