"Öğretmen Hanım beni şaşırtıyorsunuz" alaylı sözlerine boşça baktım "Önce beylik tabancası şimdi çakı" dediğinde sessizliğimi sürdürmüştüm. Ensemde bağladığım şalın bir ucunu sağ omzumdan öne getirip bağladığım uç kısmından kumaşa kesik attığımda bana dikkatlice baktığını gördüm. Ben ise bakmamakta ısrarcı az önceki yaşananların üzerime sindirdiği korkusuyla şalımı uğraşlar sonucu kesip çakıyı çantama bıraktım. "Korkulacak bir durum yok" sözlerini işittim lakin duymuyordum da. O an öyle bir duygunun girdabındaydım ki emin olduğum duygulardan bile emin değildim. Elimdeki yamuk yamuk kesilmiş kumaş parçasını koluna sarmak için uzatmasını işaret ettiğimde az önceki alaylı tebessüm yüzünden silinmişti. Kolunu uzattığında diz kapağının birkaç santim yukarısında kumaşı bağlarken telaşıma karşı "Korkmayın ölmeyeceğim" sözleri kalbime keskin bir ok sapladı. Atacağım düğüm yarıda kalmış gözlerim sözlerindeki etili kalmıştı. Birkaç saniye haram olduğunu bile bile tepkisiz kırık bir kalple bakmıştım. O kısacık sürede içim içimi yemişti. "Şaka..." alayla kıvrılan dudakları bakışlarımı kaçırırken ikinci düğümü attığım da "Hem daha içilecek çay sözüm var" demişti. Geriye attığım bir adımla aramızda oluşan mesafeyi aşmıştım. "Doğru..." diye titrek bir nefesle kelimeler dökülmüştü. "Çay sözünüz var, üsteğmen" demiştim. Buruk bir tebessüm dudaklarımda yer etti. İnsan geleceğinde neler olacağını bilemezken gözlerime dokunan gözlerde ben, bir gelecek görmüştüm. Küçük bir kız çocuğu, esmer yağız bir oğlan çocuğun geleceğini gördüm. Bize ait yarını, üzüm karası gözlerinde bir dünya. Ben gözlerinde yarınımızı görmüştüm... . . . 🌿

"Benim değil. Koruduğun inancının muhafızısın." dediğimde aniden gözlerime baktı. Bir kılıç kadar keskindi bakışı. Gülümsedim. Kaşları çatık hayretle bakıyordu. Benim varlığımı algılıyormuş gibi. Şaşırmış gibi.. .........

Bitmeyen acılar silsilesi.Yıllardır yanan özlem ateşi. Gitmeye çalışan,susmayan yüreğin sesi. Uğruna şehîd olunan Rabb`in Şühedâ`sı hepsi. Gel. Birlik olma vakti Şimdi tut o güvendiğin eli İstikamet Beytü`l Makdis.

Antep'in ihtişamlı konaklarından birinde, aşk acısını sır gibi saklayan Üsteğmen Zeyd ve sevdiği adamı ölmeden yüreğindeki mezara gömen Katre'nin hikayesi... KÖZ; Sırrını gel sen çöz... Alıntı; Sanki bir filmin içinde gibiydim tam şu anda. Ağır çekimde kafamı Ömer'in baktığı yere çevirdiğimde yüreğime bir kor düştü. Elim göğsüme giderken, endişeyle yutkundum. Bedenimdeki bütün kan akışı hızlandığında bunun gerçek olmadığına inanmak istedim. Hiçbir gerçeği bu denli hayal olarak dilemediğime yemin edebilirdim. Zeyd... Evlendiğim adamın kardeşi, yüreğimi enkaza çeviren, kazıya kazıya içimden atmak için aylarımı zindan ettiğim Zeyd miydi? Başıma saplanan ağrılar dünyamı döndürürken tutunacak bir dal aradım. Kocam kardeşine sıkı sıkıya sarılırken yanında solan beni görmüyordu. Arkamdaki sandalyeye aniden oturduğumda Ömer'in ve... Onun dikkatini çekmiştim. "Katre! İyi misin?" diyen Ömer endişeyle yüzümü avuçladığında ona bakmak için kalkan gözlerim yanındaki adamın, Zeyd'in keskin bakışlarıyla kesişti. Göz bebeklerim titrerken onun bakışlarında yalnızca soğukluk vardı. Buz gibi... Donuk ve hiçbir kaygı barındırmayan gözleri abisinin ve benim üzerimde gelip gidiyordu. İnsan biraz olsun endişelenmez miydi? Benim tanıdığım Zeyd, bu muydu? Bayılmak üzere olan bir kadına şefkatten yoksun bakışlar atan bir adam mıydı o? Anlamsız sessizliği Zeyd'in bozmasını beklemediğimden, konuşmasıyla yeniden ona bakmıştım. "Allah mübarek etsin..." derken gözlerine tırmanan harelerim mahçup bir ifadeye bürünürken zoraki çıkan son kelimesi bütün gerçekleri bir tokat gibi yüzümüze çarpmıştı. "Yenge." ~ (Çalıntı, kopyalanma ve kurgunun başka şahıslar tarafından yazılması hâlinde gerekli işlemler yapılacaktır. Antalya'nın ünlü avukatlarından biri öz amcamdır. Bilginize...) Tüm hakları K

Savaşın gölgesinde, kaybolan umutların yerini sevgi ve inanç alır. Bu, yalnızca bir aşk hikâyesi değil, bir direnişin, bir halkın var olma mücadelesinin öyküsüdür.

Genç adamın bu topraklarda şahit olduğu yegâne gerçeklik, özgürlüğün ve aşkın savaşıydı.

Bir şehir. Adı; Gazze. Kızıl bir çöl, çamurlara bulanmış bir akdeniz, ambargo ile kuşatılmış büyük bir hapishane. Bir doktor: Farah. Türkiye'de okuyup şehrine geri dönerek, ömrünü halkının yaralarını sarmaya adayan bir kız.. Bir direnişçi: Muhammed Mirza. Güçlü, öfkeli, sert ve aşılmaz. Elinde silahı ve kalbinde islamın aşkıyla halkına yaralar açan düşmanına kan kusturan bir mücahid.. İkisinin de en büyük düşmanları olan nefislerine ve kadim düşmanı Siyonist'e karşı verdiği direnişin hikayesi.. Aşk ve savaş imtihanını, tek solukta okuyacaksınız.. ** Gazze, başa saran acımasız bir döngünün içinde, büyüyemeden hayata göz yumanların şehridir. Ve ben bu şehrin hikayesini anlatmaya geldim. ** Geri dönüş: 12 Mayıs 2021 - 30 ramazan 1442

Seni unutursam ey Kudüs! Sağ elim hünerini yitirsin. Seni anmaz, Kudüs'ü en büyük sevincimden üstün tutmazsam, dilim damağıma yapışsın! | Tevrat - Mezmurlar 137.